Norcha 2021

23 September 2021, ik sta voor de derde keer aan de start van de Norcha, een adventure race in Portugal.

De eerste was in 2017 en was niet succesvol, ik heb toen opgegeven na 27 uren. Toch ben ik blij dat dat toen gebeurd is, want ik heb uit die ervaring zoveel dingen geleerd die me later geholpen hebben om door te zetten op moeilijke momenten.

In 2018 namen we 'revanche', met een vernieuwd team haalden we de finish, we werden zelfs derde. Die race is nog steeds één van onze meest memorabele wedstrijden ooit.

Nu in 2021 hebben we als team al een pak meer ervaring. Jammer genoeg moeten we Tom, onze sterkste navigator, missen. Maar met Fritzz, Jo en Debby aan mijn zijde, komt het helemaal goed.

Er staan 18 teams aan de start, dus dat belooft wel wat strijd onderweg.

De start is in de stad Bragança op donderdag om 10u, zondag om 23u59 is de deadline om aan de finish te zijn. Doel: onderweg zoveel mogelijk checkpoints (CP's) verzamelen.

We beginnen met een oriëntatieloop van 8km in de stad. Ik zit ongelooflijk snel en goed in de kaart , we hebben een goede start. Ik had in de maand vooraf veel op mijn oriëntatie geoefend en dat loonde nu precies. We komen als 2de terug aan in de TA. Een TA is een transitiezone, daar wissel je van discipline en krijg je de kaarten voor de volgende etappe. We nemen wat tijd om de route voor de komende mountainbike etappe uit te stippelen op de kaarten.

Daardoor vertrekken we pas als 5de of 6de team terug uit de wisselzone. We staan voor 60km mountainbiken met 1435 hm. Op de fiets nemen Jo en Fritzz de navigatie over. Ik ben de traagste fietser en ik moet gewoon moeite doen om zo goed mogelijk te volgen. Als ik ook nog tijd zou steken in navigatie, zouden we als team trager zijn. Voor een deel moeten we op deze etappe ook een verplichte route volgen. We rijden door een nationaal park en mogen zomaar niet overal komen. Op het einde van de etappe moeten we ook nog even boogschieten. We scoren maar 1 puntje, maar het beïnvloedt niks.

TA2 is in het dorpje Vinhais, we beginnen hier aan een trekking van 47K. We waren iets sneller dan de organisatie verwachtte en 2 van onze fietsboxen zijn er nog niet. We kunnen onze fiets dus niet uit elkaar halen en in de box steken voor transport. Op zich geen probleem, ze kunnen onze fiets ook in zijn geheel transporteren. Maar ik had nu net mijn loopschoenen in mijn fietsbox steken. Jo, die ook zijn fietsbox en loopschoenen mist, kan een paar reserve loopschoenen van Fritzz aandoen, die had wel alle boxen. Voor mij zit er niks anders op om op mijn fietsschoenen beginnen te lopen. Gelukkig maakt de organisatie zijn foutje goed en aan het tweede checkpoint staan ze met mijn loopschoenen. Een 'special delivery'. Eens op loopschoenen gaat het toch wel beter, de bleinen waren al aan het vormen. Over het algemeen gaat de oriëntatie ook best goed, enkel op het einde maak ik 2 foutjes die een beetje tijd kosten. We komen aan bij TA3 voor een kajaketappe. Het is ondertussen al midden in de nacht en donker. We krijgen ook nog eens een onweer over ons, door de hevige regen zien we nog minder. Enkel als het eens bliksemt, zien we heel even in een flits de oever. Met het slechte zicht is de oriëntatie op water super moeilijk. Ik ben de oriëntatie wat kwijt en het duurt te lang voor we het eerste CP op het water vinden. Na de wedstrijd zie ik op de track dat we enkel een paar graden te veel naar links afgeweken waren, maar daardoor in een andere inham terecht gekomen waren. Na het vinden van het eerste punt, gingen de volgende gelukkig iets beter. Maar deze etappe was niet goed. Bovendien waren we kletsnat en hadden we kou. We besluiten in de TA een warme maaltijd te maken. We hebben onze boxen, waar we een vuurtje insteken hebben en adventure food. Er komt nu een mountainbike etappe van 77Km aan en wat krachtvoer kan zeker geen kwaad. Tegen dat we vertrekken is het langzaam licht aan het worden. De teams die hier nu aankomen kunnen de kajak navigatie in het licht doen en ze zullen dus tijd op ons goed maken. We zijn pas enkele minuten weg en Jo komt tot de vaststelling dat hij zijn rugzak vergeten is in de TA en hij moet dus snel even terug. De nacht zonder slaap, laat zich al voelen.

Ik zie enorm op tegen deze etappe. Mtb is mijn minste discipline en van deze rit met 1750 hm heb ik toch wel wat schrik. De eerste kilometers gaat het me ook compleet niet, ik heb mijn eerste dipje, er rollen al wat tranen over mijn wangen. En we zitten nog maar net de eerste nacht door. De race is nog lang, ik zit in mijn hoofd te denken 'Hoe ga ik dit in hemelsnaam nog 3 dagen volhouden?'

Ik weet niet hoe het komt, maar een beetje later, begin ik me toch weer beter te voelen. Op CP 27, aan een oude Romeinse brug staan wat fotografen, we kunnen eens een minuutje met iemand anders praten en dat geeft weer een beetje een boost.

Na deze CP moeten we wel een heel steil stuk omhoog, te steil om te fietsen, dus hike a bike! Iets daarna komen we aan in TA5, waar we weer wisselen naar lopen. Een trekking van 15km in een lus. De eerste CP's van deze etappe gaan vlot, enkel bij het laatste punt, moeten we even zoeken. Maar gelukkig kunnen we het nog net vinden in het licht, in het donker zou het een stuk moeilijker geweest zijn.

We beginnen aan etappe 6, op de mtb, in het donker. 33Km, ik was blij, eens niet te lang op de fiets. Maar wanneer we aankomen in TA6 bleek er een probleem te zijn. We moesten normaal in de kajaks, maar de organisatie had een probleem en de kajak werd geschrapt. We moesten met onze mtb 10km verder naar de volgende TA, waar we normaal met de kajak zouden aankomen. Daar moesten we dan opnieuw de mtb op. Dus door het wegvallen van de kajak, kregen we toch weer opnieuw een lange mtb rit. We brengen eigenlijk gans de nacht door op onze fietsen. We houden ergens in een dorp een stop met de bedoeling wat te slapen. We zien een leeg gebouw staan met een overdekking. We besluiten daaronder te gaan liggen en zetten ons alarm voor 1u30 slaap.

Maar na slechts 15 minuten komt er een bende jagers in het gebouw lawaai maken. We proberen nog even , maar slapen lukt niet. Enkel Jo heeft een 15tal minuten geslapen, de rest niks. We fietsen dan maar verder. We hebben dan toch even gelegen. Als het licht wordt komen we aan in TA9, hier mogen we gelukkig wel zoals gepland in de kajaks. 18Km varen we door een mooie gorge. De kajaks zitten wel enorm slecht en mijn rug is blij als we eruit mogen.

Het is tijd voor etappe 11, een trekking van 34km. Tijdens deze trekking krijgen we veel regen over ons heen. Het water stroomt overal, plassen zijn niet te ontwijken, onze voeten zijn doorweekt, onze regenkleding is vanbinnen even nat als vanbuiten. We kunnen niet rusten of stilstaan, we moeten goed blijven doorstappen om warm te blijven.

De eerste trekkings van de race hebben we vele stukken gelopen, maar nu zitten we op dag 3 en zijn we blij met doorstappen. Op het einde van de dag stopt het dan toch met regenen en krijgen we de kans een beetje op te drogen alvorens we de derde nacht ingaan. Na de trekking volgt er een korte etappe van 15km mountainbiken. Voor deze etappe doen we nog een powernap van 30 minuten in de transitie zone. We slapen al iets beter dan bij onze vorige poging. Als we op onze fietsen stappen, hebben we een groot probleem. Jo zijn derailleur is geraakt en staat helemaal scheef. Gelukkig krijgt MacGyver Fritzz het redelijk opgelost. Jo kan zijn laagste versnellingen wel niet meer gebruiken, maar we kunnen wel verder fietsen. Anders was de race over! Na de mtb mogen we weer gaan kajakken voor 11km. Het einde van deze kajak etappe was niet mijn favoriete onderdeel. We moesten de kajaks een dikke kilometer omhoog sleuren. We doen er 45minuten over om de kajaks boven te krijgen. Daar krijgen we van de organisatie een warme maaltijd aangeboden. Maar na één hap kan ik besluiten dat het niet te eten is. We kunnen hier wel binnen in een gebouw en maken daar gebruik van om droog te slapen. We slapen 45minuten. En die deden echt goed. We vertrekken na onze slaap weer met de mountainbikes voor 18km tot aan TA 14. We gaan aan de laatste dag beginnen, het lijkt of de finish al in zicht is, maar eigenlijk heb je nog 16 uur wedstrijd te gaan. Het klinkt een beetje raar.

Etappe 15 is onze laatste trekking, maar het zou een zware worden. 34Km lang, nog de nodige hoogtemeters en in tegenstelling tot de vorige dagen, geen regen meer, maar volle zon en 27°. In plaats van kou lijden, moeten we vandaag strijden tegen oververhitting. In elk klein dorpje in Portugal staat wel ergens een drinkkraantje en telkens als we een dorpje passeren, vullen we ons water aan. Bij een adventure race kan je niet gaan rondlopen met 3 liter water. Gewicht beperken is iets heel belangrijk in een race. Daarom nemen we een beperkte hoeveelheid water mee en vullen steeds bij elke kans bij. Maar blijkbaar was één van de kraantjes toch een beetje vervuild en 3 van ons kregen te maken met diarree. Achteraf hoorden we dat we niet de enige waren. Bij heel veel teams waren er zieken. Iedereen was aan datzelfde kraantje gepasseerd.

Op een gegeven moment was ik zo slap en stond ik te trillen op mijn benen. En we stonden toen net aan de start van nog een steile klim. Ik kon niet bedenken hoe ik ooit over die berg ging geraken. Maar de finish kwam dichterbij en nu stoppen was echt geen optie meer. Stap per stap begon ik aan de klim en wonderwel kwam ik gaandeweg er weer een beetje door. Het ergste bleek achter de rug. Ik kon weer goed eten en drinken.

Na een steile afdaling kwamen we aan in de volgende TA, en raar maar waar, ik was blij dat ik even kon gaan fietsen. Tijdens het laatste deel van de trekking hadden we wel wat tijd verloren omdat ons tempo wat naar beneden ging natuurlijk met 3 zieken en het was duidelijk dat we niet meer alle CP's gingen halen binnen de tijdslimiet. We moesten in deze laatste fietsetappe wat cp's gaan overslaan. We bestudeerden de kaarten goed en gingen voor enkele gemakkelijke cp's zonder al te veel hoogtemeters. De moeilijke lieten we liggen. Na 36km mtb kwamen we dan aan in de laatste TA. Het was al weer donker geworden, maar we hadden enkel nog 3km SUP voor de boeg. We kregen een SUP board waar we met 4 op moesten. Ik vreesde er eerst voor de stabiliteit en dat we in het water zouden belanden, maar het viel goed mee en een half uur later zetten we weer voet aan wal. Nog 200m te voet nu en daar was de finish!

We hadden 83 uren geraced! Ik was blij aan de finish, maar ergens kon ik ook niet blij zijn. Ik was gewoon te moe, helemaal leeg. Ik had al redelijk vroeg in de race een dipje gehad en continu mentaal moeten vechten. Het was een race met veel mountainbiken, wat voor mij het lastigste is. Maar we zijn er toch weer doorgeraakt. Nogmaals een bewijs dat je echt diep kan zitten, maar dat je daar toch doorheen kan geraken. Je mag gewoon nooit opgeven!

Iets na onze finish kregen we slecht nieuws. De vrouw van onze teamgenoot Tom, die deze race niet mee was, was tijdens onze race overleden. Het plaats alles direct in perspectief en ik durfde niet meer klagen dat ik het zwaar had gehad.

In de dagen nadien was ik ook mezelf niet. Ik was extreem moe en heel prikkelbaar. Ik was mentaal helemaal leeg. Ook een verslag schrijven, wat ik normaal altijd in de dagen erna direct doe, lukte me deze keer niet.

Nu zijn we 10 dagen later en gelukkig gaat het weer helemaal goed. Ik ben voor mijn job weer in de bergen en de motivatie komt weer helemaal terug. Ik verplicht mezelf nog even rustig aan te doen, maar ik begin zeker weer een drang te voelen om te gaan sporten. Ook hebben we ons met ons team ingeschreven voor een nieuwe race. In mei volgend jaar, zullen we gaan racen in Croatië.

Hieronder nog een beeldverslag van onze race: