WK Skyrunning Masters - Vouzela, Portugal

Op vrijdag vertrokken we met drie naar Portugal op avontuur, Lander De Brabandere, Ann Andries en ik gingen België vertegenwoordigen op het WK Skyrunning voor Masters (vanaf 40 jaar). Skyrunning is eigenlijk een vorm van trailrunning, maar dan op steiler en technischer terrein en normaal is één van de voorwaarden ook, dat het boven de 2000m is. Ik vond het daarom een beetje raar dat ze dit WK in Portugal hielden aangezien er daar geen enkele berg hoger is dan 2000m. Maar dat was dan ook het enige, ik kan je vertellen dat het terrein voor de rest wel 'skyrun' waardig was, met pittige stukjes over rotsen klimmen en klauteren.

Ik voelde me op voorhand best goed. Ik had goed getraind en toch wel aan veel kleine details gewerkt. Ik had voor de eerste keer mijn voedingsschema eens helemaal uitgerekend. Normaal eet en drink ik maar wat op gevoel, deze keer waren de koolhydraten per uur netjes uitgerekend. Mentaal was ik klaar om heel diep te gaan, mijn limiet op te zoeken. Het plan zat helemaal in mijn hoofd en ik ging een perfecte race lopen!

Het enige waar ik op voorhand toch wel een beetje vreesde, was de warmte. Ze gaven temperaturen van 30 graden! Ik weet uit ervaring dat warmte niet echt mijn ding is. Ik heb altijd enkele trainingen nodig om er wat aan te wennen. Die mogelijkheid had ik deze keer niet gehad. Ik was nog maar net terug van Zwitserland en was nog redelijk winterse temperaturen gewoon.

Op zaterdag liepen Ann en Lander de ultra afstand van 55km. Ik had mijn wedstrijd op zondag, dus ik probeerde Ann en Lander zo goed mogelijk te helpen aan de bevoorradingspunten. Ze liepen beiden een goede wedstrijd. Lander had jammer genoeg wat last van blaren op zijn hielen, maar werd toch knap 5de in een sterk deelnemersveld. Ann had voor haar gevoel ook een zware wedstrijd, zij kwam pas terug uit Nepal en was dus ook nog niet aangepast aan deze warmte. Maar ondanks dat pakte ze zilver en was heel kort bij de overwinning!

Op zondag was het dan mijn beurt om te lopen, vandaag was de skyrace van 35km met 2100hm. Ook Lander liep deze race, zijn recuperatievermogen is ongezien. Twee dagen na elkaar zo'n race lopen, het is niet iedereen gegeven.

Als ik wakker word zie ik dat mijn rusthartslag 5 slagen hoger is als normaal, ook de hrv heeft een duik gemaakt. Ik wijd het aan de spanning en maak er mij eigenlijk geen zorgen over.

De wedstrijd start om 7u30, het is dan nog relatief fris. Op de eerste helling moet ik er altijd inkomen, ik ben een echte diesel, dus ik laat iedereen maar gaan en zoek mijn eigen ritme. Maar ik vind geen ritme. Ook op de 2de klim gaat het me niet goed, ik kan precies niet diep ademen en mis zuurstof in de lucht. Mijn motor slaat maar niet aan. Toch probeer ik een zeker tempo aan te houden, ik had me voorgenomen af te zien, dus laten we dat dan ook maar doen. Het is hier geen training, dit is een WK! Na ongeveer 9km kom ik bij de eerste bevoorrading, waar Ann staat om me te helpen met drank aan te vullen en me vooral mentaal wat op te peppen.

De woorden van Ann helpen me er even door en de volgende kilometers gaan me iets beter. Voor het eerst kan ik een klein beetje genieten onderweg. Na een mooi stukje parcours door een valleitje met rotsen en een riviertje beginnen we terug te klimmen.

Op deze klim krijg ik een serieuze klop. Tot nu toe heb ik ondanks dat het lichaam continu 'nee' schreeuwde, het toch zo ver mogelijk gepusht. Ik had een paar keer naar mijn hartslag gekeken en die zat echt veel te hoog, maar dat had ik genegeerd. Ook begint de warmte echt toe te slaan. Als we uit de bomen komen, op de open rotsvelden, valt de warmte zo op je. En dan plots op 18km, schiet er een kramp in mijn hamstrings. 'Shit' denk ik, mijn race is gedaan! De langste klim moet nog komen, het is nog 17km en ik sta hier stil! Ik stretch wat en krijg de kramp weer weg. Gelukkig is er een kilometer verder een bevoorradingspost. Hier probeer ik even veel bij te drinken.

Nu begint de langste klim, in de volle zon. Ik heb de hoop op een goed resultaat wel opgegeven en heb me er bij neergelegd dat als ik aankom ik tevreden mag zijn. Ik probeer de klim rustig aan te vatten. Ik hoop erop dat als ik iets rustiger ga, ik de kramp kan vermijden, zodat ik wel in beweging kan blijven. En dat gaat eigenlijk ook een tijdje best goed. Ik sta zelfs versteld als ik plots enkele andere deelnemers voor mij zie. Ik krijg twee dames in mijn vizier en dat geeft me weer een beetje een boost om toch terug wat te versnellen. Het is hier ook net een technisch stuk op de rotsen en ik steek de twee dames voorbij. Nog eens een heel klein momentje van genot. Ik schat dat ik een voorsprong uitbouw van ongeveer 150m en dan AUW! Mijn rechtse hamstrings schiet opnieuw in een kramp. Ik sta te stretchen en krijg de kramp niet direct weg. Ik zie die 2 dames die ik net ingehaald had weer dichterbij komen, innerlijk gevloek! Ik weet dat de klim niet heel lang meer is, en daarna is het 8km dalen. Ik moet de top zien te halen en hopen dat ik in de afdaling gespaard blijf van krampen.

Ik krijg de kramp weg net voordat ze terug bij mij zijn en ik kan weer verder. Ik probeer de grootste passen bergop te doen met links en dan rechts bijzetten, om mijn rechtse hamstrings te sparen. Maar het duurt niet lang en weer auw, nu schiet mijn linkse hamstring ook in kramp! Die krijg ik gelukkig wel snel weg en ik ben op de top. Nu een klein stukje dalen en dan ben ik aan de 3de bevoorrading. Hier probeer ik snel weer wat te drinken en dan verder. Nu is het hoofdzakelijk nog dalen tot aan de finish.

De eerste kilometers dalen gaan redelijk vlot. Afdalen is minder belastend voor mijn hamstrings en ik kan een klein beetje tempo maken. Maar naar het einde toe begin ik echt moe te worden. Mijn ganse lichaam is echt op. Ik heb continu gevochten tegen mijn limiet, tegen de warmte, tegen de krampen,... Met nog 4km te gaan, voel ik dat het echt niet meer gaat, mijn tempo gaat omlaag. Gelukkig moeten we af en toe door een riviertje. Daar schep ik mijn ganse pet vol ijskoud water en gooi dat over mijn nek. Als die riviertjes er niet waren geweest, was ik niet aangekomen, denk ik. Op 2km van het einde moeten we ergens nog over een muurtje kruipen en daar heb ik weer prijs, kramp nummer zoveel. En ik krijg ze niet direct weg. Ik sta zeker enkele minuten stil. Telkens ik op mijn voet steun, schiet het er terug in. Ik wil vooruit, ik probeer met de kramp te lopen, maar dat gaat gewoon echt niet. Ik verwacht dat die dames achter mij er elk moment wel zullen aankomen. Maar gelukkig zie ik ze niet meer, ik heb dan blijkbaar in het eerste deel van de afdaling toch wat voorsprong kunnen opbouwen.

De laatste twee kilometer loop ik met bijna de tranen in mijn ogen, ik ben helemaal op.

Ik eindig 20ste van de 25 vrouwen en 6de (van de 6) in de F45. Ik wist op voorhand wel dat het hier niet gemakkelijk ging worden, dus van die plaatsen lig ik niet wakker. Het ergste vind ik dat ik gewoon geen goede race gelopen heb voor mezelf. Ik had er zoveel voor gedaan.

Er zijn zeker ook positieve dingen. Zo heb ik mijn voedingsplan echt perfect uitgevoerd. Ook had ik me mentaal voorbereid op een zware wedstrijd, om echt diep te gaan. En ook dat heb ik gedaan, enkel was het afzien op een ander niveau.

Het was denk ik echt puur de warmte die me niet lag. Mijn lichaam was in overdrive en mijn hartslag was gewoon 10 slagen te hoog voor het tempo dat ik had. Ook krampen had ik nog nooit gehad in een wedstrijd. Wat hier de juiste oorzaak van is, weet ik niet heel goed. Ik had best goed gedronken en ook veel electrolieten genomen. Volgens de wetenschap is 'spiervermoeidheid' en zuurstoftekort in de spier, de meest voorkomende oorzaak van krampen. Ook een teveel aan zouten zou een oorzaak kunnen zijn. Het zal waarschijnlijk een combinatie van enkele factoren geweest zijn.

Eens weer in het frisse België is mijn lichaam best snel hersteld. Mentaal duurt het wat langer, de eerste dagen ben ik redelijk zwaar teleurgesteld in mijn eigen prestatie. Ook al besef ik dat ik gedaan heb wat ik kon. Ik ben geen pro die zich kan permitteren om 14dagen op voorhand in een warm land te gaan trainen.

Ik ben wel zeer dankbaar dat ik deze kans kreeg om daar mee te lopen. Skyrunning is echt wel mijn ding, het technische aspect ervan vind ik kei leuk. Ik heb weer veel bijgeleerd door deze ervaring en dat gaat me zeker nog van pas komen bij volgende races. In de sport kan niet elke wedstrijd goed gaan, perfecte races zijn zeldzaam.