Ski Mountaineering: trophée du Rainkopf

Ik doe al een tijdje aan toerskiën, dat is door de bergen trekken op je ski's. Bij het omhoog stappen, plak je vellen onder de ski's en is je hiel los. Bij het naar beneden skiën, gaan de vellen eraf en klik je je hiel vast. De meeste mensen doen dit rustig op hun eigen, maar er bestaat ook een wedstrijd vorm van. Dan wordt het meer ski mountaineering genoemd of skimo. Deze sport trekt me al jaren aan. Ik zie het als trailrunnen, maar dan met ski's aan je voeten. En er zijn best wel wat atleten die deze beide sporten ook combineren. Materiaal is wel heel belangrijk, alles moet zo licht mogelijk zijn. 4 jaar geleden deed ik al eens een skimo wedstrijd mee, maar toen had ik enkel nog zwaar materiaal. Dit jaar heb ik dan eindelijk toch een setje wedstrijd materiaal aangeschaft.

Zondag 22 januari om 8u stond ik dan aan de start van de Trophée du Rainkopf in La Bresse. Lekker vroeg en ijskoud (-9 met een ijzig windje)! Het parcours was 1400hm over 19km. We moesten 6 keer omhoog en omlaag.

Op de eerste helling moet ik er altijd wat inkomen, ik ben een echte diesel. De eerste wissel gaat wel snel en het skiën is voor mij ook een sterk punt. Ik steek een paar deelnemers voorbij. Op de 2de klim voel ik me al beter, ik kom in een goed ritme en heb het gevoel dat ik met het middenpak meekan. De 2de afdaling is redelijk lang, een lange rechte pad, tijd om iets bij aan te doen is er niet, je skiet naar beneden in de kleding waarmee je naar boven gaat. Redelijk bezweet dus, en als de afdaling effe duurt, krijg je lekker koud.

Ik begin bibberend aan de 3de klim, het is eerst een stuk met de vellen. Na 5 min klimmen heb ik het terug wat warmer. Daarna komt er een steil stuk en is er een portage dwz de ski's op de rugzak en te voet verder omhoog. Het is geen gemakkelijke portage, de sneeuwlaag in La Bresse is niet echt geweldig en er ligt geen onderlaag. Het is omhoog klauteren in losse sneeuw en soms kom je op het gras en schuif je gewoon weg. Op het steilste stuk hangt een touw en dat help wel een beetje. Maar de hele klim vraagt veel energie. Ik probeer wat te drinken, maar mijn drinken is ondertussen ook gewoon bevroren. Na de portage is er nog een klein stukje terug met de vellen. En daar beginnen de problemen. Mijn vellen beginnen te lossen, door de kou plakken ze niet meer. Ik had ze tijdens de portage op de ski's gelaten zodat ik geen tijd verloor met ze op en af te nemen. Maar dit was een foute beslissing. Ik had ze er beter wel afgenomen en ze onder mijn jas gestoken. Daar draag je ze op je lichaam en blijven ze een beetje warm, zodat ze beter plakken. Maar niet dus, ik begin te schuiven en kom moeilijk vooruit. Eén vel lost helemaal, ik moet stoppen en probeer mijn vel op te warmen door er wat op te blazen, zonder vellen kan je onmogelijk verder. Ik sta gewoon enkele minuten stil en begin het heel koud te krijgen. Gelukkig krijg ik de vel weer voor even op mijn ski en ik kan verder. Ik hoop dat ik ze tijdens het skiën wat warm krijg, maar de 3de afdaling is maar een hele korte, ik kan de vellen dus niet lang genoeg op mijn lichaam dragen om ze echt op te warmen. Veel warmte geef ik ook niet meer af denk ik, ik heb het continu kou.

Er volgt nu terug een korte steile klim, ik probeer met de vellen te starten, maar lang gaat het niet. Het is een technisch stuk en ik schuif meer achteruit dan dat ik vooruit geraak. Het is hopeloos en ik vrees dat ik moet stoppen. Ik wil eigenlijk helemaal niet opgeven, maar zonder vellen, kan je nu eenmaal niet verder. Ik vloek op mijn eigen dat ik geen reserve vellen bij heb. Ik hang mijn ski's maar op de rug, en klim verder te voet naar boven. Ik steek de vellen in mijn jas, op het lichaam. Ik hoop erop dat ik tijdens het klimmen, goed warm begin te krijgen en dat ik de vellen opgewarmd krijg. Klimmen op je skischoenen gaat natuurlijk een pak trager dan naar boven vellen. Een paar deelnemers steken me terug voorbij. Ik kom weer boven op de top, ik hoor van de vrijwilliger die daar staat, dat ik lang niet de enige ben met problemen. Maar vanop die top, is er nog geen mogelijkheid om naar de finish te geraken, je moet de volgende berg ook nog terug over. Er is dus geen mogelijkheid om te stoppen en dan besluit ik toch maar gewoon door te gaan. Ik besef dat een goede tijd en uitslag al volledig om zeep is, maar ik zou dan toch graag de finish halen.

Na weer een stukje skiën, begin ik aan klim nummer 5. Gelukkig hebben mijn vellen nu een heel tijdje in mijn jas gezeten en jawel ze blijven een beetje plakken op mijn ski's. Een bijkomend geluk is dat de 5de klim niet heel steil is en dat gaat iets beter. Ik kan heel de klim doen op mijn vellen en geloof er weer volop in dat ik de finish kan halen. De 5de afdaling is niet al te lang, maar ik krijg het toch weer goed koud.

En dan eindelijk de 6de en laatste klim, niet al te lang, maar wel terug iets technischer en steiler. Naar het einde van de klim, begin ik weer wat te schuiven, maar ik zie dat de top niet ver meer weg is. Ik sukkel wat en verlies weer veel tijd, maar uiteindelijk geraak ik dan toch boven. Nu nog een laatste afdaling en ik ski over de finish, zo blij dat het gedaan is. Mijn tijd en resultaat trekken op niks, ik heb veel energie en tijd verloren aan dingen die niet nodig waren, maar toch voel ik een heel grote voldoening. Omdat ik volgehouden heb, ik heb problemen met materiaal gehad, heel koud gehad en op het einde ook een serieuze hongerklop. Mentaal heb ik gewonnen van mezelf en ik heb veel bijgeleerd om mee te nemen naar volgende wedstrijden.

Bij deze weersomstandigheden, moet ik eigenlijk een reserve paar vellen meenemen. Ook moet ik beter eten en drinken. Mijn drinken was al redelijk snel bevroren en eten heb ik helemaal niet gedaan. Ik had wel wat mee, maar het is gewoon niet gemakkelijk om iets te eten. Ten eerste heb je steeds stokken in je handen, je kan dus niet zoals bij het lopen, gewoon even iets pakken zonder te stoppen. Mijn handen waren ook ijskoud. Je hebt gewoon geen zin om je bevroren handsschoenen uit te doen en weer aan te doen. Toch ga ik moeten proberen bij volgende wedstrijden, even heel snel te stoppen en te eten, want nu kwam ik echt compleet leeg over de finish.

Bij de prijsuitreiking sta ik dan ook nog eens op de derde plaats, en ja gewoon omdat we maar met 3 dames zijn aangekomen. Het voelt een beetje dubbel, enerzijds niet echt verdiend omdat ik zo traag was, maar aan de andere kant voelt het als een beloning voor mijn doorzetting.

Nu op naar de volgende!