De echte hel van Kasterlee

De Hel 2018 werd een legendarische editie, door de sneeuw die viel de nacht ervoor werd het parcours lood en lood zwaar! De organisatoren spreken van de zwaarste editie van de afgelopen 10 jaar!

In het lopen viel het eigenlijk nog mee. In het eerste looponderdeel van 15 km was de ondergrond hier en daar nog wat glad. De sneeuw werd wel stilaan natte pap en dat gaf natte koude voeten, maar veel last had ik er niet van.

In de wisselzone nam ik de tijd om droge sokken aan te doen en mijn overschoentjes voor bij het mountainbiken. Er waren 5 ronden te fietsen, in totaal 117 km. Na ronde 4 was er een tijdslimiet, daar moest je zijn om 15u15 om aan de laatste ronde te mogen beginnen, ze willen dat iedereen voor het donker gedaan heeft met mountainbiken. Normaal als het parcours er redelijk bij ligt, is het geen probleem om dat te halen. Maar...

Mijn eerste ronde fietsen gaat nog redelijk. Na deze ronde lig ik nog 15min voor op mijn schema om de tijdslimiet te halen. In ronde 2 is het al wat anders, door het vele volk dat ondertussen al over het parcours gereden is en de sneeuw die smelt, begint alles modder te worden, maar dan ook alles, met de uitzondering van de enkele stroken asfalt. Ik ben niet de meest krachtige rijder en de modder vraagt veel van mijn energie. Ik besef dat deze ronde al een stuk trager is dan de vorige en dat het een gevecht gaat worden tegen de tijdslimiet. Ook de gedachte 'ik stop ermee' begint in mijn hoofd te komen. Waarom zou ik nog verder afzien als ik die tijdslimiet toch niet ga halen en uit de wedstrijd wordt gezet! Maar toch, ik weet als ik opgeef, dat ik me achteraf daar heel slecht over ga voelen. Dus ik begin toch maar aan ronde 3. Er zijn stukken waar het mentaal goed gaat, waar ik in de mate van het mogelijke toch wat snelheid probeer te maken, maar er zijn ook momenten dat ik mentaal helemaal op ben en het een beetje opgeef. Het is echt afzien. Nergens is een stuk om te recupereren. Zelfs de afdalingen liggen moeilijk zodat je geen snelheid kan maken en gewoon uw fiets onder controle probeert te houden. 3 keer lig ik naast mijn fiets, één keer val ik zelfs van mijn fiets en blijft mijn fiets toch gewoon recht staan in de modder, het wiel zit tot in de helft in de modder. Ik denk er weer aan om te stoppen als ik na drie ronden weer aan de sporthal kom. Maar daar staat dan weer mijn broer Bert en mijn vriend Taco. Ze zeggen, het is nog mogelijk, je zit net binnen het schema. Maar ik besef dat ik in de vorige 2 rondes tijd moeten toegeven heb, en dat ik deze 4de ronde zeker niet meer ga kunnen versnellen. Maar soit, we vertrekken toch weer voor een volgende ronde.

Als ik deze ronde niet afmaak voor 15u15, zetten ze er mij toch uit. Maar dan heb ik toch niet zelf opgegeven, dan is het een gedwongen opgave. In mijn hoofd is dat een groot verschil.

De 4de ronde is opnieuw afzien, elke ronde precies een beetje meer als de vorige. Ik ben helemaal leeg. Aan het begin van deze ronde speel ik ook mijn drinkbus kwijt en zit ik dus de rest van de ronde zonder drinken. Het is afzien, afzien ,afzien. Tranen komen regelmatig in mijn ogen. Ik besef dat ik buiten tijd ga zijn en dat ik deze hel niet ga finishen. Maar ik heb mijn best gedaan, meer kan ik toch niet doen? Om 15u30 kom ik aan de sporthal, 15min te laat. Er staat een dranghek voor de start van de 5de ronde, ik wordt de wisselzone in gestuurd. Ik weet niet goed wat doen, moet ik nu echt stoppen? Niemand van de organisatie zegt iets. Het leek alsof iedereen naar mij keek en zich afvroeg: waarom begin je niet te lopen? Dus ik maar naar de wisselruimte en ik trek mijn loopschoenen weer aan, ik ga mijn hel afmaken, ik ga nog 30 km lopen. Als je bij het mountainbiken de tijdslimiet niet haalt, mag je in principe ook niet meer starten aan de loopproef, maar ik trek er mij niks van aan, ik wil gewoon voor mezelf niet opgeven. Ik wordt hierdoor wel gediskwalificeerd. Mijn eerste DSQ ooit in mijn sportcarrière!

Tijdens de laatste 30 km lopen, mag je een begeleider hebben die mee fietst, bij mij zou mijn broer dat doen. Maar aangezien ik buiten de tijd was, had hij ook niet verwacht dat ik nog zou verder doen. Hij heeft zijn fiets dus nog niet klaar en ik vertrek alleen aan de loopronde. De eerste 7 km loop ik alleen en heb ik het mentaal heel zwaar. Het lopen zelf gaat wel, ik loop wel gewoon heel rustig, maar heb nergens pijn. Enkel in mijn hoofd is het een warboel. Een enorme teleurstelling omdat ik buiten de tijd was, maar aan de andere kant heb ik wel nog steeds niet opgegeven en ben ik nog steeds bezig met een enorme fysieke prestatie.

Na 7 km komt mijn broer eraan op zijn fiets. Dat doet goed, ik kan gewoon even praten met iemand en dat geeft me wat rust in mijn hoofd. Eigenlijk ben ik blij dat ik die 30 km nog gelopen heb, dat heeft me geholpen om de eerste klop te verwerken.

Na 15 km lopen, 92 km mountainbiken en 30km lopen kom ik na 10u54min aan de finish, maar dus met een ronde mtb te weinig. Voor mezelf zit in nu in een tweestrijd. Ik voel teleurstelling dat ik het niet gehaald heb zoals het moet. Maar aan de andere kant ben ik toch ook best trots op wat ik gedaan heb. Ik heb niet zomaar opgegeven! Van de 350 deelnemers zijn er meer dan 100 die hebben opgegeven. Slechts 5 dames bereiken de finish, massa’s respect voor hen! Het was de zwaarste wedstrijd die ik ooit gedaan heb, vooral dan het gedeelte mountainbiken. De teleurstelling zal altijd wel een beetje blijven denk ik, daar ken ik mezelf te goed voor. Het is weer een avontuur dat ik nooit zal vergeten.

Nu is het tijd voor rust. Het is een heel lange sportzomer geweest, met enkele prachtige topmomenten, maar ook met teleurstellende momenten, maar dat maakt sport zo mooi.

Nu staat de winter voor de deur en is het tijd om wat te gaan skiën, even de fiets en de loopschoenen aan de kant te zetten.