3600 Summit Trail: Kan het nog leuker?
Eind maart kom ik in Les Deux Alpes aan om te skiën. De winter is nog volop bezig en er staan 2 weken Les Deux op de agenda, twee weken zal ik de jongeren van het Airborne Freestyle Ski team coachen tijdens trainingen en wedstrijden. We krijgen die twee weken nog veel verse sneeuw en genieten van de poeier. Het skiën in verse maagdelijke diepsneeuw is moeilijk te omschrijven, het geeft een zalig gevoel, vrijheid,...Je moet het gedaan hebben om te weten wat het is.
In het dorp zie ik hier en daar een affiche hangen van het Outdoor Festival in juni. Naast vele andere leuke dingen is er dan ook een trailrun naar de top van de gletsjer. Het spreekt me direct aan, lang moet ik er niet over nadenken, een paar dagen later ben ik ingeschreven voor de 3600 Summit trail!
Zondag 24 juni is het dan eindelijk zo ver. Ik sta aan de startlijn, hier heb ik de laatste weken zo naar zitten aftellen. Ik denk dat ik goed voorbereid ben: ik heb verschillende trailruns in de Ardennen gedaan, veel kilometers, en veel hoogtemeters gemaakt. Maar je weet op voorhand nooit hoe het gaat lopen. Voor mij is het ook mijn eerste echte trail in de bergen, met uitzondering van een double verticale dan, maar dat is nog iets anders. Ik ben dan wel goed getraind, er is één ding waar we ons in België niet op kunnen voorbereiden en dat is de hoogte. De summit trail gaat tot 3400m! Daarom ben ik enkele dagen op voorhand naar Les Deux vertrokken zodat ik toch een beetje kan acclimatiseren. Tijdens die eerste dagen verken ik de beginkilometers en de eindkilometers van het parcours. De top, de gletsjer, die ken ik van buiten, daar heb ik al genoeg geskied.
Het startsignaal weerklinkt om 8u op Place De Les Deux Alpes (1650m), we vertrekken met een 300-tal lopers, er zijn drie verschillende trail afstanden en enkel een 80-tal zal de summit trail van 39 km afleggen.
Het begint met een afdaling naar Cuculet, een klein pittoresk dorpje op1250m , eerst gaat de afdaling geleidelijk aan, zodat je goed kan doorlopen, daarna gaat het plots steil naar beneden en is het afremmen om niet op je gezicht te gaan! Ik donder misschien wel iets te snel naar beneden, want eens aangekomen in Cuculet zijn mijn benen al redelijk pudding, en we zijn dan nog maar 5km ver in de wedstrijd.
Van in Cuculet gaat het steil omhoog, vanaf hier is het aan één stuk door klimmen naar 3400m, 2150 hoogtemeters op een afstand van 13km. Langs La Fee, naar het middenstation van de Jandri, naar de voet van de gletsjer op 3200m en dan naar de top. Diegene die al eens gaan skiën zijn in Les Deux, zullen de namen wel kennen.
Het is één lange klim, in de trails in de Ardennen is er continu afwisseling tussen klimmen en dalen, maar hier is het iets anders. De eerste 2 km klimmen heb ik het moeilijk, ik vraag me af hoe ik de top ga halen, maar daarna kom ik volledig in mijn ritme en begin ik echt te genieten van onderweg te zijn. Vanaf een hoogte van 2200m beginnen we regelmatig sneeuw tegen te komen. Het is een goede winter geweest en dat is nog te zien. Als skifanaat trekt dat witte spul me wel aan en ik ben in mijn nopjes op de sneeuw!
Op 2500m, aan het middenstation van de Jandri, staat mijn mama te supporteren. Het is fijn als je tijdens zo'n wedstrijd supporters hebt die op je staan te wachten. Even verder volgt er een heel steil stuk, de zwarte skipiste recht omhoog. Daarna wordt het terug iets minder steil en komen we op een weg uit, hier lopen we een stukje tussen gigantische sneeuwmuren, het is indrukwekkend en het trekt al mijn aandacht, ik heb geen tijd om moe te zijn of het zwaar te hebben.
Op 3200m is er een tweede bevoorradingspost, ook mijn mama staat weer op post. Met de lift ging het wel sneller. Hier begint ook het zomer ski gebied en het is dus verder omhoog klimmen tussen de skiërs en de snowboarders. Op 3400m aangekomen, we zijn dan op kilometer 18 in de wedstrijd, moeten we even op de uitkijkpost gaan staan, en dan kunnen we aan een heel lange afdaling beginnen.
9 km dalen, met een klein tussenklimmetje op Col de la Toura. Het eerste deel dalen we in de sneeuw en dat valt heel goed mee, er kruipt wel wat sneeuw in mijn schoenen en ik krijg natte voeten, maar kwa belasting is dit goed. Je voet glijdt een beetje en de belasting voor bovenbenen en knieën, die gekend is bij het dalen is minder dan op vaste grond. Eens over Col de la Toura, is er geen sneeuw meer, en volgt er een heel technisch stuk dalen tot in St. Christophe en Oisans, we zitten dan weer terug op 1450m. Het laatste stuk dalen was echt zwaar en mijn benen verlangden echt naar een stukje vlak. Echt vlak is het tijdens deze trail nooit, maar nu volgen er toch 4 glooiende kilometers die wat minder steil zijn, we zitten dan 32 km ver in de wedstrijd en je denkt, oh, nog maar 7 km.
Maar dan volgen er 3 loodzware kilometers, een steile klim op een rotsige wand. Als je naar de wand kijkt, lijkt het onmogelijk daar op te kunnen lopen, maar via kronkelende smalle padjes is er toch een weg naar boven. Hoogtevrees moet je hier niet hebben, vallen is geen optie. Vele stukken zijn voorzien van een kabel. Snelheid maken gaat hier ook niet. Gewoon veilig omhoog geraken is het doel. Ik voel de vermoeidheid toenemen, maar ik geniet er wel van. Dit soort ruw terrein vind ik de max. Vraag me niet waarom, maar hoe ruwer, hoe liever ik het eigenlijk heb.
De omgeving is prachtig, ik loop hoog tegen een rotswand en heb uitzicht op de diepe vallei van de Véneon. Na een laatste stukje klimmen komen we op Les Perrons (1850m) en daar krijg ik het dorp van Les Deux Alpes in het zicht. De laatste 2 km is lekker dalen en met een grote glimlach op naar de finish!
Ik kom natuurlijk wel vermoeid over de finish, maar voel me eigenlijk nog best goed. Voor mij een teken dat ik goed voorbereid was. De eerste twee dagen na de wedstrijd is er wel wat spierpijn, maar de recuperatie verloopt vlot. Ik voel dat mijn lichaam stilaan klaar is voor nog langere afstanden te gaan doen. Ik vraag me af wanneer ik mijn eerste 100km ga lopen?
Dit trailrunnen in de bergen geeft mij een beetje hetzelfde gevoel als skiën in de diepsneeuw. Het is een zalig gevoel, een gevoel van vrijheid dat moeilijk te omschrijven is. Net als poeder skiën: je moet het eens gedaan hebben om te weten wat het is!
Check hier het videoverslag:
