De Hel Van Kasterlee, een wedstrijd die zijn naam waardig is!

Begin september valt mijn oog op een wedstrijd: De Hel van Kasterlee ofwel 15km lopen, 117km mountainbiken en nog eens 30km lopen. Ik ben steeds op zoek naar sportwedstrijden met wel wat uitdaging. Bij deze heb ik toch wat twijfels, zou ik dit kunnen? Ik heb niet echt een geschiedenis als duathlonner of triathlonner, enkele 1/8 en 1/4de triatlons en that's it! Het lopen zal me wel lukken, maar het mountainbiken is niet mijn sterkste ding. Ik besluit eerst een testje te gaan doen. Ik ga op het parcours al eens een lange training doen. Alles ging toen eigenlijk heel vlot en ik besluit me in te schrijven, volop overtuigd dat me het wel zal lukken.

Drie maanden leef ik naar de wedstrijd toe, vele trainingsuren in de modder, regen, kou,..

De laatste donderdag voor de wedstrijd ga ik nog eens een rondje mountainbiken op het parcours om de ronde een laatste maal te verkennen. De 2 weken daarvoor heeft het vooral geregend en gesneeuwd en het parcours ligt er loodzwaar bij. Op mijn laatste testrondje haal ik een povere gemiddelde snelheid, veel trager als vorige trainingen en ik schiet wat in paniek. Op deze manier geef ik mezelf zeer weinig kans om te slagen. De afstanden zie ik eigenlijk wel zitten, maar bij het mountainbiken is er een tijdslimiet. Om 15u30 moet je aan de laatste fietsronde begonnen zijn, zodat je zeker voor het donker binnen bent. En daar heb ik schrik van, als het parcours er zo zwaar blijft bijliggen, ga ik stevig moeten doorfietsen om die tijd te halen.

Vrijdag en zaterdag zijn moeilijke dagen, ik zie het niet meer zitten. Ik zit continu te rekenen welke snelheden en tussentijden ik moet halen en besef dat er maar een kleine kans is dat ik die haal. Ik zou het zo jammer vinden indien ik die tijdslimiet niet haal en niet eens aan de laatste 30km zou mogen beginnen. Maar ergens in mijn hoofd zeg ik ook tegen mezelf, ook al is er maar een kleine kans, doe er alles aan om dat klein kansje te grijpen.

Gelukkig zijn die vrijdag en zaterdag wel iets drogere dagen en dat brengt ook een klein sprankeltje hoop terug. Misschien is het parcours iets droger en sneller als donderdag.

Zondag, de dag van de wedstrijd sta ik om 5u30 op. Een stevige kom havermoutpap erin en richting Kasterlee. Als ik de parking opdraai, slip ik met de auto, de parking is spiegelglad! Het heeft tegen de ochtend goed gevrozen en op sommige plaatsen is het één ijs. Dit gaat de wedstrijd er niet gemakkelijker op maken.

Om 8u is de start, een 300-tal deelnemers aan de start, waaronder slechts een 15-tal vrouwen.

De eerste 15km lopen gaan me goed. De organisatie heeft op een gedeelte van het loopparcours gestrooid, zodat het iets beter wordt, maar hier en daar is het echt oppassen om niet uit te schuiven. Maar om eerlijk te zijn, vind ik het wel plezant zo, ik voel me als skiër wel een beetje thuis op ijzige ondergrond en weet van mezelf dat ik een goede stabiliteit heb. Uiteindelijk loop ik de eerste 15km op 1u18, 5min sneller dan ik voorzien had. Ik probeer zo snel mogelijk te wisselen tussen lopen en fietsen, maar het duurt toch even voor ik al mijn fiets spullen aan heb. Dan naar de fietsparking, ik pak mijn fiets en vertrek vol goede moed, de eerste bochten heel voorzichtig, want het is nog steeds spiegelglad. Na 100m probeer ik bij te schakelen, maar mijn verzet doet niks!! Shit, wat is dit denk ik, wat moet ik nu doen? Ik stap even af, klop op mijn derailleur en probeer het opnieuw, nog steeds niks beweging. Mijn frank valt, mijn verzet is bevrozen. Ik zag bij de wisselzone nog al iemand water gieten over zijn verzet, en heb nu door waarom dat was. Ik stap opnieuw af en roep: heeft er iemand water? Gelukkig staat op 10m van mij nog een supporters crew en die zegt, ja, ik heb een thermos met warm water. De man, haalt zijn thermos boven, giet een klein beetje warm water over mijn derailleur en jawel het ding werkt terug! Ik weet echt niet meer wie het was of hoe deze man eruit zag, maar ik ben hem eeuwig dankbaar! Hij heeft mijn dag gesaved! Stel je voor dat mijn wedstrijd er hier al opgezeten had! Ik verlies een 3-tal minuten door dit voorval en ik ben helemaal opgejaagd, ik mag geen onnodige minuten verspillen, want het zal spannend worden om die tijdslimiet te halen. Elke minuut telt! Doordat ik zo opgejaagd ben, rij ik de volgende 10km eigenlijk veel te snel. Mijn hartslag is veel te hoog. Ik verplicht mezelf iets te minderen, maar ook niet te veel. Ik moet nog meer dan 100km en dat hou ik aan dit tempo nooit vol. Het mountainbiken bestaat uit 5 ronden van 23,5km. De eerste ronde gaat goed, ik lig 15min voor op mijn tijdsschema dat ik berekend had om de limiet te halen. Maar ik heb al wel wat krachten opgebruikt en hoelang kan ik dit tempo volhouden? In elke ronde is er een kleine pitstop aan de bevoorrading, hier staat mijn broer klaar, met telkens een nieuwe drinkbus en een zakje eten. Dat moet op zijn, tegen dat de ronde er weer opzit. De eerste ronden gaat dat goed, hoe vermoeider ik word, hoe moeilijker het wordt om te blijven eten en drinken. Soms steek ik met veel tegenzin, een sandwich in mijn mond, maar blijven eten is cruciaal om zulke wedstrijden vol te houden.

Ronde 2 en 3 rij ik iets trager als de eerste, maar blijf ik op mijn schema. Ik blijf op mijn 15min reserve hangen. Maar ik besef dat ik ze ga nodig hebben. Het parcours begint door te wegen. De ijzel is weg na 2 ronden en op de stukjes asfalt kan je nu beter doorrijden als in het begin, maar de modder stroken beginnen zwaar te worden, mijn benen beginnen pijn te doen. Ik begin aan de 4de ronde, het is de laatste ronde met tijdsdruk. Na ronde 4 moet je doorkomen om15u30, dan mag je nog aan de laatste fietsronde beginnen. Kom je later door, wordt je uit te wedstrijd gezet. Dat was op voorhand mijn grootste zorg. Als ik de limiet haal, haal ik ook de finish, zo had ik het toch in mijn hoofd beslist. Uiteindelijk kom ik aan de sporthal om 15u15 en ik mag doorfietsen. Op voorhand dacht ik dat ik superblij ging zijn als ik de limiet zou halen, maar de euforie is heel beperk. Het is eerder van, pff nu moet ik nog een ronde! Ik was kapot. Maar verder was er geen tijdslimiet meer en nu kon ik de wedstrijd gewoon uitdoen, hoe traag ook! De 5de fietsronde doe ik een beetje trager, ik besef dat er nog 30km lopen aankomt en ik was al redelijk dood. Er komt iemand van de organisatie achter mij fietsen. Hij vertelt me dat ik de laatste ben, diegene die nog achter mij waren, hebben ze niet meer doorgelaten en zijn uit de wedstrijd. Het kon me geen bal schelen dat ik de laatste was, de finish was mijn enige doel!

Als ik na 117,5 km mountainbiken aankom aan de sporthal heb ik meer dan 7uur op mijn fiets gezeten, over ijs, over singletracks, door dikke modderstroken, ik ben leeg, ik kan mijn fiets niet meer zien! In de wisselzone neem ik rustig de tijd om mij om te kleden, ik doe een set droge kleren aan, verse sokken, en op naar de laatste 30km lopen. Ook al moet ik ze kruipen, ik ga naar de finish!

Tijdens het laatste onderdeel mag je een begeleider mee hebben. Mijn broer die al heel de dag voor mijn bevoorrading zorgde begeleid me met de fiets en voorziet me hier ook opnieuw van eten en drinken en licht, want het is ondertussen donker. Lopen gaat me beter als fietsen, echt snel lopen lukt me niet meer, maar ik kan blijven lopen en heb niet al te veel pijn aan mijn benen. En beetje bij beetje begin ik in te halen. Uiteindelijk zal ik tijdens de laatste loopproef nog 7 mannen terug inhalen. Weg van die laatste plaats. De laatste 30km loop ik in 3u08.

Om 20u09, 12 uur na de start kom ik over de streep. Het is een mooie ervaring, je komt binnen in de sporthal en een ganse sporthal vol volk maakt kabaal voor jou! Iedereen die de finish haalt is hier een winnaar! Uiteindelijk halen er maar 250 deelnemers de finish, waaronder slechts 8 dames. Ik voel een enorme voldoening, nog nooit had ik zo mijn twijfels gehad of ik de finish wel kon halen. Zeker na die laatste training, was ik overtuigd, dit kan ik niet. Maar ik heb mijn kleine kans die er was gegrepen en ik heb het gehaald! Dat maakt me gelukkig, dat is waarom ik sport, uitdagingen zoeken, er volop voor trainen en naar toe leven en dan slagen! Het is soms moeilijk uit te leggen, onderweg is het afzien en soms echt niet plezant, maar toch ga je daar telkens weer naar op zoek! Steeds verder en verder, meer en meer. Wat is het volgende?

Bedankt aan de organisatie voor deze mooie wedstrijd, bedankt aan alle seingevers onderweg, voor jullie aanwijzingen en aanmoedigingen. Bedankt aan mijn vriend Taco om er heel de dag te zijn. Bedankt aan mijn broer Bert om steeds op het afgesproken punt te zorgen voor mijn bevoorrading! Bedankt aan alle bekende en onbekende supporters onderweg!