Een Ironman met een hoekje af

Augustus 2017, ik ga in Maastricht kijken naar de Ironman. Aan de finish hangt een onbeschrijfelijke en emotionele sfeer, de atleten die over de meet komen krijgen één voor één te horen: YOU ARE AN IRONMAN! Ze hebben 3,8km zwemmen, 180km fietsen en 42km lopen erop zitten. Ik denk maar één ding: Ik wil ook zo'n finish meemaken. Vanaf dan staat een Ironman op mijn lijstje met uitdagingen.

In 2018 lukt het niet om een Ironman ingepland te krijgen, ik zit al met twee Adventure Races: de Harz en de Norcha en zo'n zware uitdagingen te kort op elkaar lukt gewoonweg niet. Maar ik beloof aan mezelf er in 2019 zeker één te doen. Het plan was om die van Maastricht mee te doen, kort bij huis. Maar wegens omstandigheden organiseert Maastricht geen volledige Ironman meer in 2019 en ga ik op zoek naar een andere locatie. Ik kom uit bij die van Nice, eind juni is perfect, in september staat er immers weer een grote Adventure Race op de planning, maar dan heb ik tussenin genoeg tijd. Zonder veel nadenken schrijf ik me maar in.

Enkele weken later vertel ik aan iemand dat ik in Nice ga meedoen. De reactie: Amai Nice, dat is direct één van de zwaarste! Ik had er helemaal niet bij stilgestaan dat het fietsen door de bergen was en dus heel wat hoogtemeters had. Maar ik zie er geen probleem in, integendeel, ik hou van de bergen en vind het best ok zo. Hoe zwaarder, hoe liever!

In de maanden voor mijn Ironman steek ik vooral veel tijd in het fietsen en zwemmen. Fietsen is altijd al mijn zwakste discipline geweest binnen de triatlon sporten en ik doe er alles aan om dat te verbeteren. Lopen is mijn beste discipline, daar probeer ik gewoon mijn vorm te onderhouden.

Ik zit toch dikwijls aan trainingsweken van 20 tot 25 uren. Wel niet altijd puur in het zwemmen, fietsen en lopen. Aangezien ik in september ook weer een AR op de planning staan heb, moet ik ook trainingstijd steken in kajakken, klimmen, zeilen, oriënteren,... Ik zie dit niet echt als een nadeel, de training is misschien soms iets minder specifiek, maar met wat alternatieve sporten erbij train je nog wel steeds je algemene basisconditie, word je allround sterker en is de belasting voor je lichaam minder dan dat je steeds dezelfde sporten doet, wat minder kans op blessures geeft.

De laatste 2 weken voor de wedstrijd ben ik in Les Deux Alpes voor een coaching opdracht. Dat komt goed uit, ik verblijf daar op een hoogte van 1600m en kan nog wat alpencols op fietsen om mijn klimbenen wakker te maken. Ik voel me fysiek super sterk en mentaal helemaal klaar als ik naar Nice vertrek.

Eens daar aangekomen word ik overvallen door de hitte die er heerst. In de bergen was het ook wel warm, maar op hoogte viel het nog goed te doen. Er heerst een hittegolf en recordtemperaturen worden gebroken in Frankrijk, niet eens zo ver van Nice. Waarom moet het net nu zo warm zijn? Ik probeer de 2 dagen voor de wedstrijd nog wat rustig te lopen en te fietsen. Maar ik geraak niet vooruit en krijg precies geen zuurstof binnen. Mentaal begin ik te twijfelen, mijn zelfzekerheid wordt minder en ik heb echt schrik van de warmte. Ik neem me voor heel goed naar mijn lichaam te luisteren en goed te blijven drinken, ook al kost me dat tijd aan de bevoorradingen. Tijd is niet belangrijk.

De dag voor de wedstrijd krijgen we op de atletenbriefing te horen dat de afstanden ingekort worden. Het is geen beslissing van de organisatie zelf, maar een bevel van het departement in Frankrijk. Door de hitte in combinatie met een zeer hoge luchtvervuiling wordt er aangeraden alle sportwedstrijden af te lassen dat weekend. De wedstrijd van de Ironkids en Ironladies worden geschrapt. Maar de organisatie kan het niet maken om de ganse wedstrijd af te lassen en ze komen overeen met het departement om de afstanden in te korten. Het zwemmen blijft 3,8km, het fietsen wordt 152km ipv 173 en het lopen wordt 31km ipv 42. Ik zit met een dubbel gevoel, langs de éne kant is er natuurlijk teleurstelling. Je droomt ervan een volledige triatlon te doen en je hebt er maanden voor getraind. En dan ontnemen ze je die enkele kilometers! Bij het fietsen nemen ze er 21 vlakke kilometers uit. De hoogtemeters blijven gelijk, dus zoveel schilt het niet echt. Het is een inkorting van niets! Bij het lopen vallen er 10km weg, en ja dat zijn zware 10km, maar ik heb zoiets van als je die 30 kan, zal 40 ook wel lukken.

Maar aan de andere kant begrijp ik de beslissing ook wel. Als dit de enige manier is om de wedstrijd nog te kunnen laten doorgaan, dan is het maar zo. De inkorting wil zeker niet zeggen dat het nu gemakkelijk zal zijn. Het zal nog steeds loodzwaar worden!

Veel slapen doe ik niet de nacht voor de wedstrijd. Het is veel te warm om te slapen en mijn hoofd staat niet stil. Ik ben blij als het tijd is om op te staan. Om 6u30 is de start, te beginnen met het zwemmen. Dat zwemmen was op voorhand de discipline waar ik het meeste schrik van had. Ik vind dat zwemmen altijd zo verschrikkelijk lang duren en je ziet niks! Bij het fietsen en lopen kan je nog wat opzij kijken naar de omgeving, bij het zwemmen zie je enkel water. Het was voor mij ook de eerste keer dat ik in Zee ging zwemmen, daar had ik toch ook een beetje schrik van.

Maar uiteindelijk viel het zwemmen super goed mee. De zee was redelijk rustig en ik kon mijn tempo aanhouden. Af en toe wel een een slok zout water binnen gekregen, maar dan dacht ik maar dat ik die zouten later nog goed kon gebruiken. Ik had een zwemtijd van 1u20 voor ogen en ik kwam op 1u19 uit het water.

Dan op naar het fietsen, de eerste 20km was vlak. Ik hield een goed tempo aan, maar concentreerde me vooral op even goed eten en drinken. Na 20km volgde er een eerste klim, de snelheid daalt dan serieus en het lijkt plots nog eens 10 graden warmer. Maar ik zit direct in mijn klimritme en voel me goed. Toch rijden er mij heel veel voorbij, ik weet dat fietsen niet mijn sterkste ding is en trek er mij niet veel van aan.

Na de eerste klim volgt er wat glooiend terrein, we rijden door een natuurpark en enkele typische kleine Franse dorpjes. Ik geniet er best van, blijf continu drinken en eten. Gelukkig is er ongeveer om de 20km een bevoorrading waar je sportdrank en water kan nemen. Op kilometer 45 beginnen we aan de 2de en zwaarste klim, col de Ecre, een klim van 19km naar een hoogte van 1118m. Het is eigenlijk een prachtige klim, ik voel me nog steeds redelijk goed, enkel een heel klein beetje hoofdpijn. Mijn helm is te warm op mijn hoofd, maar je mag hem niet afzetten. Ik probeer af en toe water tussen de verluchtingsgaten van mijn helm te gieten, maar ook niet te veel, want dan heb ik minder om te drinken. Elke bevoorrading, vul ik alles maximaal terug aan. De laaste 6km van col de Ecre zijn de steilste, hier begint het door te wegen. Vanaf nu zie ik regelmatig deelnemers aan de kant onder een boom liggen, staan over te geven, te roepen van de pijn door krampen. Ik voel nog niks vermoeidheid in mijn benen en blijf rustig mijn eigen ding doen, klimmen op souplesse en blijven drinken drinken drinken. Boven op de col komen we op een vlak plateau en kan eindelijk de snelheid nog eens wat omhoog. De snelheid mag even later nog meer omhoog op een afdaling! Zalig, een afdaling met veel zicht, niet te steil, je kan je volle bak laten gaan, de wind in het gezicht is zalig en er is tijd om een beetje te recupereren. Maar aan het dalen komt een eind en we moeten weer opnieuw omhoog, een 3de klim, ééntje van 6,5km. Hier gebeurt iets raar, ik begin iedereen in te halen. Dat heb ik op de fiets nog nooit meegemaakt. De anderen staan precies stil en ik rij rustig op souplesse door. Ik vraag me af wanneer mijn klop komt, ik voel me nog steeds goed, ik heb zelfs het gevoel dat ik nog kan versnellen, maar ik hou toch maar een beetje in, we zijn nog niet aan de finish. Na deze klim volgt er weer een leuke afdaling en dan zijn we terug beneden. Nu rest nog de laatste 20km vlak terug naar Nice. Dit is door een vallei terug richting de kust en de wind staat op kop. Wind tegen vind ik erger dan bergop rijden. Ik ben geen fietser op kracht, maar moet het van mijn souplesse hebben. Die laatste 20 kilometers brengen me nog redelijk wat schade toe. Als ik van de fiets afstap, valt de hitte op mij.

Er staat nu nog 30km lopen te wachten, normaal is lopen mijn beste discipline, maar met deze hitte zie ik er toch een beetje tegenop. Ik probeer rustig te beginnen en dan te bekijken welk tempo er mogelijk is. Ik heb al snel door dat er geen al te hoog tempo inzit. Ik ben al lang blij als ik gewoon kan blijven lopen. Het is verschrikkelijk warm. Om de 1,7km staat er een sproeier en bevoorrading., telkens neem ik de tijd om even stil te staan onder het koude water en voldoende te drinken. Dat kost tijd, je staat zeker telkens een 10 à 15 seconden stil. Maar het is dit of veel te warm hebben en als je een hitteslag krijgt, verlies je geen seconden meer, maar dan worden het minuten.

Tussen kilometer 20 en 25 krijg ik het mentaal ook even moeilijk, ik heb zin om te beginnen wandelen, maar verplicht mijn eigen nog net om te blijven lopen. Vele rond mij zijn gewoon aan het wandelen, in de berm wordt de ene na de andere opgeladen door een ambulance, ik zie er plat op de grond aan een infuus liggen. Zo ver ben ik nog lang niet denk ik dan. De laatste kilometers gaat het weer beter en ik kan terug een beetje sneller lopen, alhoewel dat sneller een groot woord is. Het is iets minder strompelen.

Het is iets minder dan 12u na de start en ik hoor de speaker omroepen: Katrien, YOU ARE AN IRONMAN! Zalig, I did it! Ik ben echt blij, het was een zware wedstrijd, vooral het lopen dan, maar toch heb ik het gevoel dat ik alles steeds onder controle had en dat ik in een heel goede toestand aangekomen ben. Dat was de bedoeling, want in september heb ik nog een zware adventure race te doen en ik wil zo snel mogelijk hiervan recupereren om weer verder te kunnen gaan trainen.

Nu twee dagen later voel ik me al terug goed, geen spierpijn en mijn rusthartslag was deze morgen ook al weer normaal. Ik heb nu zelfs het gevoel dat ik niet hard genoeg ben gegaan, teveel op reserve. Maar ja, dat is achteraf moeilijk te zeggen, de lijn tussen comfort zone en in het rood gaan, is soms heel dun.

En er blijft natuurlijk ook nog een beetje de wrange nasmaak over de afstand, het was geen compleet volledige triatlon. Alhoewel ik er geen enkele twijfel over heb, dat ik dat niet gehaald zou hebben. Nu heb ik een rede om er nog eens een te doen. .

De komende 2 maanden zal er heel veel lange duurtraining gedaan worden in vele sporten voor de race in september. Eigenlijk mogen we daar officieel nog niet veel over zeggen. We moeten een officiële press release afwachten alvorens we het verspreiden op social media. Maar de meesten van mijn familie en vrienden weten wat ik ga doen. Het zal een race van 11 dagen worden, de 'toughest race on earth'. Later daarover meer.