4 Daagse Van Vlaanderen Orientatielopen

Sinds kort heb ik er weer een nieuwe sport bij: oriëntatielopen. Nog één extra?; hoor ik jullie al denken.

Orientatielopen is een combinatie van lopen, het gemakkelijke deel én oriënteren, een niet te onderschatten kunst! Je vertrekt met kaart en kompas in de hand en je moet een parcours afleggen en alle controleposten in volgorde aandoen, en dat zo snel mogelijk.

Een beetje kaartlezen is toch niet zo moeilijk denk je dan, maar oriëntatie gaat verder dan dat. Aanvalspunten kiezen, route kiezen, kompaspeilingen, passen leren tellen, vegetatiegrenzen leren zien,... voor je dat allemaal deftig kan op snelheid, vraagt de nodige tijd en ervaring. En die heb ik voorlopig nog niet.

Ik had al enkele regionale orientatielopen gedaan als oefening. Ik vond dat echt zo tof, dat ik er meer wou doen en ik sloot mij aan bij de Kempische Orientatie Lopers (KOL). Ik schreef me dan maar direct in voor de 4daagse van Vlaanderen, 4 dagen op een rij oefenen leek mij wel goede intensieve training. Bleek wel dat dit een internationale wedstrijd was en het was toch wel iets moeilijker dan de regionale die ik tot dan toe gedaan had. De eerste dag voelde ik me dan ook maar een beetje een amateur, ik moest veel vragen hoe alles werkte, en ik stond als enige in mijn korte loopbroek. Ik kreeg verschillende keren te horen: ik zou toch een lange broek aan doen!

Orientatielopen is continu door de bossen, van de paadjes af en dus wel ruw terrein vol takken, netels, dorens,... Nu ben ik al wel wat gewoon vanuit het adventure racen en ik stelde de mensen gerust dat het niet de eerste keer zou zijn dat ik thuiskom met benen vol krassen en wondjes.

Ik had me voorgenomen dit vooral te doen als oefening, maar ik ken mezelf en eens in wedstrijdmodus, gaat het er toch altijd iets anders aan toe in het hoofd. 'Ik wil dat hier toch zo goed mogelijk doen'. Ik start de eerste dag vol goede moed, maar ik wil het te goed doen en vertrek als een kieke zonder kop. Het duurt even voor ik me kan plaatsen op de kaart. Na een aantal posten kom ik er in en gaat het redelijk.

Op dag 2 is er een city-o, dit is ook nieuw voor mij, we oriënteren nu tussen de huizen in de stad en niet in de bos. Loopsnelheid is hier ook belangrijk en ik ga best goed. De schaal van de kaart is wel anders, en daar mispak ik me 2X aan. Ik loop snel te ver. Jammer want zo leg ik veel extra meters af en die kosten me te veel tijd.

Op dag 3 moeten we de langste etappe afleggen, terug de bossen in, ik neem me voor rustig van start te gaan en geen fouten te maken in het begin. Dat lukt redelijk, tot aan post 5 ben ik heel tevreden, aan post 6 zit ik fout, maar ik heb het snel door en kan me snel corrigeren. Deze fout vergeef ik mezelf nog en ik kom terug in het ritme. Ik begin blij te worden, ja, het gaat me eindelijk lukken om eens een loop te doen zonder al te grote blunders, nog 6 posten te gaan!Maar terwijl ik dit denk, maak ik opnieuw een blunder. Ik ben verloren aan post 11, het is er zeer dicht begroeid en ik zie door het bos de bomen niet meer! Ik loop er minuten te dolen, gelukkig ben ik niet alleen, er loopt er nog ééntje te zoeken. Soms kom je dus wel andere lopers tegen aan dezelfde post, maar volgen is nooit een goed idee, omdat de kans groot is dan die een andere omloop aan het afleggen is.

Op de 4de en laatste dag, ben ik fysiek moe, ik heb al 3 dagen racen in de benen en dat begint door te wegen. Toch wil ik er weer voor gaan. Bij de start, zie ik ook meteen de kaart, ik weet direct waar ik naartoe moet, of denk dat toch te weten en geef gas. Dan maak ik mijn stomste fout van de ganse week. Op de kaart staat een vegetatiegrens aangeduid (puntjeslijn), maar ik zie het als een padje (streepjes lijn). Gewoon een fout in de kennis van de legende, dit moet ik toch ondertussen al weten! Ik denk dat het gewoon vermoeidheid is en weer te snel willen zijn! Ik loop post 1 dus al knal voorbij! Dan neem ik het besluit dat het toch al verknald is en dat ik er best gewoon een goede oefening van maak. Ik minder mijn tempo serieus en probeer veel uit onderweg. Soms kies ik bewust voor een moeilijkere, risicovollere route (maar meestal korter), gewoon om het te oefenen en goed te leren peilen met het kompas. Sommige posten gaan wonderwel goed, maar af en toe toch nog een foutje.

In de algemene uitslag eindig ik bij de laatsten in mijn categorie. Maar dit gaat zeker veranderen in de toekomst! Mijn lopen is niet zo slecht, ik mis gewoon nog heel veel ervaring in dat kaartlezen. En die kan ik alleen krijgen door veel mee te doen en te oefenen.

Uiteindelijk heb ik me wel 4 dagen echt geamuseerd. Ik geniet van door de bossen te knallen, over takken en bomen te springen, een put in, een heuveltje over,...Het is fysiek een stevige training, en super voor je enkelstabiliteit en kracht in de benen. En terwijl moet je ook nog blijven nadenken en bezig zijn op die kaart. Ik heb zeker gemerkt dat wanneer je fysiek moe bent, je meer fouten gaat maken. Nu een ganse loop perfect afleggen is niet te doen, ook de zeer ervaren oriënteerders maken hier en daar een foutje.

Eigenlijk is oriëntatielopen een prachtige sport, het hoofd en het lichaam samen gebruiken. Het is ook een sport voor iedereen, je ziet deelnemers van onder de 10 tot 80plussers. Iedereen strijdt in zijn eigen categorie op zijn eigen omloop, op zijn eigen tempo. Ik denk dat ik deze sport toch nog een tijdje blijf doen! Nu is het wel enkele dagen volledige rust. Ik voel dat mijn lichaam wat oververmoeid aan het geraken is. Zaterdag staat normaal de Coal Mine trail run op de agenda, maar ik ga enkel van start als ik hersteld ben.