BK Skimo 2025

Op 14 en 16 februari stond het BK Ski mountaineering (Skimo) op de planning in het Zwitserse Rothwald. Er waren dit jaar voor het eerst twee verschillende disciplines, de vertical op vrijdag en de individual op zondag.

Eigenlijk was ik al blij dat ik aan de start kon staan. Toen ik 7 maanden geleden mijn knieblessure opliep was het lang onduidelijk wat ik nog zou kunnen en wat niet. Gelukkig bleek aan het begin van de winter dat skiën nog goed meevalt en dus kon ik het BK Skimo als hoofddoel zetten voor deze winter. De voorbereiding ging wel niet hoe ik het zou willen. Buiten de knie die af en toe wat rust nodig had, sukkelde ik ook met ontstekingen op een tand, zware migraine en een langdurige verkoudheid. Gelukkig had ik tussendoor soms ook wel goede momenten waar ik stevige trainingen kon afwerken. Maar om echt goed in vorm te geraken miste ik toch wel consistentie.

Toen ik vrijdag aan de start stond van de verticale wist ik dan ook niet goed in te schatten hoe ik er fysiek voorstond. De vertical was 2,5 km lang met 470hm en het was koud, -10°C. Ik stond compleet zonder druk aan de start en was redelijk ontspannen, omdat ik niks verwachte. Zo stond ik eigenlijk nog niet dikwijls aan de start, meestal leg ik mezelf wel wat druk op.

Start Vertical

Het eerste deel van het parcours ging over de piste, iedereen zoekt een beetje zijn plaats in het veld. Ik heb de eerste minuten vooral last van koude handen. Mijn vingers doen echt pijn en ik probeer in mijn stokken te knijpen om ze wat warm te krijgen. Daarna draaien we het bos in en daar is maar één spoor, het is moeilijk om voorbij te steken, dan moet je even buiten het spoor in de diepsneeuw en dat kost veel kracht. In het bos hang ik in een groepje van 4, de eerste van de groep schuift af en toe wat weg en dat haalt het tempo van ons groepje naar beneden. Hierdoor heb ik de tijd om even te recupereren. Als we weer even op een breder stuk komen, maak ik er gebruik van om wat plaatsen op te schuiven, maar al snel draaien we opnieuw in het bos. Ik hang weer achter een persoon die technisch wat sukkelt en veel wegschuift. Ik besluit toch uit het spoor te gaan en een inhaalbeweging te doen, maar dat is even door de zware sneeuw en ik trap serieus op mijn adem door dit te doen. Er voorbij en snel terug in het spoor, ik concentreer me op mijn ademhaling en probeer te recupereren. En dat lukt me best goed, eigenlijk besef ik dan dat ik me best voel, mijn benen zijn ok en ik kan tempo houden. Het laatste stuk is weer terug gewoon op de piste, plaats genoeg daar om voorbij te gaan. Ik weet dat we er bijna zijn en ik doe mijn best om nog een beetje gas bij te geven. Ik kom over de finish in een tijd van 37min33, dat is beter dan ik verwacht had. Mijn smile wordt nog groter als ze me komen zeggen dat ik de 3de plaats heb behaald bij de Belgen. Hier ben ik super blij mee. Ik had dit jaar niet echt verwacht dat ik nog een podium kon halen, maar het is me toch maar weer gelukt.

Podium Verticale: 2de Mout De Vrieze - 1ste Camille Boyne-Compère - 3de Katrien Aerts

Op zaterdag hebben we een dag om te recupereren. De andere Vlaamse deelnemers gaan een skitoer tochtje doen naar Monte Leone. Die staat eigenlijk ook op mijn 'to do' lijst, maar ik besluit met een beetje pijn in het hart, toch maar niet mee te gaan. Ik besef dat mijn basis niet goed genoeg is, mijn recuperatie vermogen is niet hoe het zou moeten en als ik op zondag nog deftig wil presteren, moet ik dit laten liggen. Ik ga op de rustdag gewoon enkele pistes skiën en geniet van het mooie weer en het zicht van de bergen.

De individual is mijn favoriete discipline, een parcours volledig off piste, een afwisseling tussen klimmen en skiën, wissels die zo snel mogelijk moeten gebeuren. Hier in Rothwald is het parcours 8,5km lang met 1070hm. Ik voel me bij de start niet zo fris eigenlijk, maar ik maak me niet te veel zorgen, soms kom je daar wel door eens je bezig bent. De start is eerst een lang licht oplopend stuk, hier voel ik me nog redelijk goed. Na een dikke kilometer gaat het een stuk steiler en technischer omhoog. Vanaf hier voel ik direct dat het me niet gaat, mijn benen zijn zwaar en ik geraak niet echt vooruit.

Technisch lukt het nog redelijk, mijn 'spitzenkeren' gaan behoorlijk. Nog niet perfect, maar toch al veel vlotter als tijdens mijn eerste wedstrijdjes. Mijn gevecht is vooral mentaal, ik denk aan opgeven, ik moet de éne voet voor de andere sleuren om vooruit te geraken, zo voelt het toch. Ik zie in de verte het eerste wisselpunt, het is nog ongeveer 100 hoogtemeters. Eén voor één komen andere dames mij voorbij. Mentaal geef ik het op en als het kon zou ik daar gestopt zijn. Maar je staat dan daar midden in de bergen en je moet toch nog terug geraken. Enige optie is dan toch maar verder doen. Eindelijk bij de eerste wissel, mijn wissel naar skimodus gaat heel goed en ik denk dat ik in de transitie al enkele concurrentes weer inhaal. Het skiën gaat me ook goed, het is een stuk off-piste maar de sneeuw is nog best goed, ook hier haal ik weer wat volk in. Het skiën en het feit dat ik weer anderen inhaal geeft me ergens toch weer wat moed. Dan is het weer tijd om de vellen op te leggen en aan de 2de klim te beginnen. In deze transitie zone kom ik verschillende concurrentes tegen die ongeveer gelijk waren met mij op de verticale. Ik ben verbaasd hierover, want ik had het gevoel dat ik echt slecht bezig was. Hebben die anderen dan ook een mindere dag of valt het bij mij dan toch nog wel mee?

In het begin van de 2de klim steekt Mout De Vrieze mij voorbij, zij was op de verticale net voor mij, zij is trager als ik in het skiën, maar sneller bergop. Ik probeer haar in de klim een beetje in het zicht te houden en hoop dat ik tijdens het tweede stuk skiën haar weer kan inhalen. Mentaal is het nog wel steeds een gevecht, het is nog steeds een struggle om vooruit te geraken. De tweede klim is gelukkig een stuk korter als de eerste. Op het einde is er ook een kort stukje 'portage', daar moeten de ski's op de rugzak en is het even heel steil omhoog. Na de portage, moeten de ski's weer aan de voeten, hier maak ik een klein foutje en mijn ski schiet na 2 stappen los. Gelukkig kan ik het snel oplossen. In de volgende wisselzone bouwen we weer om naar skiën. Ik heb Mout nog steeds in mijn vizier en kan ze terug voorbij steken. Ik weet dat het laatste stukje klimmen naar de finnish heel kort is, 300m met 60hm. Ik moet tijdens het stukje skiën zoveel mogelijk voorsprong pakken zodat ik ze in het laatste klimmetje voor kan blijven. Als ik in de laatste wisselzone vertrek kijk ik achterom en ik vertrek met een 10-tal meter voorsprong op Mout. Ik geef alles en trap al heel snel op mijn adem. Mijn longen doen pijn, mijn benen zijn zwaar, maar de finish is in zicht. In de laatste bocht, zo'n 15m voor de finish kijkt ik nog eens over mijn schouder en ik zie dat Mout vlak achter mij hangt. Ik sprint tot aan finish en ben helemaal kapot. Ik hou 2,5 seconden over op Mout.

eindsprint

Eigenlijk was het wel een heel leuke strijd zo tussen ons twee. Enkel had ik wel geen idee om welke plaats we aan het strijden waren. Mijn gevoel zei wel ergens midden in het veld. Ik was echt heel verbaasd toen ze me zeiden dat ik 4de was. Ook al was mijn gevoel helemaal niet goed en had ik mentaal een heel zware wedstrijd gehad, het resultaat viel beter mee dan verwacht. Ook mijn tijd was beter dan ik vooropgesteld had. En dat vind ik eigenlijk wel raar. Kan je het mentaal zwaar hebben en het gevoel hebben dat je fysiek niet in orde bent? Terwijl het eigenlijk best wel meevalt? Of was ik fysiek echt minder en kan ik meer dan ik denk op een goede dag? Het mentale aspect tijdens een wedstrijd blijft toch iets speciaal.

In ieder geval was ik na afloop super tevreden. Ik denk dat ik nog niet dikwijls zo blij ben geweest met een 4de paats. En oh wat was ik blij dat ik dan toch niet opgegeven had!

kapot maar zo tevreden

Het was dit jaar dus een zeer geslaagd BK Skimo, niet alleen voor mij, maar voor de sport in het algemeen. Er stonden in totaal 60 Belgen aan de start. Het grootste deel zijn van de Waalse kant en een groot deel woont ook in Zwitserland, maar toch groeit ook het aantal Vlaamse deelnemers. Vorig jaar was ik nog de enige Vlaming, dit jaar waren we met een leuk groepje van 6, allemaal toffe mensen met dezelfde passie voor de bergen en skitoeren!

De 6 Vlaamse deelnemers