BK Skimo

Ski Mountaineering is in België nog een vrij onbekende sport. In de Alpenlanden is deze sport echter aan een enorme groei bezig. In 2026 zal deze sport ook voor de eerste maal op het programma van de Olympische Spelen staan.

Ik ben me er dit jaar ook beginnen op toeleggen, maar zonder ambities, puur voor de fun. Enige ambitie die ik misschien had, was het podium halen op het BK.

Dat BK vond gisteren plaats in Torgon, Zwitserland. Het was een wedstrijd tussen de Zwitserse toppers, want de wedstrijd telde ook als Zwitsers Kampioenschap. En die Zwitsers zijn toonaangevend op wereldniveau. De strijd tussen de Belgen was dus ergens achteraan in het gehele deelnemersveld.

Het parcours was ongeveer 16km lang en telde 1600 hoogtemeters. De start was hevig, een groot pak begint volle bak bergop te lopen. Ik probeer mee te gaan, maar trap heel snel op mijn adem. Een snelle start is echt niks voor mij. Na 5 à 10 min, voel ik me echt slecht, ik heb een bloedsmaak in mijn mond, voel me draaierig, ik denk al 'waarom doe ik dit toch?'.

Maar ik schakel een tandje lager en probeer in mijn eigen ritme te komen. Ik weet uit ervaring dat mijn eerste klim nooit goed voelt en dat het daarna meestal wel beter gaat. Na ongeveer 40min kom ik boven aan de eerste transitie, hier schakelen we om naar skiën. Vellen van de ski's af, skischoenen in skimodus zetten en bindingen in skistand. Mijn wissel gaat snel en ik ben blij dat ik een stukje kan skiën. Dat is bij mij toch mijn sterktste punt. Maar het skiën is niet simpel, alles is volledig off-piste, er ligt veel losse sneeuw. Door de warmte (het is 3°C) is het dikke papsneeuw. De ski's die ik gebruik, zijn gemaakt om vooral mee naar boven te lopen, en niet echt om goed mee te skiën. Het is echt werken om door de papsneeuw te geraken, mijn bovenbenen staan in brand. Maar even stoppen, is geen optie, je gaat gewoon door.

Aangekomen in transitie 2, weer de vellen op de ski's plakken en omhoog. Tijdens het skiën, heb ik wel een heel aantal deelnemers voorbij gestoken. Maar ik verwacht dat ze in de klim wel weer dichter bij of voorbij zullen komen. De 2de klim is de langste, 700 hoogtemeters. Ik voel me al beter tijdens het klimmen als bij de eerste klim, ik probeer rustig mijn eigen tempo aan te houden. Af en toe komt er me toch terug iemand voorbij. Ik reken erop dat ik ze bij het skiën wel weer terug pak.

Naarmate we hoger komen, begint de wind serieus te blazen, ik voel dat ik het wat fris krijg en twijfel om een jasje bij aan te doen. Uiteindelijk doe ik het niet, ik ben bijna aan transitie 3 en weet dat ik het dan wel warm ga krijgen. Aan transitie 3 beginnen we met een 'portage'. Dan is het te steil om nog verder met de ski's te klimmen. De ski's gaan dan op de rugzak en en je klimt te voet verder.

Na de portage, zit de 2de klim erop en kunnen we terug skiën. Zeker het eerste stuk van de afdaling is goed steil, er zit zelfs een stukje in waar we de ski's weer moeten uitdoen en moeten afdalen via een touw. Het is zwaar, maar ik begin in mijn 'zone' te geraken en ben aan't genieten. Ik kom aan in de volgende transitie en begin aan de derde klim, deze is niet meer zo lang als de twee vorige. Ik ben al een tijdje aan het klimmen als ik enkele deelnemers nog skiënd zie aankomen in de transitie. Die deelnemers waren op de vorige top nog in mijn buurt, ik heb met het skiën weer wat voorsprong opgebouwd en weet dat ze me op deze klim niet meer terug gaan inhalen. Ik begin mezelf ook elke klim beter te voelen. Iets wat ik in trailruns ook altijd heb. In de derde klim zit ook weer een stukje portage in. Dat zijn fysiek echt zware stukken. Ik ben blij als ik boven ben en het weer ski-tijd is. Maar deze afdaling is een zware. Mijn bovenbenen doen echt pijn. Ik wenste even dat ik brede poeierlatten aanhad in plaats van dunne stekjes. Maar dan zou het naar boven gaan, een ramp zijn. :)

Dan de voorlaatste transitie, ik bouw de ski's nog even om voor een laatste klim. Maar die is kort en redelijk vlak. Ik doe mijn best om wat tempo te maken, nog een snelle wissel en dan nog even kort skiën tot aan de finish. Ik ben blij dat ik er ben en voel een grote voldoening. Ik heb het gevoel dat ik heb gedaan wat ik kon. Ik besef wel dat ik in het gehele deelnemersveld redelijk achteraan zit, maar ik heb geen idee waar ik tussen de Belgen zit.

Uiteindelijk blijkt dat ik 2de Belgische vrouw ben. Eerste is een Waals meisje, Agnes Peten, 21 jaar jonger als ik! Op de derde plaats is Astrid Van Cleef uit Antwerpen, ook 16 jaar jonger. Als master heb ik het dus niet slecht gedaan tussen de senioren.

In de open wedstrijd ben ik ook nog 2de bij de Masters vrouwen, maar gewoon omdat we daar maar met 2 masters waren. :) Blijkbaar dus niet veel oudere dames in deze sport.

Ik ben vooral tevreden over hoe mijn race verlopen is. Twee weken geleden op een wedstrijd in La Bresse had ik problemen met materiaal, had ik niet goed gegeten en gedronken onderweg en had ik veel energie verspild aan onnodige dingen. Mijn doel was om dat deze wedstrijd niet meer te doen en dat is gelukt. Eten en drinken kan nog wel beter, maar ik had toch iets binnen deze keer.

Ik weet ook dat ik conditioneel nog niet echt in topvorm ben. Ik zit eigenlijk nog in de opbouw en heb niet echt lange trainingen gedaan de laatste 3 maanden. Dus ik kan zeker nog progressie maken. Ook technisch kan ik nog wel wat oefening gebruiken. Ik kijk dus al uit naar de volgende.