AR Auenland: 24uur afzien, maar wel gewonnen!

Vrijdagavond om 19u werd het startschot gegeven van de AR Auenland. De wedstrijd vond plaats in Duitsland in een zeer bosrijk en heuvelachtig gebied. Aan de start stonden vooral Duitse en Nederlandse teams, met daartussen enkele Belgische, Franse, en zelfs een Russisch team.

Voor mij was dit mijn tweede AR van 24 uren. Vorig jaar had ik in het Nederlandse Bronckhorst al een wedstrijd meegedaan, maar dit was heel ander terrein. Daar waar vorige keer alles vlak was, ging het nu enkel bergop en bergaf. In totaal deden we in de 24 uren zo'n dikke 180km met maar liefst 7200 hoogtemeters! Dat is al een serieuze berg!

Ik deed deze wedstrijd, net zoals de vorige, samen met Tom Mariën. Tom is een gewezen Belgisch kampioen oriëntatie lopen. Dus in het navigeren waren we al sterk. Tijdens de wedstrijd hebben we hier en daar een klein foutje gemaakt in de navigatie, maar nooit echt zware fouten die veel tijd kosten. Aan de andere kant hebben we soms ook veel tijd gewonnen door zeer sterk te navigeren ten opzichte van de andere teams.

In totaal hebben we 7 etappes moeten afleggen, hoofdzakelijk met de mountainbike en te voet. Daarnaast kwamen ook kajakken, zwemmen en boogschieten aan bod. De eerste etappe startte aan een toren boven op een berg en was een loop etappe, we namen een zeer stevige start en haalden alle controle punten in deze etappe. Daarna ging het verder met de mtb, een 50-tal km en meer dan 1000 hoogtemeters. Het werd stilaan donker en donkerder. Om 1u30 ging het weer verder te voet. Dwars door weilanden, door bossen, en véél omhoog! In zo'n wedstrijd lijkt het altijd dat je meer omhoog gaat dan omlaag! Ik heb het met momenten zwaar, de eerste twee etappe's gingen hard. Gelukkig heb ik ook een kaart in mijn handen en het roadbook. Ik probeer de navigatie mee te volgen en moet ook geconcentreerd bezig zijn met het roadbook. Dat helpt je omdat je dan niet kan nadenken over vermoeidheid en pijntjes.

Dan wordt het stilaan licht, ook al is het nog heel vroeg (5u30). Etappe 4 bestaat uit een gedeelte kajak en daarna zwemmen! Het kajakken gaat zeer goed. Maar dan het stuk zwemmen. Om eerlijk te zijn stond ik er niet op te springen om in dat koude water te gaan. En bovendien moet je in een AR steeds al je materiaal mee nemen naar alle controlepunten. Dus rugzakken en alles gaat in een grote waterdichte zak, onze helm nog gewoon op het hoofd en zo ploeteren tot aan het eerste controlepunt. De temperatuur in het water valt nog net mee, alhoewel ik na 10min toch een beetje verstijf. Snel uit het water, maar toen begon de kou pas echt. Bij het terug omkleden begon ik te bibberen en te klappertanden. Kou, kou en nog eens kou! Maar het landschap is prachtig, we staan op de oever van het meer, de zon is aan het opkomen en er hangt een sliert mist over het water. Dit is het mooie aan adventure racen, je leeft! Fietskleding terug aan en verder op de fiets. Tijdens het fietsen kom ik langzaam aan terug op temperatuur. Maar ik heb bijna een gans uur 'gebibberd'. Volgens Tom niet zo erg, zo lang je nog bibbert, is alles ok! Tom is gedurende gans de wedstrijd echt sterk, hij lijkt nooit een dipje te hebben. Bovendien neemt hij mij tijdens de fietsetappe's steeds op sleeptouw. Ik hang aan een touw vast, achter zijn fiets.

Na weer een 50-tal km's gefietst te hebben, wisselen weer naar een loopetappe, maar eerst moeten we boogschieten. We krijgen 6 pijlen, minstens 3 moeten in de roos, anders moeten we een extra straf ronde gaan lopen. We schieten er 4 raak en kunnen verder!

Het begin van deze voorlaatste etappe ging nog redelijk, maar dan plots krijg ik een serieuze inzinking. Het gaat compleet niet meer. Alles doet pijn. Maar stoppen is geen optie. Kop naar de grond gericht en gewoon verder, linkse voet voor de rechter en omgekeerd. Ik tel stappen om me bezig te houden. Af en toe de tranen in mijn ogen, ik vraag me af waarom ik dit eigenlijk doe. Af en toe hoor ik Tom iets zeggen, maar dikwijls dringt het niet tot me door wat. Ik zie dingen in de bossen die er niet zijn! Aan de wissel naar de laatste etappe, heeft Tom even tijd nodig om wat coördinaten op de kaart uit te tekenen. Hij moet in deze vermoeide toestand nog moeilijke rekensommen maken. Ze maken het navigeren extra moeilijk door kaarten te geven met niet alledaagse schalen. Dit geeft mij gelukkig wat tijd om nog even goed te eten en te drinken. En dat geeft me weer even een opkicker om aan die laatste fiets etappe te beginnen. Maar dan slaat het noodlot toe, stukken aan mijn mountainbike. Ik kan nog trappen, maar er is geen overbrenging meer naar mijn ketting en ik kan dus niet meer vooruit. Dit was nu echt niet wat we nodig hadden, er waren nog 2 uur race te gaan. We proberen zo goed mogelijk nog vooruit te geraken. Als het bergaf gaat, kan ik me gewoon laten bollen, op vlakke stukken fietst Tom en hang ik aan zijn arm. Bergop proberen we van alles, Tom duwt mij, ik hang aan zijn arm,... Tom levert een enorme prestatie, hij fietst voor twee bergop! Maar af en toe is het gewoon te steil, en is het te voet omhoog met de fiets!

Dan is er even terug vreugde, bij een afdaling, krijgt mijn fiets een schok door een put in de weg en hij doet het weer even. Ik kan terug fietsen! Maar lang duurt het niet, even verder is het weer gedaan. Opnieuw gevloek! Ik blijf regelmatig opnieuw proberen, ik stamp langs alle kanten tegen mijn fiets in de hoop dat hij het terug wil doen! En jawel, de laatste km's kan ik weer fietsen en ik fiets zelfstandig over de finish lijn! Uiteindelijk heeft deze materiaalpech ons misschien één controlepunt gekost, maar de schade bleef gelukkig beperkt. Als je dit aan de hand hebt in het begin van de 24 uren, dan is de wedstrijd afgelopen!

Na 24 uur racen was ik echt blij dat het over was. Ik was compleet op. Ook Tom was echt diep gegaan. Douchen, eten en dan wachten op de resultaten. Het team met de meeste controlepunten over de 24 uren wint, zo simpel is het. Maar je hebt geen idee van wat de andere teams gedaan hebben, je komt die regelmatig wel eens tegen, maar ze kunnen punten in een andere volgorde afgelegd hebben of punten overgeslagen hebben, dat weet je niet.

Ons doel was winnen! Op onze eerste AR vorig jaar, waren we al 2de geworden bij de gemengde ploegen, dus indien we beter wilden doen, was winnen de enige optie. En jawel, bij de prijsuitreiking mochten we op het hoogste schavotje plaatsnemen! Ik was super blij, ik had niet zo hard afgezien voor niks!

Momenteel kan ik niet veel meer, wandelen gaat zeer traag, trap op en af, moet ik niet aan denken! Gelukkig kan ik nog net dit verslag typen. De volgende twee weken ben ik in Les Deux Alpes om te coachen. Maar mijn eigen trainingen zullen een tijdje stilliggen. Nu is het tijd om te rusten en het lichaam hier van te laten herstellen. En dan op naar een volgend doel!