Adventure Race NORCHA: Wat een bangelijk avontuur!

Dinsdag 18 september, we vertrekken op de luchthaven van Charleroi richting Porto in Portugal. Daar komt de organisatie ons ophalen om ons naar Braga te brengen, we logeren in hotel Templo, een zeer mooi hotel vlak naast de 'Bom Jesus', één van de toeristische hoogtepunten van Braga. Het is gelegen boven op een berg en we hebben een prachtig uitzicht over de stad.

Op woensdag hebben we een dag de tijd om al ons materiaal in orde te brengen. We krijgen per team 2 boxen die we elk mogen vullen tot 20kg. Deze boxen hebben we ter beschikking in de transition area's (TA). Hier zit vooral in: reserve kleding, eten en drinken, herstellingsmateriaal, slaapzakken, reserve materiaal. We zitten snel aan ons gewicht en we moeten al keuzes maken van wat we gaan achterlaten. Maar het is niet gemakkelijk, we weten nog steeds niet hoeveel etappe's we hebben en welke afstanden we moeten afleggen. Het enige wat we weten is dat we gaan fietsen, lopen, kajakken, canyoningen, zwemmen. In de late namiddag krijgen we een controle van het verplichte materiaal, er is een lijst met dingen die je verplicht steeds moet meedragen voor in geval van nood, we zijn in orde. Daarna krijgen we nog een laatste warme maaltijd.

Op donderdag eten we bij het ontbijt alles wat we kunnen en steken alvast wat croissants in onze rugzak voor onderweg. Om 8u30 is er de briefing, hier krijgen we eindelijk te horen hoe de race is opgebouwd. Er zullen 13 etappes zijn en in totaal hebben we zo'n 360 km af te leggen. De kaarten om te navigeren krijgen we steeds aan het begin van elke etappe, We hebben 80u de tijd om het parcours af te leggen en alle controle punten (CP's) te vinden onderweg.

Om stipt 12u starten we in het centrum van Braga, de eerste etappe is een oriëntatieloop door de stad, het eerste deel is in de oude binnenstad en we krijgen een aantal heel mooie historische dingen te zien. Nu ja, veel tijd om er echt naar te kijken hebben we niet, de race is begonnen en we lopen zo snel mogelijk van CP naar CP. Het is rond de 30 graden en we zweten al goed, veel drinken gedurende gans de race zal cruciaal zijn. Na 22 km lopen komen we terug aan in de eerste TA en vertrekken we voor etappe 2 met de mountainbike. We liggen dan in 7de of 8ste positie, maar alles ligt nog zeer dicht tegen elkaar. Het eerste CP van de mountainbike etappe ligt halverwege de trappen op weg naar de top 'Bom Jesus', Tom onze navigator kiest ervoor om recht omhoog te gaan via de trappen, fiets op de schouder. Ik ben er een beetje slecht gezind over, waarom niet gewoon fietsen langs de baan, dan is de afstand wel wat groter, maar de trappen op en de fiets dragen, vraagt veel meer energie en die zullen we nog nodig hebben. Veel discussie is er wel niet, ik leg mij er bij neer, en we gaan gewoon door naar de volgende CP.

We verlaten stilaan de grote stad Braga en komen meer in de natuur terecht. Het terrein gaat op en neer, maar we kunnen redelijk goed tempo houden. Stilaan valt de duisternis, we steken onze hoofdlampjes aan. Na 48km op de mountainbike komen we aan bij een special task, ik zie water en weet direct hoe laat het is! We moeten hier het water overzwemmen. Mensen van de organisatie brengen onze fietsen met bootjes naar de overkant.

Na het zwemmen moeten we weer gewoon verder met de fiets, fietsen in natte kleren, geeft een risico op kou krijgen. We moeten dus onze kleren proberen droog te houden. De drie jongens kiezen ervoor in hun adamskostuum te zwemmen, ik hou toch maar mijn ondergoed aan.

Gelukkig is het donker en is er niet veel te zien. We lachen goed, het water schudt ons wakker en we kruipen weer met een nieuwe boost op onze fiets voor een laatste stukje. Rond 23u30 hebben we er 70km met 2350 hoogtemeters erop zitten en komen we aan in de TA. Hier moeten we onze fietsen uit elkaar halen en in de fietsbox steken, zodat de organisatie ze kan transporteren naar een volgende TA. Ondertussen liggen we blijkbaar in 3de positie, we hebben tijdens deze etappe goed genavigeerd en goed gefietst!

Voor we aan etappe 3, een trekking, kunnen beginnen, hebben we nog een special task, we moeten een rivier oversteken met een boot die we verder moeten trekken dmv een touw. Het is even hard werken voor onze armen. De trekking is maar 16km, maar bijna enkel omhoog, we moeten 1000 hoogtemeters afleggen. In de volgende TA staan onze fietsboxen weer klaar, we steken ze snel in elkaar en beginnen aan etappe 4. Misschien wel de gemakkelijkste etappe van de hele race, 12km mountainbiken en vooral naar beneden. We gaan richting de vallei, naar het water om te kajakken. Ondertussen liggen we al op de 2de plaats. Het team dat voor ons lag, was veel te snel gestart en heeft een serieuze inzinking gehad. Ze hebben opgegeven.

Als we aan het water aankomen is het ondertussen al 5u30. We zullen nog in het donker moeten beginnen aan de kajak. Het is op een meer, we hebben geen last van wind of stroming. Enkel is het redelijk fris zo tegen de ochtend op het water, ik trek maar snel een extra laagje kleding aan. We vinden alle CP's vlot en zien de zon opkomen vanuit de kajak.

We zijn de eerste nacht goed doorgekomen. Na 3u vlot kajakken zijn we terug in de TA, als ik probeer recht te staan uit mijn kajak, gaat dat niet zo vlot. Mijn benen zijn helemaal afgekoeld en stijf. En we staan voor een heel lange trekking! De volgende 61km zullen te voet zijn!

Etappe 6 is een trekking van 41km, dwars door de bergen, over toppen van meer dan 1300m. We volgen hier een stuk van de GR54, maar de route is niet zo heel duidelijk aangegeven en soms is het goed zoeken waar naartoe. We zijn ongeveer 24u bezig en het vele klimmen en dalen begint door te wegen. De benen en voeten beginnen wat pijn te doen, en ons tempo gaat een beetje naar beneden. We hiken de ganse dag in de bergen over zwaar terrein. Het derde team, een Iers team zit ons op de hielen. We zien ze in de verte afkomen. Zij zijn zulk terrein iets meer gewoon en in de late namiddag steken ze ons voorbij. We liggen dan terug 3de. Ik probeer niet bezig te zijn met de positie. 3de eindigen zou een droom zijn, maar er is nog 50u wedstrijd te gaan, er kan nog zoveel gebeuren. We moeten proberen ons eigen tempo constant te blijven houden en zien dat we niemand van het team opblazen. Anders kom je in de problemen.

De avond valt, de volgende etappe is normaal een canyoning, we hadden die graag in het licht gedaan, maar dat gaat niet meer lukken. In de afdaling naar de canyoning worden er ook wat navigatie foutjes gemaakt, iedereen is moe. We denken eraan om in de volgende TA te slapen.

Als we aankomen in de TA van de canyoning, vertellen ze ons al direct dat die afgelast wordt. Het is te gevaarlijk in het donker en we moeten gewoon verder te voet, de weg naast de canyoning volgen. Maar eerst nemen we hier de tijd om eens goed te eten. We halen een kookvuurtje uit onze box en maken wat warm eten klaar. De stevige maaltijd doet ons allemaal goed en we besluiten nog niet te slapen. We nemen wel onze slaapzakken mee uit onze box en plannen om binnen een aantal uurtjes te gaan slapen. We trekken verder. De eerste 3 kilometers is gewoon asfaltweg volgen, daarna duiken we terug de bos in en moeten we een klim naar boven vinden. Het pad dat we moeten hebben is helemaal overgroeid en moeilijk te zien. Zeker als je daar in het donker zit! We dolen wat rond in het bos, maar geraken steeds het spoor bijster. We beginnen een beetje gefrustreerd te geraken. We besluiten niet langer meer te dolen, we gaan even slapen en gaan daarna met een 'fris' hoofd nog eens proberen. We leggen ons aan het riviertje tegen een muurtje in onze slaapzak, gewoon op de grond. Na 1u20 roept Tom iedereen wakker. Hij is wakker geworden, zelfs voor onze wekker, die we op 1u30 hadden gezet. Jo is wat moeilijker wakker te krijgen. We mogen roepen zo hard we willen, geen reactie, als we gaan schudden, reageert hij gelukkig wel. Slaapzakken worden snel opgerold en we gaan opnieuw op pad. Het is dan 2u50 's nachts. We zitten de eerste poging weer een beetje fout, maar bij onze tweede poging zitten we goed en we hebben de pad gevonden! Oef, dat was een moeilijke! We werken de laatste 15km van de trekking nog af in het donker.

We zijn ongeveer 22u te voet onderweg geweest.

In de volgende TA staan onze fietsboxen weer. Als we ze in elkaar willen zetten, merken we enkele platte banden op. Die worden snel vervangen. Eten en drinken worden aangevuld, slaapzakken laten we weer achter in onze box. Terwijl we in de TA bezig zijn wordt het stilaan licht.

Etappe 9 is de etappe waar ik het meeste schrik van heb. 105Km met de mountainbike met 2700 hoogtemeters. Maar ik weet als ik deze etappe doorkom, haal ik de finish. Ik probeer niet aan het totaal te denken, maar tel gewoon in stukken van 10km. De eerste 20km gaan vlot. Daarna krijg ik het moeilijker, de kilometers gaan soms echt traag vooruit. We staan soms voor echt steile stukken waar we niet al fietsend op geraken, dikwijls is het omhoog stappen, de fiets voortduwend. Bovendien is de zon weer volop daar en loopt de temperatuur weer op tot boven de 30gr. Ik probeer veel te blijven drinken. Tom heeft opnieuw een platte band en dat geeft mij de kans om even 5min te recupereren in een plekje in de schaduw. Maar we rijden al weer snel verder. Het terrein is soms echt technisch. Veel stenen, rotsen en geulen in de afdalingen. Ik ga een paar keer tegen de grond. De eerste keren kan ik er nog tegen, maar de 4de keer heb ik er echt genoeg van. Tranen komen in mijn ogen, ik heb geen vertrouwen meer in het afdalen. En dat is niet goed, met hoe meer vertrouwen je naar beneden fietst, hoe beter het gaat.

Gelukkig trekken mijn teammaten mij erdoor, er is geen ander keuze dan gewoon verder doen.

Ook Tom en Jo gaan op hun beurt eens tegen de grond, gelukkig heeft niemand echt iets. Soms vraag ik me tijdens het mountainbiken af waar we mee bezig zijn, op een gegeven moment is er zo goed als geen pad meer te zien, we hebben de fiets op onze schouder en wringen ons door hoge struiken. Dit kan je geen mountainbiken meer noemen. Maar yep dit is adventure racen. De laatste 20km van het mountainbiken gaan terug beter bij mij. Ik begin te beseffen dat ik het ga halen. Het is iets raar, maar plots heb je dan terug veel meer kracht in je lichaam. Het is een mentaal spelletje!

De laatste kilometers op de fiets zijn wel terug in het donker. De avond is weer gevallen, we gaan onze derde nacht in. De 2 laatste CP's tijdens deze etappe geven nog wat problemen, we weten niet direct of we goed zitten of niet. We dolen dus daar weer wat rond, maar uiteindelijk vinden we wel de punten met enige moeite. Ook de sleepmonsters beginnen op te komen. Dat wil zeggen dat je door het gebrek aan slaap van alles begint te zien wat er niet is. Ik was er van overtuigd dat ik daar een kasteel had gezien. Toen ik het aan Tom ging tonen was het er niet meer, het stond ook niet op de kaart!

Om iets na 22u, na meer dan 13u op de mountainbike, komen we aan in de TA. Ik vier een klein feestje, ik mag de mountainbike in de box steken en ik moet hem er niet meer uithalen! Vanaf nu is er enkel nog kajakken en trekking te doen.

In deze TA moeten we wel weer terug op krachten komen en maken we ons een warme maaltijd. We twijfelen over slapen, maar we besluiten het niet te doen. We nemen wel de slaapzakken mee, moesten we tijdens de volgende etappe ergens willen slapen. Etappe 10 is een etappe van 35km kajak, en wat voor een kajak! We moeten onderweg een 8-tal dammen passeren. Voor ons nog in het donker. Als we aan de eerste dam aankomen staan we met grote ogen te kijken! Moeten wij hier over? Zitten we wel juist? Mag dat? Kan dat? Als je in België met uw kajak over zo'n dam zou kruipen, zou de politie daar al snel staan vermoed ik, maar in Portugal kan er blijkbaar wel wat. We bekijken even het hele ding en vinden dan toch een oplossing, we laten met touwen de kajak zakken van de dam, om er dan zelf af te klimmen en weer verder te varen.

Bij elke dam weer, zoeken we naar de minst risicovolle manier om erover te geraken. Het nadeel is dat wij deze etappe in het donker afleggen en dat we moeilijk kunnen zien, hoe diep het water na de dam is en hoe groot het verval. De teams die al een paar uur achter ons liggen, zullen hier in het licht passeren en veel vlotter dit stuk kunnen afleggen. Maar dat is nu eenmaal adventure racen. Soms heb je voordeel soms nadeel. Wij hebben soms ook nog een deel in het licht kunnen afleggen dat anderen in het donker gedaan hebben. We liggen in ieder geval nog steeds in 3de positie. Team Nieuw Zeeland en team Ierland nog inhalen, lijkt niet meer mogelijk. Het vierde team (Australië) zit ook enkele uren achter ons, dus die derde plaats lijkt nu wel echt haalbaar.

Door dat we al die dammen moeten passeren, veel in en uit de kajak moeten en oplossingen moeten zoeken, zijn we allemaal goed gefocust en blijven we wakker, maar het tweede gedeelte van de kajak is eentoniger, en de slaap komt op. Ik heb redelijk wat hallucinaties, de sleepmonsters, ik heb een hele dierentuin gezien vanuit de kajak. In alle rotsen, struiken of bomen, was wel een dier te herkennen. Ik en Jurgen lachen ons te pletter, het lijkt net of we drugs op hebben. Het is enkel een gebrek aan slaap. Jo en Tom zitten in hun boot wat te knikkebollen. We moeten continu praten tegen elkaar om iedereen wakker te houden. We zijn dan al zo'n 68 uren bezig en hebben slechts 1u20 geslapen. Maar het daglicht begint weer op te komen en we denken al aan de finish. We gaan door!

Als we in de TA aankomen is het weer licht, er hangt wel wat mist en het is koud. Etappe 11 begint met een stukje zwemmen over de rivier, op de andere oever moeten we een oriëntatieloop doen van 18km en dan weer terug zwemmen. Bij het overzwemmen van de rivier moeten we goed opletten, er staat hier stroming en we drijven wel wat af. Ik heb het koud en eigenlijk echt geen zin om het water te gaan. Maar in een race heb je geen tijd om daar over na te denken, je gaat gewoon het water in! Het water valt uiteindelijk goed mee. En net als we gaan zwemmen, komt het zonnetje door de mist heen, heerlijk! Tijdens de 18km, krijgen we allemaal een boost, we kunnen aan een goed tempo lopen en lijken nergens nog pijn te hebben. Na het lopen zwemmen we terug naar de overkant, het getij is gekeerd en de stroming is nu in de andere richting, bovendien wakkert de wind fel aan. Dat is in ons nadeel voor etappe 12, we moeten 5km richting de oceaan kajakken, stroming tegen en 5 bft wind tegen. Ik peddel de ziel uit mijn lijf. Ik verschiet ervan hoeveel kracht ik nog over heb na 74u racen. We maken over het water maar zeer traag vordering, we besluiten de kajaks op de oever te trekken en langs de kant verder te trekken, dat gaat even snel en kost iets minder energie. Maar het is toch even een gevecht tegen de natuur. Maar ik geniet volle bak. Dit is avontuur, dit is genieten, dit is adventure racen, ik ga het halen!

Na 1,5u kunnen we de kajaks aan de laatste TA neerleggen en dan rest ons enkel nog 1,7 km lopen over het strand langs de oceaan naar de finish! Het is een zalig gevoel, moeilijk met woorden te omschrijven! Na 74,5u komen we over de finish, we hebben dus nog meer dan 5 u over en we worden 3de! Wie had dat durven dromen!

Team Nieuw Zeeland is eerste, zij staken er met kop en schouders boven uit, Ierland wordt 2de en ja, wij, die kleine Belgen worden 3de. We laten teams van Australië, Amerika, Frankrijk, Spanje, Portugal, … achter ons. Allemaal landen waar adventure racing een pak groter is dan bij ons. Bij ons in België is het zo goed als onbestaande zeg maar.

Maar het houdt ons niet tegen, dit is één van de meest fantastische sporten die er zijn. Het is niet gewoon wat mountainbiken, lopen en kajakken. Het is véél véél meer! Het is een geweldig avontuur, je maakt zoveel dingen mee onderweg, leuke dingen en minder leuke dingen, je doet dingen die je buiten een race nooit zou doen. Het team was super, op de momenten dat het moest was iedereen super gefocust, werkten we perfect samen en er was geen geklaag en gezaag! Een topteam!

Nu neem ik even de tijd om te recupereren. Het lichaam is toch diep gegaan en heeft wat rust nodig. Maar al bij al voel ik me super. Ik heb nergens last, een teken dat ik fysiek er helemaal klaar voor was. Een zomer hard trainen en gedisciplineerd leven heeft geloond! Bedankt aan mijn teammaten Tom Mariën, Jo Boeckx en Jurgen Fritzz De Grauwe, dit is een avontuur dat we samen gedaan hebben en ik nooit zal vergeten. Bedankt ook aan de vele supporters thuis die meegeleefd hebben en ons overspoeld hebben met reacties! Op naar een volgend avontuur!