top of page

Yes I did it! Everesting Run Challenge

Door alle corona toestanden zag ik deze zomer doel na doel wegvallen. Uiteindelijk had ik dan toch een wedstrijd gevonden die leek door te gaan, de Challenge in Davos, een halve triatlon. Maar 10 dagen voor de wedstrijd maakt Zwitserland bekend, dat Belgen verplicht worden om 10 dagen in quarantaine te gaan als ze naar Zwitserland reizen. Dus ook al ging de wedstrijd door, het was praktisch niet te doen om deel te nemen. Ik had er zo naar uitgekeken en was enorm teleurgesteld, gefrustreerd en kwaad. De nacht erna kan ik niet slapen, ik weet niet wat ik moet. Zal ik toch gaan en een beetje de regels overtreden? Maar het is Zwitserland en daar wil ik dat toch niet riskeren. Dan denk ik aan een Everesting poging, dat zit eigenlijk al een hele tijd in mijn hoofd. Maar ik heb me hier helemaal niet specifiek op voorbereid, ik heb me de laatste weken voorbereid op een halve triatlon en dat is iets heel anders! Maar ik zit met een drang om iets te doen. Ik ben een persoon die steeds op zoek is naar uitdagingen, avontuur en wedstrijden. En een hele zomer zonder iets, begint te knagen. Tegen de ochtend heb ik het besloten! Ik ga voor een everesting run poging, zonder specifieke voorbereiding. Ik vertrouw op mijn basisconditie, mijn ervaring vanuit het adventure racen en mijn karakter.

Wat is everesting? Je kiest een helling, en je loopt die zoveel maal omhoog tot je de hoogte hebt van Mount Everest, 8848m. Het naar beneden gaan kan je kiezen, ofwel doe je zelf alles terug te voet naar beneden (unassisted versie) of je mag ook hulp gebruiken om naar beneden te gaan, zoals een fiets, een auto of een skilift (assisted versie). De challenge is uitgevonden door een Australiër, als je een poging doet, stuur je je gpx gegevens naar hen door en als het goedgekeurd wordt, kom je in de 'hall of fame'. De unassisted versie is natuurlijk een pak zwaarder, naar beneden lopen is zoveel meer belastend voor spieren en gewrichten. Maar dat zie ik niet zitten, zeker zo zonder specifieke voorbereiding. De assisted versie zal al zwaar genoeg zijn.

Ik kies voor een klim in Frankrijk, de klim tussen het dorpje Venosc en Les Deux Alpes, het is een klim die ik redelijk ken, ik kom er regelmatig voor het skiën en dan ga ik nogal eens trainen op die helling. De klim is 3km lang en heeft 650 hoogtemeters. Om de juiste hoogte te halen, moet ik die dus 14X omhoog. Grote voordeel, er is een skilift, je kan gemakkelijk de bakjes naar beneden nemen. Ik reken uit hoelang ik over alles zou doen en besef dat niet alles zal lukken binnen de openingsuren van de bakjes. Ik zal 4 afdalingen zelf moeten lopen, best de 4 eerste natuurlijk. Na wat rekenwerk, lijkt 24u de beste tijd om te starten. Dan kom ik na mijn 5de klim boven als de bakjes open gaan. Eerst had ik wel het plan om mijn poging te doen op zaterdag, maar in de week ervoor blijkt dat het weer niet zo ideaal is dan en ik besluit het een dag te vervroegen, de regen zou vrijdagnamiddag beginnen, maar dan kan ik in ieder geval al in droge condities starten.

In de nacht van donderdag op vrijdag, om stipt 24u begin ik eraan. Mijn broer Bert en mijn vriend Taco zijn mee als crew. Taco gaat zelfs de eerste 2X mee omhoog, het is fijn om niet helemaal alleen te moeten beginnen. De eerste klim gaat vlot, op een 50-tal minuten ben ik boven. In de eerste afdaling voel ik al wel direct dat het een stevige afdaling is, knieën en bovenbenen worden zwaar belast. Tijdens de 2de klim is het even schrikken, plots horen we vlak naast ons in de struiken geritsel en een raar geluid. Dit was duidelijk geen klein dier. Taco vond het geluid op dat van een everzwijn trekken, maar die kunnen hier volgens mij onmogelijk zitten. We zullen nooit weten welk beest het was, maar ik besluit maar met het feit dat het dier evenveel schrik heeft van ons, als omgekeerd. De volgende ronden, zal ik hier helemaal alleen in het donker passeren, toch een beetje eng.

Het is ondertussen half 3 en mijn crew is gaan slapen. De rest van de nacht loop ik alleen op en af. Alles is pikkedonker, ik zie enkel de enkele meters voor mij in mijn hoofdlamp. Fysiek gaat het eigenlijk best goed die eerste klimmen, ik probeer een rustig constant ritme aan te houden.

Na 3 ronden, besluit ik de batterij van mijn hoofdlamp te vervangen. Ik heb er al 3 ronden mee gedaan en er is nog 1 ronde te doen in het donker. Ik wil geen risico nemen om onderweg mijn licht te verliezen en pak een nieuwe volle batterij. Ik laat de bijna lege batterij beneden liggen, ik wil zo min mogelijk gewicht meesleuren. Dan valt plots mijn licht uit! Ik sta midden op de berg, pikkedonker. Wat er aan de hand is weet ik niet maar de batterij doet plots helemaal niks meer, ik vermoed een kortsluiting of zo. Ik probeer enkele stappen te zetten, maar dat is niet te doen, het is te donker en ik struikel al over de eerste steen. Enige mogelijkheid is mijn gsm, ik gebruik het lichtje van mijn gsm en trek zo verder naar boven. De batterij van mijn gsm gaat dan ook wel snel achteruit maar het is de enige manier om verder te geraken. Tot half in de afdaling erna gebruik ik nog mijn gsm licht, maar dan begint het toch een beetje licht te worden en kan ik verder zonder licht.

Tijdens die 4de afdaling begin ik wel pijn te krijgen in mijn knieën, afdalen is echt veel meer belastend dan klimmen. Maar de volgende afdaling is normaal met de bakjes. Ik begin aan mijn 5de klim met een 15-tal minuten voor op mijn schema. Deze klim begint toch een beetje te wegen, ik begin mijn spieren al wat te voelen en een beetje pijn in mijn linkerknie. Om 7u45 ben ik boven, de lift opent om 8u. Ik heb dus een 15tal minuten pauze. Bert heeft een zak vol eten en drinken gebracht. De bedoeling is om elke keer als ik boven kom een zakje eten te nemen, wat ik dan in de lift naar beneden kan opeten. Ik vraag aan het personeel aan de lift of ik die zak daar mag plaatsen, ik leg een beetje uit wat ik aan het doen ben. Maar de kerel van de lift is heel onvriendelijk, ik mag mijn zak daar niet plaatsen en hij begrijpt langs geen kanten wat ik aan het doen ben. Ik probeer het nog eens opnieuw uit te leggen, maar hij zegt gewoon 'nee'. Ik ga mijn eten en drinken dan maar buiten ergens zetten. Hopen dat niemand mijn drankjes wegneemt en dat alles niet te nat wordt als het gaat regenen. Dan met de lift naar beneden, toch een pak sneller dan te voet :).

De 6de klim gaat terug vlotter als de vorige. Ik zit me heel de klim te ergeren aan die kerel van de lift. Hoe kan je nu zo tegenwerken met iemand die zo een sportieve prestatie aan het doen is. Ik besluit dat het een oude, zure vent is die waarschijnlijk zelf nooit een meter loopt. Tegen dat ik weer boven ben, heb ik het verwerkt en stap ik de bakjes weer in. Ik zou bijna wensen dat ze trager gaan draaien om een beetje meer rust te hebben.

Klim 7, ik denk, als deze gedaan is, ben ik in de helft! Tot nu toe ging alles best vlot en de pijn aan mijn linkerknie is ook terug weg. Natuurlijk beginnen je spieren wel wat vermoeid te voelen, maar ik heb geen echte pijn. Ik kan mijn tempo goed aanhouden. Elke ronde leg ik een beetje sneller af dan ik uitgerekend had. Ik loop dus beetje bij beetje verder uit op mijn schema en hoop onder de 20u te kunnen blijven.

Ondertussen is het 12u 's middags als de eerste druppels beginnen vallen. 's morgens scheen de zon nog een beetje, maar in de loop van de voormiddag werd het meer en meer bewolkt. In het begin regent het nog rustig, maar lang duurt het niet voor alles losbarst. Donder en bliksem, gietende regen, wind, alles erop en eraan. Dit is niet goed. Tijdens een onweer zijn ze verplicht de lift stop te zetten. Ik zit in het begin van mijn 10de klim en ik zie de bakjes stilvallen. Ik blijf er nog rustig bij. Het duurt nog wel even voor ik boven ben en reken erop dat tegen dan de bakjes weer draaien. Maar ik kom dichter en dichter bij de top en nog steeds geen beweging. Ik begin een beetje zenuwachtig te worden. Zouden ze de bakjes toch niet definitief sluiten voor de dag door het slechte weer? Ga ik door dit moeten opgeven? Maar dan, met nog 50m te gaan, beginnen ze terug te draaien. Oef, wat een opluchting en wat een timing! Taco stapt mee met mij in de bakjes om me wat gezelschap te houden. De vermoeidheid begint serieus toe te nemen, ik zit al op 6500 hoogtemeters en ben ongeveer 14u bezig. Ook eten begint moeilijk te gaan, ik heb lang alles kunnen doen op vast voedsel, maar dan krijg ik het niet meer binnen. Ik probeer wel goed te blijven drinken en neem af en toe een gelleke vanaf dan. Nog 4 keer!

Klim 11 en 12 gaan mentaal terug beter. Het einde komt toch stilaan in zicht en ik besef dat ik dit echt kan halen. Want om eerlijk te zijn, ik had op voorhand toch serieuze twijfels of ik dit kon. Zo zonder specifieke voorbereiding aan zoiets beginnen, was dat niet wat te veel gewild?

Het blijft wel regenen en alles is kletsnat. Ik heb wel een regenjasje aan, maar dat is vanbinnen even nat als vanbuiten. Telkens in de bakjes naar beneden, begin ik af te koelen en te bibberen van de kou. Gelukkig krijg ik me telkens na een paar minuten stappen weer een beetje op temperatuur.

Ik vraag aan mijn crew om een droge set kleding te brengen, die trek ik aan voor de laatste 2 klimmen. Maar de voorlaatste klim is het weer een hel. Het begint te onweren, regen valt met bakken uit de lucht. Mijn setje droge kleren, is niet lang droog. Het padje naar boven verandert in een rivier, het water stroomt naar beneden. Mentaal gaat het best goed, gewoon omdat ik besef dat ik het kan halen, maar het wordt een gevecht tegen de natuurelementen, vooral tegen de kou. Ik moet stevig doorstappen om warm te blijven. Mijn benen vallen eigenlijk ook nog mee, ik voel wel dat alle spieren vermoeid en stram zijn, maar ik heb nog steeds geen echte pijn.

Door het onweer zijn ook de bakjes opnieuw stilgelegd. Ik moet nog 1 keer tot beneden geraken om aan de laatste klim te kunnen beginnen. Als ik boven kom hangen ze nog steeds stil. Even paniek. Ik mag hier niet te lang stilstaan, want dan ga ik te veel af koelen. Gelukkig duurt het maar een paar minuten en ik kan voor de laatste keer de bakjes in.

Voor de laatste klim gaat Taco nog een keertje mee. De regen is zelfs even gestopt. De laatste gaat traag, fysiek begin ik helemaal op te geraken. De koude vreet ook energie en ik heb niet zo goed meer gegeten op het einde. Maar elke stap kom ik dichter en dichter bij de finish. Op mijn uurwerk heb ik al 8848 hoogtemeters, maar je kan zomaar niet stoppen in het midden op de berg en ze raden aan om steeds wat reserve te hebben, soms bij het uploaden op strava is er een correctie en dan zou het jammer zijn, moest je het niet halen. Na 19u en 17 min kom ik mijn 14de keer boven! Ik haal 9137 hoogtemeters! Yes I did it!

Aan de finish is er niet veel feest, er is geen kat en het regent weer. Taco, Bert en ik rapen snel onze spullen bij elkaar die aan de kant liggen en haasten ons naar het appartement. Daar aangekomen, ben ik helemaal afgekoeld en aan het klappertanden. Ik neem direct een warm bad en zit daarin minstens 10min te bibberen voor ik wat bekom. Maar ik ben zo tevreden. Ik besef wel dat het niet veel langer had mogen duren, dan was de kou me teveel geworden.

Ik ben de 19de vrouw ter wereld die slaagt in deze challenge en de eerste Belgische! De honger naar een uitdaging of competitie is weer gestild. En dat had ik echt nodig. Het was geen wedstrijd tegen anderen, maar dit is een dikke overwinning op mezelf. Nu is het belangrijk dat ik mijn lichaam goed laat rusten en dan kunnen we weer op zoek naar een nieuwe uitdaging.

Bedankt aan mijn broer Bert en vriend Taco voor er elke keer te staan als ik boven kwam. Zij stonden dikwijls in de gietende regen te wachten op mij.

Onderweg had ik niet de tijd om mooie beelden te maken, maar ik heb getracht steeds te vertellen tegen de camera hoe ik me voelde. Het geeft een klein beetje weer wat er in je hoofd omgaat tijdens zo'n challenge.

Recent Posts
Archive
Search By Tags
bottom of page