Van de Norcha naar de marathon van Kasterlee

Twee maanden geleden liep ik in Portugal na 74,5 uur wedstrijd over de finish van mijn langste wedstrijd ooit, de Norcha! (lees hier het verhaal)Het was een heel intensieve sportzomer geweest en het was tijd voor rust. De eerste week na de Norcha nam ik volledige rust, helemaal niks doen! Dat was best moeilijk, je hebt nog wat euforie in je lijf zitten en je hebt goesting om van alles te doen. Na een week ebt die euforie wel weg en voelt alles een beetje leeg. Ik startte terug voorzichtig met wat fietsen en lopen, maar alles op recuperatie tempo, vanaf dat je iets te intensief wil gaan, protesteert het lichaam.

Het duurde zeker 3 weken, voor ik de vermoeidheid uit mijn lijf had van de Norcha. Ook de motivatie was even weg. Enkele van mijn team FAR maatjes waren al terug wedstrijden aan het doen, maar om eerlijk te zijn, ik had er geen zin in. Maar ik maakte er mij niet druk over, het komt wel terug. Zo een periode van mindere motivatie moet je gewoon toelaten.

Na een maand beginnen mijn trainingen goed te gaan en ik voel mijn lichaam weer sterker worden, ook de motivatie begint terug te komen. Het wordt stilaan tijd, want ik heb me ingeschreven voor de Hel van Kasterlee (15K lopen – 117K mtb – 30K lopen) midden december en daar moet je niet zonder voorbereiding aan beginnen. Ook schrijf ik me in voor een volledige Ironman in Nice op 30 juni 2019, nog heel ver weg, maar gewoon u inschrijven, geeft je motivatie een boost. Ik ben weer helemaal in 'the game'. Ik krijg weer ongelooflijk veel zin in een wedstrijd.

Gisteren stond ik dan aan de start van de Marathon van Kasterlee, terug mijn eerste wedstrijd na 2 maanden. Vorig jaar liep ik deze wedstrijd ook al, maar toen een beetje ingehouden, het moest vooral een training zijn voor de hel. Maar dit jaar was het anders, ik had ondertussen zo'n 'wedstrijdhonger' dat ik echt zin had om eens te knallen. Ook al wist ik dat binnen 4 weken de Hel is, en dat mij helemaal dood lopen, misschien niet zo slim zou zijn.

Stiekem hoopte ik ook onder de 4u te lopen, iets wat altijd al een doel is geweest, maar nog niet gelukt was. In juni 2017 liep ik in Duisburg mijn eerste marathon, toen was ik rotsvast overtuigd dat ik die 4u grens ging halen. Maar het was die dag 34°C en ik werd daar compleet geveld door de hitte. Ik eindigde toen in 4u25 en was zeer ontgoocheld. (lees hier het verhaal) Sindsdien wou ik revanche nemen op die 4u grens, maar de kans bood zich nog niet echt aan. Ik liep het afgelopen jaar wel enkele keren de marathon afstand, maar meestal in een trailrun met veel hoogtemeters, en dat kan je moeilijk vergelijken met een city marathon.

De natuurmarathon van Kasterlee is iets tussenin, het is wel gedeeltelijk off road en er zitten 250 hoogtemeters in, maar het is ook niet echt een zware trailrun. Ik wist als alles goed ging, ik toch kort bij die 4u grens kon geraken. Het weer was in ieder geval al ideaal, 5°C, een zonnetje en niet al te veel wind. Ik had aan de start zo'n zin om te knallen dat ik er gewoon voor ging, de eerste 10km liep ik aan 5'15/km. Ik vreesde dat ik naar het einde van de wedstrijd wel mijn klap zou krijgen, maar dan had ik het ten miste geprobeerd. Ik kwam de eerste ronde door na 1u58 en lag dus netjes op schema om die 4u grens te halen, maar veel mocht ik niet toegeven in de 2de ronde. Het eerste deel van de ronde was nog wel wat asfalt en ik probeerde zoveel mogelijk tempo te houden, naar het einde toe kwamen nog wat stroken losse zand en 3 pittige hellingen, die kilometers gingen zowiezo wat trager gaan, dus daar moest ik wat reserve hebben. De laatste kilometers deden mijn benen echt pijn, ik had het gevoel dat er elke moment een kramp kon inschieten. Maar eigenlijk bleef mijn hartslag nog goed constant en ondanks de pijn, kon ik het tempo aanhouden. De laatste 1,5 kilometer kan ik zelfs nog wat versnellen. Ik kom over de finish na 3u57. Yess, ik heb die 4u grens gebroken!

Direct na de finish kan ik geen stap meer zetten, ik krijg krampen in mijn benen en heb overal pijn! De 700m stappen naar de auto zijn verschrikkelijk. Ook vandaag is bewegen nogal pijnlijk, ik heb mijn lichaam toch een serieuze inspanning laten doen. Maar ergens ben ik wel gerust dat ik snel gerecupereerd ga zijn, mijn hartslagwaardes waren tot op het einde toe zeer positief. Het is dus enkel wat spier en gewrichtspijn, maar de motor heeft geen schade. Deze week goed recupereren en dan nog 3 weken goed trainen en dan ben ik klaar voor de Hel Van Kasterlee. Vorig jaar finishte ik daar na 12u8min. Onder de 12u is dus het doel dit jaar!