NIAR600K Adventure Race
Eindelijk was het nog eens zo ver, een echte adventure race! We waren al in 2019 ingeschreven voor de Nordic Islands Adventure Race (NIAR), maar door corona een jaar uitgesteld natuurlijk. Ook op het einde was het steeds nog een beetje twijfelen voor een echte 'go'. De organisatie kreeg dan 5 weken voor de start alle vergunningen. Volgende probleem was dat ook wij nog moesten kunnen reizen naar Zweden. Gelukkig testte iedereen op de dag voor vertrek negatief en toen durfde ik pas echt zeker te zijn, wij gaan ervoor!
De NIAR bestond uit 2 delen, je had de eerste 24 u, die telde als een 24-uren wedstrijd en tevens het Zweeds Kampioenschap adventure racen, daarna was er nog een herstart voor teams die voor de 600K wedstrijd gingen. Voor de 24-uren race waren er 21 teams aan de start, slechts 6 teams zouden doorgaan voor de 600K. Deze 600K wedstrijd maakte deel uit van de AR World Series, voor ons de allereerste keer dat we op dit niveau meededen. Er waren 4 ploegen uit de top 10 van de wereld en die staken er met kop en schouders bovenuit. Daarnaast waren we met 2 amateur teams en we maakten er onderling een mooie strijd van. Jammer dat er niet meer teams waren van ons niveau, maar door corona hadden veel teams moeten afzeggen.
Zaterdag 11u klinkt het startschot, we beginnen in de stad Stockholm met 4 etappes sprint oriëntatie.
Elk van de 4 lussen is op een iets andere kaart en heeft wat verrassingen. In de 2de lus moeten we 3km afleggen met een waterbidon van 25kg. Mijn teamgenoten Debby, Jo en Fritzz nemen om de beurt de bidon over terwijl ik me concentreer op het oriënteren. Ik ben hun nog steeds dankbaar dat ik dat ding geen meter heb moeten dragen. :)
In de 4de lus zit een special task, we lopen via de trap tot het dak van een hotel en mogen dan rapellen naar beneden, altijd plezant van die dingen.
Daarna volgt een korte fietsetappe, tijdens de fietsetappes zijn het Jo en Fritzz die de navigatie doen. Ik ben de zwakste fietser van het team en zo hoef ik me dan enkel te concentreren op goed in het wiel blijven.
Voor etappe 6 krijgen we een kubus als kaart. En ik laat me compleet vangen! Een platte kaart op een kubus werkt niet en er ontbreekt een stuk kaart in de hoek. Tegen dat ik het door heb, lopen we natuurlijk al op dat ontbrekende stuk. Zo zie je maar hoe snel je je laat vangen als je in een wedstrijd onder tijdsdruk staat. Het duurt even voor we terug op de goede weg zitten, dit is onze eerste navigatie fout die wel wat tijd kost. Maar later zal blijken dat we zeker niet het enige team zijn dat zich liet vangen.
Daarna weer de fiets op voor een 50-tal kilometer. De oriëntatie gaat best goed en het terrein valt goed mee. Er zitten wel wat hoogtemeters in, maar de klimmetjes zijn niet super stijl. Dat maakt dat ik telkens op mijn kleinste verzet rustig omhoog kan peddelen zonder in het rood te gaan. Hierdoor blijf ik fysiek langer frisser.
Na het fietsen komen we weer in de wisselzone. We maken ons klaar voor een laatste lus die bestaat uit 37Km kajakken en dan een trekking van 31km terug tot aan de finish van de 24uren race.
We moeten dus voldoende eten en drinken aanvullen in onze rugzakken en alle nodige spullen meenemen. Het is altijd een beetje gokken hoe lang je onderweg zal zijn en hoeveel je moet meenemen.
We starten rond 21u aan de kajak etappe, Dus nog 14u om op tijd binnen te geraken. Na 2km kajakken, moeten we alweer uit de boot. Er is een sluis en we moeten de boot daar voorbij dragen. Dat vind ik echt verschrikkelijk. De kajak is volgeladen met ons verplicht materiaal, eten en drinken en weegt dus heel zwaar. Bovendien heb ik weinig absolute kracht. Wat zagen en klagen dus om de frustratie eruit te laten, maar even later stappen we weer in de boot. Ondertussen is het donker geworden. Een voordeel bij deze race is dat de nachten heel kort zijn, het is eigenlijk maar een 3 à 4 uur donker. Veel 'licht' tijd, is beter om te navigeren, want dat is in het donker toch wel een stuk moeilijker. Ook helpt het licht om beter wakker te blijven bij slaapgebrek. We zitten in onze eerste nacht en niemand van het team heeft last om wakker te blijven. Na een hele tijd varen moeten we op zoek naar een checkpoint (cp) op de top van een eiland. Het eiland is een grote heuvel en helemaal bebost. We zijn er ook net op de donkerste moment. Ik ben zeker dat we op de juiste plaats zitten, maar toch doen we er een hele tijd over voor we de cp gevonden hebben.
Daarna moeten we nog een stukje verder kajakken en dan komen we aan in de wisselzone. Hier laten we de kajaks achter en laden we weer alles op de rugzak. Ook peddels en zwemvesten moeten mee op de rugzak, we zijn dus goed geladen. Er rest nu enkel de laatste etappe, een trekking van 31km tot aan de finish (van de 24u race).
Maar dan, paniek! Ik kom tot de vaststelling dat ik de kaarten niet heb van de laatste etappe, die heb ik vergeten in de wisselzone voor de kajak. Ik heb toen de kajak kaarten genomen en niet gedacht aan de kaarten van deze trekking. Ik voel me heel schuldig ten opzichte van mijn teamgenoten, ik voel me verantwoordelijk voor deze fout. Ik doe de navigatie tijdens de trekkingen en ik had aan de kaarten moeten denken! Even vrees ik ervoor dat onze race er op zit en dat we niet verder mogen/kunnen. Maar we krijgen van de organisatie de kans om langs de grote baan gewoon terug te lopen. We hebben dan wel geen kaart en kunnen geen enkel cp onderweg aftikken, maar als we kunnen aankomen, kunnen we wel verder doen aan de 600K. We missen dan wel 6 cp's en dat zet ons achteraan in de ranking, maar we zijn al lang blij dat we verder kunnen.
Later horen we van andere teams dat er aan één cp op deze etappe een stukje speleologie inzat met een heel nauw doorgangetje. Fritzz en Jo, 2 grote mannen, zijn me nu zelfs een beetje dankbaar dat ik de kaarten vergeten was. Heel de rest van de race, maken we nog vele grapjes over de vergeten kaarten en begin ik me iets minder schuldig te voelen.
Rond 8u30 komen we aan de finish van het eerste gedeelte van de race. De limiet was 11u, maar we hebben natuurlijk wat tijd goed gemaakt door gewoon de rechte baan terug te nemen ipv via alle cp's. Dit geeft ons wel wat tijd om goed te eten en drinken, te rusten en de rugzakken klaar te maken voor de herstart om 14u30.
We worden met jetboats naar een eiland gebracht ergens in de Stockholm Archipelago, bestaande uit meer dan 24,000 eilanden! We beginnen opnieuw met een trekking van 24km, de focus zit goed en we nemen een goede herstart. We vinden de cp's vlot. Daarna weer voor 17km in de kajak, we paddelen naar het eiland Sandham, gekend van de misdaadserie 'Sandham murders'. Op dit eiland moeten we opnieuw een trekking doen. Het is maar een korte trekking van 6,5km, maar wel goed als onderbreking, om niet continu in de kajak te zitten. De navigatie blijft redelijk vlot gaan. Op het einde van deze trekking, hebben we de eer een prachtige zonsopkomst mee te maken. En hebben we het geluk dat er net iemand van de media aanwezig is.
We verlaten het Sandham eiland opnieuw met de kajaks, etappe 14 is een monster etappe, maar liefst 68km kajakken, richting het eiland Utö. Dit eiland is gekend van de Otillö swimrun, de meest gekende swimrun ter wereld. Het slaapgebrek begint zich wel te laten voelen. We zijn nu 2 nachten door en we beginnen te knikkebollen tijdens het kajakken. We besluiten even te gaan slapen, we leggen aan aan een eiland, en leggen ons voor 1,5u neer, gewoon op de rotsen, lekker in de zon.
Het is wonderlijk hoe goed een rots kan liggen als je al 2 nachten niet geslapen hebt. Van uitslapen is geen sprake natuurlijk er moet verder gekajakt worden. Mijn schouders beginnen behoorlijk pijn te doen. Het tempo en de kracht is er wat uit.
18 uren later hebben we de monster kajak etappe afgewerkt en zijn we op het eiland Utö. Hier hebben we normaal een trekking van 30km. Maar we hebben wat achterstand op het tijdschema en besluiten om op deze trekking enkele cp's te laten liggen. Zo korten we het wat in en kunnen we wat tijd goed maken.
Na deze trekking moeten we opnieuw de kajak in, we moeten nu een 'ocean crossing' doen, met een traffic line in. We komen dus uit de beschutting van de vele eilandjes en hebben een stuk met veel wind voor de boeg. Ook moeten we alert blijven voor grote schepen die kruisen. We besluiten dat we best nog eens even slapen om een beetje fris te kunnen beginnen aan deze crossing. Maar we doen geen oog dicht. Het zit overvol muggen en wat je ook probeert, ze steken overal door en zoemen de hele tijd in je oren, ze kruipen zelfs tot in je oren. Na 45min geven we het op en gaan we verder. Het voelt als een verloren uur. Het slapen was niet effectief en we zijn geen meter vooruit gekomen.
Ik reageer ook heel fel op de muggenbeten. Ik sta vol dikke bulten en voel dat dat energie kost aan mijn lichaam. Ik voel me leeg, maar we moeten door. Om 0u30 vertrekken we met de kajak. Het is weer donker en niet veel later krijgen we ook nog eens een felle regenbui over ons heen. Ik heb niks energie meer in mijn lichaam en heb het echt moeilijk. Door de regen koel ik ook helemaal af. Mijn lichaam is compleet leeg en heeft geen energie meer om zich warm te houden. Ik heb echt een serieuze dip.
Rond 4u zien we een eiland met enkele hutjes op. We besluiten daar aan te leggen en te kijken of we daar even beschut kunnen zitten, want het regent nog steeds en ik zit op het randje van onderkoeling. We geraken niet in de hutjes, maar kunnen wel een klein beetje onder een afdakje zitten, ingepakt in ons overlevingsdeken. Ik zit de hele tijd te bibberen, probeer wat te slapen, maar het lukt niet, ik heb het te koud. Ik krijg ook mijn ademhaling niet rustig. Ik denk aan opgeven, het hoeft niet meer voor mij, maar ik weet dat ik dat niet mag doen. Ik heb ooit één keer opgegeven en ik wil me zo nooit meer voelen. Ook voor mijn teamgenoten mag ik niet opgeven, dan is ook hun race voorbij. Ik probeer een paar energierepen te eten, maar krijg ze met moeite binnen.
Een dik uur later vertrekken we ook weer op dit eiland. We moeten hopen dat de zon snel opkomt en warmte geeft, zodat we kunnen herstellen. De crossing gaat eigenlijk best goed. Het voordeel van die 's nachts te doen is, dat je geen grote scheepvaart tegen komt. Om 8u zijn we aan de overkant en schijnt de zon weer terug. We zien een plekje in de zon, beschut van de wind, daar leggen we opnieuw aan. We eten een warme maaltijd en doen een powernap. Ondertussen laten we al onze spullen drogen in de zon.
Deze pauze doet wonderen bij mij. Ik krijg weer warm en voel weer wat energie in mijn lijf. Omdat we de hele nacht traag vooruit gingen en veel niet-effectieve pauzes hadden, zijn we natuurlijk weer wat achter geraakt op het tijdschema. We besluiten daarom een korte fietsetappe van 6km over te slaan. Hierdoor missen we dan weer 2 cp's, maar we kunnen niet anders. Anders hebben we het risico niet op tijd binnen te geraken.
We gaan dus gewoon verder met de kajak. Om 15u30 komen we aan in Trosa en zitten alle kajak etappes erop. In totaal hebben we 170km met de kajak afgelegd!
Tijd om de armen te laten rusten en de benen weer wat te gebruiken. We hebben een trekking van 12km te doen, de voorlaatste etappe. Het terrein is niet gemakkelijk, veel dwars door het bos. Sommige cp's kosten weer wat tijd om ze te vinden. Maar uiteindelijk hebben we ze allemaal en kunnen we beginnen aan de laatste etappe richting de finish.
Een etappe van 210km mountainbiken. Voor we op de fiets kruipen, eten we nog goed en slaap ik een 45 minuten. Ook Debby en Jo doen een powernap. Fritzz, die de navigatie doet tijdens het laatste fietsen, tekent ondertussen de kaarten in. Dit is de etappe waar ik het meeste schrik van heb, want ik ben de traagste fietser van het team.
Woensdag om 0u30 beginnen we aan het fietsen. Op donderdag 18u moeten we terug aan de finish in Stockholm zijn. Dat is dus zeker haalbaar, maar we moeten nog wel alle cp's vinden en zullen zeker nog eens moeten slapen onderweg. Het is wel even aanpassen aan de kaart, de schaal is anders dan de vorige kaarten en dan moet je er altijd even inkomen. En na enkele dagen racen, is de alertheid er ook wat af.
Iets later krijgt Fritzz ook een serieuze klop en valt bijna in slaap op de fiets. Bovendien krijgen we nog eens een regenbui over ons heen. Iedereen is moe en alles kletsnat, maar we kunnen niet stoppen om te rusten. We zitten in een bos en vinden geen schuilplaats. We moeten doorfietsen om warm te blijven. De navigatie gaat slechter en slechter. We maken veel fouten, discuteren wat af en doen domme dingen. Het is gek wat slaapgebrek met een mens doet. We zitten nu in onze 4de nacht en we zijn slaapdronken. We zien dingen die er niet zijn, de sleepmonsters. We moeten ergens gaan slapen zodra we kunnen want zo gaan we niks vooruit. Uiteindelijk komen we aan een cp in het bos, het is een kleine shelter en we leggen ons hier te slapen voor 20minuten. Dat helpt ons weer even om verder te gaan.
We trekken verder door het bos, de padjes zijn niet altijd goed berijdbaar, soms is het gewoon te voet en de fiets verder duwen. Debby en ik gaan allebei ook eens een keer goed tegen de grond met de mountainbike. Gelukkig enkel wat blauwe plekken en kunnen we verder. We komen aan in een dorp en zien een hamburgertent liggen. We moeten niet lang nadenken. Ik denk dat adventure racen, één van de zeldzame sporten is waar je tijdens een wedstrijd even een hamburger met friet kan gaan eten en dat dat je een enorme opkikker geeft.
De maaltijd geeft ons weer kracht, maar weer maar voor enkele uren. Vooral het gebrek aan slaap wordt erger en erger. Ieder op zijn beurt moet vechten om niet in slaap te vallen op de fiets. We willen wel gaan slapen, maar buiten is alles nat van de regen. De vorige dagen, konden we ons gewoon in het gras of op de stenen leggen, maar nu niet. Rond 20u30 komen we langs een boerderij. Jo heeft het geniale idee om aan de boer te vragen of we niet in een stal mogen slapen. We treffen het nog beter, we mogen in een leegstaand huis slapen. We liggen gewoon op een houten vloer, maar we liggen beschut tegen de regen en de wind en geen muggen. We nemen ons voor om eens deftig te slapen, 2,5uur. We beseffen dat we de tijdslimiet ruim gaan halen, dus kunnen we ons dat permitteren. Het doet wonderen. Het opstaan is even moeilijk, maar tegen middernacht zitten we weer op onze fiets. Ik heb echt diep geslapen en heb het gevoel dat ik een volledige nacht geslapen heb. Het navigeren gaat na deze slaappauze ook een stuk beter. We werken de laatste cp's rustig af en rijden om 12u over de finish in Stockholm. Moe, maar voldaan. De eerste 4 pro teams zijn al lang binnen. Het andere amateur team is ook al voor ons binnen, maar eindigen in de eind ranking achter ons. Zij hebben nog veel meer cp's late liggen dan ons. En de eerste regel voor het klassement is het aantal cp's, dan pas de tijd van binnekomen.
Het was een prachtige race. De natuur was echt mooi, zeker in de archipelago. Ik zelf had één grote inzinking bij het kajakken, maar nogmaals het bewijs dat je door zoiets kan door geraken en je nooit mag opgeven!
Op zich hebben we geen slechte race gedaan. Hier en daar hebben we wel eens een navigatie fout gemaakt, maar dat is normaal. Het enige wat we sneller hadden moeten doen is een deftige slaap van 2 uren. We deden steeds powernaps van 15min en die waren na een tijd niet meer voldoende. En toen we dat echt niet meer konden uitstellen, kregen we te maken met de regen, waardoor we geen droge slaapplaats vonden. We waren op een gegeven moment allemaal zo moe, dat je helemaal niet effectief meer bent. Zo hebben we tijdens de laatste fietsetappe echt veel tijd verloren. Maar zo hebben we weer veel bijgeleerd uit deze race en nu op naar de volgende!
