Coal Miners Trail 42K

Afgelopen zaterdag nam ik voor de 3de keer deel aan de Coal Mine Trail, een trail run in Genk over de mijnterhills. Het eerste jaar nam ik deel aan de 22km, vorig jaar de 33km en dit jaar was het de beurt aan de maximum afstand van 42km. Het parcours was dit jaar een beetje anders dan de vorige jaren, toen liepen we rondjes van 11km, nu telde elke ronde 14km. Ik vond het parcours minder zwaar aanvoelen als vorige jaren. Nu wil ik natuurlijk ook niet zeggen dat het niks was, het blijft 42km en we moesten nog steeds enkele keren over die mijnterhills.

Met het weer hadden we dit jaar geluk, ik had hier al gelopen in 35° en vorig jaar in de gietende regen. Deze keer hadden we een ideale temperatuur van 18° en het was net gestopt met regenen. Het zou pas terug beginnen regenen, toen ik juist over de finish liep. Dat had ik mooi getimed!

Als doeltijd had ik 4,5 à 5u gezet. Onder de 5u moest ik zeker kunnen blijven. Ik had als plan elke ronde in 1,5u af te leggen, dan zou ik op 4,5u binnen zijn, maar ik ken mezelf en meestal stort ik de laatste 10km wel wat in en verlies ik daar veel tijd. Mijn zelfkennis zei dus dat het ergens tussen 4,5 à 5u ging zijn.

De eerste ronde ging goed, ik had me voorgenomen om rustig te starten en mijn hartfrequentie in 't oog te houden. Vooral niet in't rood gaan! Maar de eerste 10min sloeg mijn hartslagmeter helemaal tilt, en kon ik er geen staat op maken. Daarna herpakte hij zich en kon ik rustig alles controleren. Ik kwam na één ronde door op 1u27. In ronde twee probeerde ik gewoon mijn tempo aan te houden, maar toch was die enkele minuten trager, dat verschil zat hem in de startkilometers, die ik altijd te snel doe, en iets meer tijd genomen al bij de bevoorrading. Op 2u59 begon ik aan mijn laatste ronde!

Met de 42 kilometer lopers waren we om 10u van start gegaan, en om 13u was er nog een start van de 14km lopers. Dus 1 minuut nadat ik gepasseerd was, werd het startschot gegeven voor diegene die 1 ronde gingen lopen, het duurde dus niet al te lang of ik werd langs alle kanten voorbij gelopen door deze nog zeer frisse lopers! Als je er al 28km opzitten hebt en je benen beginnen wat zwaar te worden, is dat niet altijd even fijn. Maar goed, ik denk toch dat het me ergens ook geholpen heeft. De eerste snelle lopers, laat je gewoon gaan, maar na een tijdje kom je in dat middenveld te hangen en ik denk dat dat me toch wel wat vooruit gestuwd heeft, je probeert toch ergens bij een groepje aan te pikken.

Mijn benen deden wel wat pijn, en ergens zat ik maar te wachten op die man met de hamer. Ik dacht veel terug aan mijn marathon in Duisburg in juni, waar ik toch een serieuze slag gekregen had! Maar ik zat al op 34km en moest nog steeds niet te veel inboeten kwa snelheid. Bij de laatste bevoorrading op 36km, krampte alles wel wat samen, snel daar wat banaan gegeten, water gedronken en weer in gang trekken. Dat terug in gang trekken is het moeilijkste, maar eens weer 200m aan het lopen, kennen je benen weer niks anders. Ergens was ik nog steeds aan het wachten, wanneer de benen gingen dichtslaan, maar aan de andere kant begon ik ook te denken dat die grens van 4u30 nog mogelijk was. Uiteindelijk blijft de man met de hamer weg, ik kan zelfs de laatste 4km nog versnellen, ik weet er zelfs nog een kilometer van 5min42 uit te halen! Ik loop over de finnisch na 4u29min en 46 seconden. Ik ben echt tevreden. Vooral omdat ik eindelijk deze afstand eens goed kunnen lopen heb, zonder een verval te hebben. Ik heb waarschijnlijk beter mijn krachten verdeeld en dit weer ligt me ook veel beter. Toen ik op de marathon in Duisburg zo had afgezien, was het boven de 30° en had ik mijn koolhydraten en vochtverlies niet genoeg kunnen bijhouden. Dat heb ik deze keer wel veel beter gedaan en het heeft geloond!