Een weekend vol oriëntatie

Het begon op zaterdag met het BK Mountainbike Oriëntatie. Deze wedstrijd had ik al lang als doel aangekruist. De laatste weken had ik best veel oriëntatiewedstrijden gedaan en het oriënteren begon goed te gaan. Ik ben nog niet altijd even consistent, maar er zijn wel momenten dat het echt strak is! Ook fysiek ging het de laatste weken goed. Een week geleden, tijdens de Ardennes Trophy – een MTB-race – had ik echt een goed gevoel in de benen.

Maar dan komt daar het mooie warme weer aan. Vanaf woensdag begon ik veel meer last te krijgen van mijn pollenallergie: een neus die helemaal verstopt zit, niezen en een benauwd gevoel. Als ik dan inspanningen moet doen, heb ik altijd moeite met mijn ademhaling en gaat het fysiek een pak minder. Op vrijdag blijf ik zelfs de hele dag binnen, om zoveel mogelijk contact met pollen te vermijden. Het helpt een beetje, en op zaterdagochtend voel ik me al beter – mijn neus zit toch al iets minder verstopt.

We staan met zeven aan de start bij de dames Masters A. Het parcours is in vogelvlucht zo’n 17 km lang en we moeten 22 controleposten vinden. Mijn start is nog best oké: de eerste vier posten gaan redelijk vlot. Maar daarna wordt het parcours zwaarder. We rijden op het militair domein in Leopoldsburg en komen op zandgrond. Door de droogte is het op sommige plaatsen echt dik, mul zand.

Het is intensief en ik voel mijn lijf helemaal leeglopen. Het is drukkend warm en ik heb moeite met mijn ademhaling. Ook ga ik nog eens onderuit in het losse zand. Het doet geen pijn, maar ik ben gekraakt in mijn kopke. Het vertrouwen is weg, het lukt me niet, en mentaal geef ik het op. Ook mijn focus op het navigeren is helemaal weg en ik maak verschillende fouten. Meestal draai ik mijn kaart niet genoeg mee en maak ik 90- of 180°-fouten.

Als je te voet oriënteert, kan je steeds met je duim op de kaart lopen. Bij MTBO is dat niet te doen en contact houden met de kaart is veel moeilijker. Ook is de snelheid van voortbewegen veel hoger, dus je moet ook 'sneller' de kaart lezen. Iets waar ik duidelijk nog moeite mee heb.

Ik denk verschillende keren aan opgeven, maar ergens in mijn hoofd kan ik die beslissing toch niet nemen en sukkel ik maar verder. Na 2u36 kom ik aan de finish. Ik ben leeg, serieus teleurgesteld in mezelf. Ik eindig gewoon dik laatste. Ik weet dat ik geen supersnelle mountainbiker ben, en het podium halen was sowieso moeilijk geweest – ook als ik het heel goed had gedaan. Maar ik had graag aangekomen met een goed gevoel, dat ik had kunnen strijden voor wat ik waard ben. Ik weet dat de fysiek er is, en ik weet dat ik (soms) kan oriënteren, maar geen van beide lukte deze dag. Op naar het volgende dan maar!

En dat volgende kwam er al heel snel aan. Na de MTBO even naar huis, douchen en eten, en dan de auto in richting Burg-Reuland. Daar ging ik meedoen aan de Rogaining Checkpoint Challenge. Aangezien lang lopen met mijn knieën nog niet gaat, deed ik mee in de '12u wandel'-categorie. Op 12 uur tijd zoveel mogelijk punten verzamelen.

Onderweg daarheen zit ik met veel twijfels in mijn hoofd. Is het wel verstandig om te starten als ik zoveel last heb van mijn allergie? Ik voel me moe en leeg. Ga ik mijn lichaam nu nog eens 12 uur belasten? Maar ik wil eigenlijk echt starten. Deze wedstrijd staat al zo lang op mijn verlanglijstje. Twee jaar geleden werd ik de nacht ervoor heel ziek en kon ik echt niet starten. Vorig jaar was het net na mijn knieblessure en ging het ook niet. Dit jaar zou ik starten!

Ik hoop erop dat het wat gaat afkoelen en dat er wat regen komt – dat is toch de voorspelling. Bovendien gaat het om wandelen, wat toch minder intensief is, en ik verwacht dat ik dan ook minder last zal hebben van mijn ademhaling. Voor de start slaap ik nog enkele uurtjes in de auto, en die deden me echt goed. Als ik opsta om 1u30, voel ik me best oké.

Om 2u30 is de start, maar we krijgen de kaart al om 2u. Een half uur de tijd dus om de kaart te bestuderen en tactische beslissingen te nemen. Als oriëntatieloper ben ik wel IOF-kaarten gewoon, en hier krijg je een topografische kaart in handen. Dus goed opletten met de kleuren, en ook de schaal is even wennen. Aan de andere kant liggen de CP’s ook niet zo moeilijk.

Je krijgt dus een kaart waarop het basecamp (start en finish) aangeduid staat en daaromheen alle checkpoints met hun score. Elk checkpoint krijgt tussen de 10 en 50 punten. CP’s dichtbij en gemakkelijk scoren 10 punten; CP’s ver weg of moeilijker zijn 50 waard. Daartussen liggen punten van 20, 30 of 40. De bedoeling is dus om in 12 uur zoveel mogelijk punten te verzamelen.

Als ik de kaart zie, kijk ik eerst naar waar de hogere scores liggen. Die liggen in dit geval vooral ten zuiden van het basecamp, dus ik beslis mijn route in die richting te plannen. Ik teken mijn route een beetje in en probeer daarbij goed te kijken naar de kortste afstand, maar ook naar het vermijden van hoogtemeters en de ondergrond. Een asfaltweg rond de berg of een kort steil zandpadje over de berg kan een groot verschil maken.

Om 2u30 mogen we vertrekken. Ik begin met drie gemakkelijkere checkpoints om erin te komen, en omdat het nog donker is. Oriënteren in het donker is toch een stuk moeilijker dan bij daglicht. Het voordeel van de nacht is dat het wat koeler is, maar het voelt toch wat drukkend aan door de hoge luchtvochtigheid. Op weg naar mijn derde CP begint het te druppelen. Yes, regen, laat maar komen! Ik vind punt 3 zonder problemen, doe snel mijn regenjasje aan en ga richting mijn vierde punt. Vanaf hier zie ik niemand meer. Bij de eerste punten zag ik nog een aantal andere deelnemers, maar die volgen vanaf dan een andere route.

Ik trek zuidwaarts door de vallei van de Our. Ik probeer zoveel mogelijk langs de grote baan in de vallei te blijven – volgens mij is dat de snelste route zuidwaarts met de minste hoogtemeters. Mijn doel is om zo snel mogelijk de CP’s met hoge scores daar te halen en dan daarna verder te kijken wat er nog bij kan.

Het is ongeveer 3u45 (gokje) als de hel losbarst! Onweer en bakken regen. Ik geniet ervan – dit geeft me zoveel energie. De aanvoer van koele, zuivere lucht is mijn redding! Ik weiger te gaan schuilen en hou een stevig stapritme aan.

Punt 4 ligt niet zo ver van de grote weg en vind ik gemakkelijk. Voor punt 5 moet ik wel wat verder uit de vallei en wat hoogtemeters maken. Ik knoei even met een klein weggetje te vinden, steek dan maar een stukje recht omhoog op kompas, en kom gelukkig mooi uit bij het checkpoint. Dit CP is 30 punten waard. Ondertussen begint het ook licht te worden en is de ergste regen voorbij – af en toe nog een druppel.

Ik daal terug af in de vallei van de Our. De volgende punten zijn niet zo moeilijk en liggen in lijn beneden. Toch zijn ze 40 punten waard, want we zitten bijna helemaal zuidelijk op de kaart, ver weg van het basecamp. Mijn achtste punt dat ik haal, vereist een rivierdoorsteek. Het punt ligt aan de andere kant van de rivier en er zijn geen bruggen. Ik was net een beetje opgedroogd, en nu moet ik dus door het water. Gelukkig is het maar kniediep.

Het negende checkpoint dat ik ga zoeken is 50 punten waard. Ik mis eerst een klein padje en leg wat meters te veel af, maar het kost me niet superveel tijd. Vanaf dan moet ik terug richting het noorden. De terugweg zal zeker minder vlot gaan: meer hoogtemeters, moeilijkere routekeuzes, en toenemende vermoeidheid. Mijn stapritme zal vertragen.

Op basis daarvan beslis ik om het tweede punt met een score van 50 te laten liggen. Ik vind het moeilijk in te schatten hoe lang de terugweg zal duren, en ik wil geen risico nemen om te laat aan te komen. Als je na 12 uur binnenkomt, verlies je per minuut veel punten. Dus ik wil op tijd terug zijn. Mocht ik op het einde nog tijd over hebben, dan pak ik nog wat CP’s dichter bij het basecamp, ook al zijn die minder waard.

Ik richt me op vier CP’s van elk 40 punten, die redelijk dicht bij elkaar liggen – in vogelvlucht toch. De routes ertussen zijn hier echter niet gemakkelijk. De padjes lopen ver om, dus wil je eigenlijk recht doorsteken, maar dat is niet eenvoudig door dichte begroeiing en steil terrein. Toch kruip ik hier en daar omhoog, soms op handen en voeten. Ik haal drie van de vier punten, maar laat het meest linkse liggen.

Ik heb nu al 12 checkpoints gedaan, en het is 7u30 's morgens als ik op weg ben naar punt 13. Punt 13 en 14 gaan supervlot, en dan begin ik beter in te schatten hoe ver ik nog van het basecamp ben. Ik besef dat ik eigenlijk nog veel tijd heb, en dat ik dat andere punt van 50 punten toch had kunnen halen. Maar ja, ik wilde geen risico nemen en kan die beslissing niet meer omdraaien. Ik bekijk de kaart goed en zie nog wat CP’s die ik kan meenemen. Ze zijn iets minder waard, maar elk punt telt. Ik trek van links naar helemaal rechts op de kaart. De routes zijn minder lastig en het terrein is wat golvend.

We zijn ondertussen al meer dan negen uur aan het stappen, en de benen beginnen toch wat stroever aan te voelen. Ik had tijdens mijn voorbereiding best veel gewandeld, maar nooit langer dan een paar uur. Ik heb ook al bijna de hele tijd natte voeten – eerst de regen, dan de rivierdoorsteek, en ook door het natte gras. Ze krijgen geen kans om te drogen. Ik ben wel blij dat de zon niet doorbreekt – zo blijft het koeler.

Ik wil nog één CP zoeken voor ik terugkeer naar het basecamp. Maar de vermoeidheid slaat toe en voor het eerst vind ik de weg niet echt. Bij een kleine doorsteek kom ik niet uit waar ik zou moeten uitkomen en ik ben dus niet 100% zeker waar ik zit op de kaart. Ik begin te twijfelen en wil nu op het einde geen risico meer nemen. Het CP is ook maar 10 punten waard. Ik keer terug naar een plek waarvan ik zeker ben en ga van daaruit terug naar de finish. Ik kom om 14u03 aan. Ik heb dus nog 27 minuten over, maar dat was toch te weinig om nog een extra punt te zoeken.

Ik heb een goed gevoel bij mijn aankomst en hoop ergens dat mijn score genoeg is voor een podiumplaats – maar je weet natuurlijk niet wat de andere deelnemers gedaan hebben. Ik besef dat een hogere score zeker mogelijk was. Ik heb wel enkele CP’s met een hoge score laten liggen, die ik achteraf gezien toch had kunnen halen. Zou iemand anders die wel gehaald hebben?

Aan de andere kant denk ik dat ik ook wel enkele sterke routekeuzes heb gemaakt. Ik heb geprobeerd zo efficiënt mogelijk te werken en niet onnodig stil te staan – alles zoveel mogelijk in beweging doen.

Dan is het tijd voor de prijsuitreiking. En jawel, ik mag zelfs op het hoogste schavotje gaan staan! Ik had op een podium gehoopt, maar eerste was toch een beetje onverwacht. Ik wist dat er nog enkele andere sterke en ervaren deelnemers waren. Ik had 520 punten in totaal gehaald – nipt 10 punten meer dan de tweede. Deze overwinning deed echt deugd en de teleurstelling van zaterdag was al snel vergeten!