WK Triatlon - Age Groupers Lausanne

Vorig jaar deed ik mee aan de Flanders Fields triatlon in Ieper, omdat ik daar toen bij de beteren was van mijn leeftijdscategorie kreeg ik een startplaats voor België voor het EK en WK triatlon standaard distance (=1/4) voor age groupers. Zo'n startplaats vond ik wel tof en ik nam deze kans met 2 handen aan. Ook al besefte ik dat ik op deze kampioenschappen geen grote resultaten kon neerzetten, gewoon de beleving om er aan te kunnen deelnemen is voor mij genoeg.

Het EK vond in juni al plaats in Weert en afgelopen weekend was het dan tijd voor het WK in Lausanne. Samen met clubgenoot Lindsay trok ik naar Lausanne. Het weer was top, een zonnetje en 24°graden op de wedstrijddag.

Mijn voorbereiding was natuurlijk compleet anders dan de meeste deelnemers hier. Bij mij was mijn training 100% gericht op de eco-challenge die eraan komt, en niet op deze wedstrijd. Uithouding was er genoeg, maar ik wist dat de snelheid wel wat ontbrak. Maar ik was hier voor de beleving en niet voor een resultaat. Zelfs al zou ik mijn training 100% op dit afstemmen, dan kom ik nog niet in de buurt van de toppers hier. Maar ik wou wel alles geven en presteren op mijn niveau.

Om 8u39 ging mijn categorie (dames 40-44) van start met 1500m zwemmen. De watertemperatuur was 23° en dat betekende dus dat we moesten zwemmen zonder wetsuit. Voor mij toch wel een nadeel omdat mijn benen dan wat dieper zinken. Maar de grootste moeilijkheid bleken de golven te zijn, het water was woelig en er stonden best grote golven. Het parcours ging ook van rechts naar links en we moesten dus grotendeels tegen de golven in, enkel op het einde kregen we ze een klein stukje mee. Soms had ik het gevoel, dat een golf mij zomaar enkele meters verplaatste. Geen toptijden dus in het zwemmen, maar dat was voor iedereen gelijk. Al bij al had ik nog een goed gevoel bij het zwemmen gezien de omstandigheden.

Daarna de fiets op. Opnieuw een stevig parcours, geen golven hier, maar stevige hellingen. Twee ronden van 20km moesten we afleggen met in elke ronde 3 beklimmingen. De klimmetjes vroegen telkens veel kracht, maar ik had een goed gevoel in mijn benen. Ik haalde een gemiddelde snelheid van net geen 28km/h, voor mij niet zo slecht op dit parcours. Ik weet dat ik geen super fietser ben, maar ik heb dit jaar toch wel een vooruitgang gemaakt in deze discipline.

Na het fietsen begon ik vol goede moed aan het lopen, lopen is mijn beste discipline en hier haal ik meestal nog wel wat volk in. De eerste kilometer gaat ook redelijk. Maar in kilometer 2 en 3 zitten enkele steile korte klimmetjes, mijn benen slaan een beetje vast en ik krijg ze precies niet meer vooruit. Na kilometer 3 krijg ik ook nog eens last van steken in mijn zij, iets waar ik normaal niet snel last van heb. Gelukkig gaan ze even later weer over, maar dan kom ik voor de tweede keer weer aan de klimmetjes. Omdat het lopen me niet goed afgaat, krijg ik mentaal ook een dipje. Ik wil sneller lopen, maar het lichaam werkt gewoon niet mee. De laatste kilometers is gewoon op de tanden bijten en ik wil gewoon aankomen. Ik loop uiteindelijk aan een tempo van 5m24 per km, wat veel te traag is voor mij.

Onmiddellijk na de finish ben ik echt zwaar teleurgesteld, omdat het lopen me zo slecht ging. Ik snap het niet. Ik heb nog nooit zo traag gelopen in een triatlon over deze afstand.

Na de wedstrijd rijden we weer direct richting België en zo'n lange autorit is altijd ideaal om alles te laten bezinken. Ik probeer een oorzaak te zoeken aan wat de mindere loopprestatie kan liggen. Gewoon mijn dag niet, wil ik niet als excuus gebruiken. Ik voelde me goed die dag. Het enige wat ik als oorzaak kan vinden is dat het zwemonderdeel me meer energie gekost heeft dan normaal. Het feit dat we zonder pak moesten zwemmen en de strijd tegen de golven had zijn tol. Bij het fietsen heb ik ook alles gegeven, niks op reserve gereden, ook al voelden mijn benen redelijk sterk op de hellingen, ik was te veel energie aan het verbruiken. Bij het lopen was er de wil dan nog wel, maar de energie in de spieren was volgens mij op. Ik had nochtans wel wat gellekes en sportdrank op, maar dat zijn nu eenmaal ook geen wondermiddelen.

Toen ik naar de uitslag ging kijken bleek dat ik nog 66ste was van de 100 deelnemers in mijn reeks. Dat was nog veel beter dan ik gedacht had. Ik had echt het vermoeden dat ik bij de laatsten zou zijn.

Dit hielp wel een beetje om de teleurstelling te boven te komen. En nu een dag later kan ik alles al weer goed plaatsen en mij er bij neerleggen. Ik ging voor de ervaring en ik heb er weer een top ervaring bij. Ook al ging niet alles 100%, ik heb mijn best gedaan, meer kon ik niet doen.

Nu gaat de focus weer volledig naar de adventure race in Fiji. Morgen stappen we de vlieger op!

Daar hebben we wel 100% voor getraind en spanning begint echt te stijgen!