Norcha Adventure Race: Tegen je eigen grens lopen!

Op 22 september vertrok ik samen met Jurgen De Grauwe, Dirk Van Spitaels en Tom Wouters naar Portugal. Samen vormden we Team Far en gingen we deelnemen aan een 72 uren Adventure Race in Portugal. Ik had er op voorhand enorm veel zin in, de twee laatste weken ervoor was ik met niks anders meer bezig. Alle materiaal in orde brengen, continu het weerbericht in 't oog houden, motivatie filmpjes bekijken op youtube, de laatste trainingen,... In mijn hoofd zag ik het volledig zitten. Ik zei continu tegen mijn eigen: 'Ik ga die finish halen, ik ga niet opgeven'.

De eerste twee dagen ter plaatsen dienden om het materiaal verder in orde te brengen en te laten checken. Je moet een aantal dingen verplicht mee nemen. Daar werd ons al duidelijk dat de organisatie niet 100% was. We kregen veel tegenstrijdige informatie over wat wel verplicht mee moest en wat niet. Ook over de fietsen, dan vertrokken we op de fiets, dan weer niet, dan weer wel. Dat maakte dat we onze fiets 3X gedemonteerd hebben om in de fietsbox te steken en hem er dan weer uit te halen! Ook kregen we bijzonder weinig info over de race zelf. Dirk en Tom ergerden zich hier al redelijk hard aan. Ik en Jurgen konden er nog wel mee om en maakten ons geen zorgen.

Op zaterdag, kregen we op 1 uur voor de start een briefing. We kregen te horen dat we 17 etappe's te doen kregen met per etappe een aantal controle punten (CP's) die we verplicht in volgorde moesten nemen. De totalen waren trekking: 114km, bike: 175km, kayak: 63km, canyoning: 3km. Ze verzekerden ons dat het ganse parcours voor alle teams te doen was binnen de 72 uren.

De snelste teams werden geschat op 62uur. De kaarten om te oriënteren kregen we telkens aan het begin van elke etappe.

Voor de start was er nog een proloog, een oriëntatieloop door het dorpje waar we van start gingen, dit om de ploegen al wat te verspreiden voor de definitieve start. Wij deden 42min over de proloog en kregen toen de kaarten voor de eerste trekking etappe, we begonnen redelijk goed en het werd stilaan donker. Navigeren in het donker in onbekend terrein in niet gemakkelijk en we maakten een

eerste fout. We besloten het pad te verlaten en dwars door te steken naar de juiste weg. Hier maakten we kennis met het terrein naast het pad en dit was niet te onderschatten, we vorderden zeer traag en verspeelden hier heel wat tijd. Nadien zouden we gelukkig niet al te veel grote navigatie fouten meer maken. Aan CP3 arriveerden we om 3uur 's nachts en hier kregen we een verrassingsopdracht. We stonden aan de oever van een meer en moesten 200m overzwemmen naar de andere kant, als hulpmiddel kregen we een binnenband! Als er één ding is wat ik niet graag doe is dat in het water gaan! Maar er was geen tijd om te klagen, het water in en zwemmen! De temperatuur van het water viel nog best mee. Nadien snel droge kleding aandoen, wat bibberen en zo snel mogelijk weer op pad.

Tegen de ochtend hing er een dun mistlaagje en dat voelde ook ontzettend koud aan. Ik had alle kleding aan die ik bij had, maar de nacht was veel kouder geweest dan we voorzien hadden.

Ondertussen waren we al 12 uur onderweg en moesten we nog 2 CP's doen. De organisatie had deze etappe uitgerekend op 9uur, grandioos mis, ze hadden het parcours zwaar onderschat. Wij zaten al met etappe 3 in ons hoofd, dat was een canyoning etappe en wij wilden daar zeker zijn met daglicht. Een canyoning die je niet kent in de donker, leek ons geen optie. Daarom besloten we om een CP over te slaan om tijd te winnen en zeker overdag aan etappe 3 te kunnen beginnen.

Maar er was wel wat discussie. In het reglement stond dat je alle CP's verplicht moest nemen, dus als wij één gingen overslaan, zou het kunnen dat we gedisqualificeerd zouden worden.

Na 15 uren zit onze eerste etappe erop en komen we aan in TA1 (wisselzone). Op het einde had ik al serieuze last van mijn knie. Ik voelde een ontsteking aan de buitenkant van het peesblad. Maar de volgende etappe was met de mountainbike, en dat is minder belastend.

We eten snel wat en krijgen de kaarten voor de bike etappe. De eerste CP's bij het fietsen gaan redelijk, maar dan moeten we naar CP13, boven op een top van 1200m, de éne steile klim na de andere volgt, de zon vol op ons, en zwaar terrein. Hier in deze klim rij ik mij kapot.

Ik ga veel aan de touw hangen, zodat Dirk mij verder trekt. Maar hierdoor kan ik niet in mijn eigen ritme fietsen en ik rij continu in het rood. Ik heb het echt moeilijk, maar blijf gaan tot op de top. Daar stort ik mentaal al even in voor een eerste keer. Ik lig even te huilen, gewoon van vermoeidheid. Maar ik herpak me, ga rechtzitten, wat eten en drinken, van het uitzicht genieten en we vertrekken verder. Nu is het even afdalen, maar dat duurt jammer genoeg altijd veel korten dan het klimmen. Aan CP14 krijgen we weer een tussen opdracht. Een oriëntatieloop, we mogen dus even van de fiets.

We zien hier ook mensen van de organisatie en krijgen mee dat het reglement is aangepast en dat er toch CP's mogen over geslaan worden. Dit is goed nieuws voor ons. We zullen zo dus niet gedisqualificeerd worden. We leggen uit dat we er al over geslaan hadden omdat we de canyoning in het daglicht wilden aanvatten. Daarop vertellen ze ons dat etappe 3 afgelast wordt voor iedereen. Alle teams hebben zo'n achterstand op het tijdschema, dat ze al door hebben dat er aanpassingen moeten gebeuren. Ergens vind ik het wel jammer dat de canyoning niet doorgaat, dat was wel iets waar ik naar uit keek. Maar de organisatie is een ramp, aanpassingen van het parcours, van de reglementen, dat zou normaal niet mogen tijdens een wedstrijd. Verschillende ploegen krijgen ook deze info op verschillende tijdstippen, wat het er nog minder eerlijk op maakt.

Na 1,5 uur gedaan te hebben over de oriëntatie loop, gaan we weer verder op de fiets. Fietsen is gewoon niet mijn sterkste sport en fysiek zie ik af. Omdat ik zo moe ben, eet en drink ik ook niet genoeg meer. Ik verzwak. Ik heb bang van de volgende etappe, na de fiets, staat er weer een trekking. Ik heb schrik om de ontsteking op mijn knie erger te maken. Ik zit te denken aan stoppen, maar spreek het nog niet uit.

Dirk ziet tijdens het fietsen wel dat ik afzie en komt naast mij rijden. Hij zegt me dat ik niet vernieling moet fietsen en dat hij begrijpt als ik opgeef.

Ondertussen begint de 2de nacht, we zijn 27 uur ver als we in TA2 aankomen. Ik ben fysiek op, heb te weinig gegeten de laatste uren, heb het koud en heb bang voor mijn knie tijdens de volgende trekking. Eén stem in mijn hoofd zegt, stop ermee, dit is niet plezant, en je vernielt je lichaam. Een andere stem zegt: Ik wil niet opgeven, dat is een afgang. Dan komt team far niet in de eindranking en laat ik mijn ploeg in de steek. Ik lig in een kartonnen doos wat te rusten. Ik ben te moe en wil niet eten en drinken. Ik lig te bibberen van de kou. Dirk neemt als teamcaptain de beslissing dat we stoppen. Op die moment leg ik me daar gewoon bij neer. Ik ben uitgeput en heb geen kracht om er tegen in te gaan.

Achteraf gezien vind ik dat mijn teamgenoten me niet zo rap hadden mogen laten opgeven. Ze hadden me moeten aanmoedigen om verder te doen, me verplichten om te eten. Maar dat hebben ze niet gedaan, ze waren te bezorgd om mij, wat ook wel goed is aan één kant. Ik heb nu achteraf echt spijt dat ik heb opgegeven en heb het gevoel dat ik gefaald heb. Ik had in TA2 even moeten slapen, eten en drinken en dan weer verder zien. We hebben te snel opgegeven. Teamgenoten Tom en Dirk blijven erbij dat we de juiste beslissing genomen hebben. Wat als ik verder gedaan had en een paar uur later ergens in het wild helemaal was ingestort, of mijn knie helemaal kapot had gelopen. Misschien hebben Tom en Dirk me wel gespaard van nog meer ellende. We zullen het nooit weten wat de juiste beslissing was.

Wat ik wel weet is dat het pijn doet om je doel niet te halen. Om eerlijk te zijn, dat is iets wat ik nog niet veel mee gemaakt heb. Meestal bereik ik mijn doel. Hier ben ik nu eens vol tegen mijn eigen fysieke grens opgelopen. De wil is er wel, maar fysiek ging het nog niet. Ik zal hier wel sterker van worden en volgende keer als ik aan die grens kom, zal die weer een stuk verder liggen.

Tom en Dirk nemen ook de beslissing om zelf niet meer verder te gaan. Wat dan weer zeer jammer was voor Jurgen die wel echt verder wou. Maar je mag enkel het parcours verder doen als je minstens met 3 bent. Gelukkig is er nog een Zweeds team in dezelfde wisselzone en daar zijn ook 2 teamleden die stoppen en 2 die verder willen. Jurgen sluit aan bij de twee Zweden en met hun drieën zullen ze de 72 uren volbrengen!

Uiteindelijk zullen amper de helft van de teams officiëel aankomen. Hier en daar zijn wat halve teams die zich samenvoegen en zo verder de wedstrijd de afwerken. Het parcours was duidelijk verkeerd ingeschat door de organisatie. Vooral de eerste twee etappe's bleken zeer zwaar en te lang. Zelfs enkele topteams stappen eruit na deze 2 etappes. Dit feit maakt het voor mij toch een beetje dragelijker dat ik gefaald heb. Ik was niet de enige die hier moe van werd!

Nu is het even leren omgaan met deze tegenslag, een nieuw doel uitkiezen en dan zal ik sterker zijn om dat te halen!