Adventure racen in de Harz

De 'Harz' is een middelgebergte in Duitsland met de hoogste toppen boven de 1000m. Een gedeelte van dit gebergte is nationaal park. Het is een prachtige streek om te wandelen of te fietsen. Of om eens een Adventure Race (AR) mee te doen. Samen met Tom Marien, Jurgen De Grauwe en Jo Boeckx trek ik naar ginder om deel te nemen aan 'The Harz'.

Deze AR is er eentje van 32u, je kan kiezen tussen de pro categorie of in challenger categorie. Die laatste categorie heeft een slaap moment van 4 uren. Wij gaan van start in de pro categorie, non-stop dus. De start vindt plaats op zaterdagmorgen om 4u, aankomst is zondag middag om 12u. De ganse wedstrijd is opgedeeld in 11 etappes, ofwel lopen, mountainbiken of kano varen. In elke etappe liggen een aantal controle punten (CP's) die je moet gaan zoeken. Je navigeert zelf gans de race met kaart en kompas, google maps of een gps zijn verboden. Om een etappe geldig te maken, moet je minstens 1 checkpunt hebben in die etappe.

De eindranking wordt bepaald door één: het aantal etappes, ten tweede het aantal checkpoints, ten derde het aantal bonus punten en als laatste de tijd. De meeste teams halen wel alle etappes, dus in de praktijk komt het vooral aan op het aantal CP's. Is alles gelijk bepaalt de tijd wie wint, je moet binnen de 32u binnen zijn, ben je te laat gaat er per 10min een CP af van je score.

We gaan van start om stipt 4u, na een korte nacht van enkele uurtjes slaap in de tent. De avond voordien was het pas briefing om 21u30, daar kregen we de kaarten en het roadbook. De kaarten werden goed bekeken en mogelijke routes werden uitgezet voor we gingen slapen. De eerste etappe was een oriëntatieloop van 6km, dat dient vooral om de teams al wat uit elkaar te krijgen, voor ze beginnen op de fiets. In die 6km zitten al direct 290 hoogtemeters, er moest dus al stevig geklommen worden en dat zou heel de race zo blijven! We halen alle 4 CP's in deze etappe en kunnen dan aan de tweede beginnen.

De 2de etappe is niet de minste, 57 km met de mountainbike en 1500 hoogtemeters. Van het mountainbiken heb ik het meeste schrik, ik heb deze winter vooral veel geskied. In de bergen probeer ik wel regelmatig te lopen, zodat ik dat wel wat onderhoud, maar mijn fiets had ik heel de winter niet gezien. Ik miste dus wat specifieke voorbereiding. Maar eigenlijk gaat het best goed tijdens de wedstrijd. Niet dat ik iedereen voorbij rij, fietsen is één van mijn mindere punten en ik zal er nooit super in worden, maar ik voel wel dat ik op mijn niveau rij. Het terrein is heel zwaar, we zien zo goed als geen asfalt, geen enkele meter is vlak. Soms is het zo steil en oneffen dat we met de fiets in de hand omhoog verder moeten. Na een dikke 4u komen we aan op de top van een berg, er liggen wat skiliftjes, hier is de wisselzone voor de volgende etappe.

Te voet verder voor de 3de etappe, hier trekken we door het nationaal park van de Harz en mogen we absoluut niet van de paadjes af. Het is een prachtige streek. Het is ondertussen ook al 10u voorbij en het begint serieus warm te worden. Gelukkig kruisen we af en toe een riviertje waar we telkens wat fris water over ons hoofd kappen. We komen zelfs ook nog enkele plekjes sneeuw tegen die ook voor afkoeling en wat plezier zorgen. We vorderen goed, de gemakkelijke stukken lopen we, de stukken bergop wandelen we. We halen op deze etappe alle CP's en hebben dus tot nu toe al alle punten gehaald. De spirit zit goed in het team!

De 4de etappe is weer op de mountainbike. Als ik op mijn zadel ga zitten, doet dat ongelooflijk veel pijn. Het is te merken dat mijn achterwerk nog niet veel op een zadel zat dit jaar. Maar na enkele kilometers went het weer. Ook heb ik een probleem met mijn drinkzak, er zit een lek in en mijn sportdrank druppelt onderuit mijn rugzak, mijn fietsbroek is helemaal nat en plakkerig, wat het er ook niet comfortabeler op maakt. Gelukkig is het maar een korte etappe van 13km, we komen aan de volgende wisselzone aan een meer.

Voor de 5de etappe mogen we dus het water op. 4 km met de kano, wat op zich eigenlijk niet zo veel is. Tom en Jo in één kano, en ik met Jurgen in de andere. We moeten per 2 ook één fiets meenemen want de volgende etappe is een run-bike. Het is best wel een grappig zicht met een fiets op een kano. Het is de enige etappe waar we ons voortbewegen op onze armkracht en onze benen wat kunnen rusten. Maar toch, mijn benen vinden de houding in de kano niet zo geweldig en ik krijg een serieuze kramp in mijn hamstrings.

Het lastigste deel van de etappe is eigenlijk nog het einde, als we aanmeren aan de andere kant van het meer, moeten we de kano nog 300m ver dragen over land. Het is een lomp, onhandig en zwaar ding! Deze 300m zijn echt verschrikkelijk, ik vloek regelmatig tegen dat ding, maar helpen doet het niet, de kano gaat er niet door vooruit! Gelukkig zijn Tom, Jo en Jurgen sterker als ik en zorgen ze ervoor dat de kano op zijn plaats geraakt. Ik loop ondertussen weer terug naar het meer om de twee fietsen nog te gaan halen.

Voor de 6de etappe hebben we dus 2 fietsen voor ons 4, bedoeling is dat er telkens 2 personen lopen en 2 fietsen, afwisselen doe je zoveel je wil. Er zitten opnieuw weer enkele steile klimmetjes in. Waarom leggen ze die check punten toch ook altijd op een topje? Tom krijgt het even lastig met zijn maag, en ledigt die eens goed. De afstanden beginnen door te wegen en iedereen op zijn beurt krijgt zijn dipje. Er komt weer 18km bij op onze teller en 450hm.

Na deze etappe komen we weer terug waar we vertrokken waren met de kano, hier staan nog onze twee andere fietsen. Etappe 7 is dus weer een mountainbike etappe van 45km en 1300 hm. Ik zie er serieus tegenop! Het is ondertussen al 20u30, het warmste van de dag is voorbij en het wordt stilaan donker. We koppelen onze lichten aan en vertrekken. Deze etappe gaat continu bergop en bergaf. In de afdalingen gaan we soms hard, in het donker met enkel de lichtstraal van je koplamp is dat best een beetje eng. Voor mij toch, Jurgen vliegt af en toe voorbij alsof het niks is. Bergop gaan we heel traag, het is zo steil dat we soms tegen 5km/h omhoog fietsen. Aan CP 25 maken ze het nog toffer. Daar moeten we een trap op naar een kapelletje, mountainbike op de schouder en een hele boel trappen omhoog. Ik heb ze niet geteld, maar toch 4 à 5 verdiepingen omhoog schat ik. Alles doet pijn, je bent stikkapot, maar dat is adventure racing.

Op het einde van deze etappe na een tijdje afdalen hebben we het alle vier echt koud, het is maar enkele graden boven nul. Als we aankomen in de volgende wisselzone trekken we alle kleding aan die we bij hebben en staan we een tijdje op te warmen bij het vuurtje dat de organisatie daar voorzien heeft. Ook nemen we de tijd om even goed te eten en te drinken. Dat is zeer cruciaal in zo'n lange races. Continu vocht en voedsel reserves terug aanvullen of je krijgt een klop!

Hier in deze wisselzone krijgen we ook een 'special task' voorgeschoteld. We moeten boogschieten. We krijgen 3 pijlen en er moet er minstens 1 binnen de blauwe cirkel van de roos zijn. Indien niet, moet je een strafrondje afleggen. Ik geef regelmatig boogschieten op sportdagen en normaal zou deze opdracht geen probleem mogen zijn voor mij. Maar 's nachts, met kou, in vermoeide toestand, is er toch wat druk. Gelukkig is de tweede pijl al goed en besparen we ons wat extra kilometers.

Etappe 8 is een 'compass bearing', je vertrekt op een CP en krijgt het aantal graden en meters naar het volgende punt. Het is nog pikkedonker en dat maakt het extra tof! In het donker dwars door het bos, op je kompas lijntje lopen, passen tellen en dan hopen dat je het CP vindt. Maar we hebben Tom als navigator en hij is goed. We vinden op één punt na alle CP's in deze etappe. Het is pas het eerste punt tot nu toe dat we niet hebben. We zijn dus eigenlijk sterk bezig. Deze etappe is wel in de vroege uren, rond 4u, we zijn dan net 24uren bezig. Het is de moeilijkste moment en voor sommigen een gevecht tegen de slaap. Jo lijkt er het meeste last van te hebben. Ik probeer er wat tegen te praten om hem wakker te houden. Maar zelf voel ik me ook wel wat slaapdronken. Ik heb vooral last van een verschijnsel dat ze 'sleepmonsters' noemen, door een gebrek aan slaap begin je in alles beestjes te zien. Mijn verbeelding slaat op hol. Alle takken op de grond lijken op slangen, in een boomstronk zie ik een tijger, een kreeft, en nog van alle andere beesten. Gelukkig besef je wel nog snel dat het eigenlijk maar bomen en takken zijn. Fysiek begin ik er wel door te zitten. Mijn hiel en knieën beginnen echt pijn te doen. Lopen zit er niet meer in, zo snel mogelijk wandelen dan maar.

In de wisselzone naar etappe 9 krijg ik een dipje, alles doet pijn, ik ben verschrikkelijk moe en moet weer op die fiets. In zit een beetje te wenen. Ik weet niet of mijn ploeggenoten het door hebben, ik probeer mijn tranen te verstoppen, maar het is moeilijk. We moeten weer voor 22km de mountainbike op, de zon is ondertussen aan het opkomen en het is eigenlijk prachtig. Maar zo moeilijk om ervan te genieten, het begint echt door te wegen en het is af tellen naar de finish.

Op deze etappe halen we nog alle CP's.

Bij etappe 10, een oriëntatieloop, moeten we een deel punten laten vallen. De punten liggen hier ver uit elkaar en vragen veel tijd. We berekenen dat we 1u moeten overhouden om de laatste etappe naar de finish te volbrengen. We moeten voor 12u binnen zijn, want per 10min over tijd, nemen ze ons 1CP af. Ik probeer Tom duidelijk te maken niet te veel te willen in deze etappe zodat we rustig kunnen binnen rijden en het op het einde geen race tegen de tijd wordt. Want ik zit er helemaal door en veel snelheid maken lukt gewoon niet meer.

We doen er al bijna een uur over om het eerste CP te halen, ik geraak nog moeilijk vooruit, vooral mijn hiel doet verschrikkelijk veel pijn. Ik vrees voor een ontsteking op mijn achillespees. Tom zit volledig in race modus en wil er nog alles uithalen. Hij wil voor een 2de punt gaan, halverwege daar naartoe beseft hij toch dat dat niet meer lukt. We keren terug naar de wisselzone voor de laatste etappe.

We hebben dan nog 45min om die laatste mountainbike etappe te volbrengen. Normaal zou dat moeten lukken. Maar dan gebeurt er van alles wat niet had moeten gebeuren. Tom maakt een serieuze navigatie fout, we rijden een vallei in waar we helemaal niet moeten zijn. Er rest maar één ding, weer helemaal terug naar boven. Ik zit er helemaal door en ben eigenlijk best kwaad op Tom. Maar besef tegelijkertijd, dat ik niet kwaad mag zijn. Hij is een super navigator, soms kiest hij routes die ons veel winst opleveren. Maar hij is ook maar een mens en iedereen kan eens een fout maken, alleen was de timing nu echt wel slecht! Als we boven komen val ik ook nog eens voor de zoveelste keer om met mijn mountainbike. Ik moet eens goed roepen, mijn excuses aan de wandelaar die daar net passeerde, ik weet niet wat die gedacht heeft. Daarna zitten we terug op de goede weg en we bereiken de finish na 32u 20min en 9 seconden. Ze straffen ons met 3 punten !

Het is een rare aankomst, de finish wordt al opgeruimd, de andere ploegen zijn al vertrokken. We krijgen onze medaille nog en moeten poseren voor onze finish foto. Ik pink hier en daar een traan. Normaal zou je kei blij moeten zijn aan de finish en dat ben ik eigenlijk ook, maar er zit toch ook nog veel frustratie in mijn lijf van die laatste etappe! Ik weet niet hoe ik me moet voelen.

Uiteindelijk blijkt dat we toch de 8ste plaats behaald hebben op 26 teams. Zonder onze strafpunten hadden we zelfs de 5de plaats behaald. Wat eigenlijk een schitterend resultaat is.

Nu is het even tijd om te rusten en te bekomen, want het is toch een serieuze inspanning voor je lichaam en ook voor de geest! Daarna bekijken we wat het volgende doel wordt. We denken eraan om terug te gaan deelnemen aan de 'Norcha' in Portugal. De Norcha is een AR van 72 uren, twee jaar geleden gingen we daar al eens van start, maar toen heb ik na 27u opgegeven. Misschien wordt het tijd voor 'revanche' te nemen!

The Harz in cijfers:

tijd: 32u20'09”

afstand: totaal: 225 km (156 km mtb, 65km trekking, 4km kano)

hoogtemeters: 5800m

Bekijk hier ons filmpje: