Trail Des Trappist

Gisteren stond ik aan de start van de Trail Des Trappist. Ik zag er al enkele weken enorm naar uit, het was voor mij de eerste keer dat ik een trail zou doen over deze afstand (40km). Vorig jaar had ik al enkele trails gedaan, maar die waren maar tussen de 15 en de 22km lang.

Toen was ik telkens veel te snel gestart, volle bak tegen een muur opgelopen en dan verder moeten afzien tot het einde. Als ik dat nu ging doen bij deze afstand, ging dat niet goed komen, dus ik had me voorgenomen om echt rustig te starten en gewoon gedurende heel de wedstrijd een constant tempo aan te houden. Nu echt constant is niet mogelijk omdat het natuurlijk veel omhoog en omlaag is, er zaten 910 hoogtemeters in.

De eerste 8 km gingen vlotjes, en gingen hoofdzakelijk lichtjes dalend. Ik hield me goed in en zorgde ervoor dat mijn hartslag nooit boven mijn grens ging. Na 8 km moesten we door het water, ik had op voorhand een beetje schrik om verder te moeten lopen met natte schoenen, maar dat viel reuze mee. Ik had geen enkele blaar na 40km.

Tot km 20 bleef het vlotjes gaan. Ik had tijdens mijn trainingen in de weken ervoor dan ook verschillende keren 20 km gelopen, die afstand waren mijn benen dus al gewoon. Ik zat netjes op schema om op 4u30 binnen te zijn.

Maar een beetje verder begonnen mijn benen toch te protesteren en kreeg ik een dipje. Tussen de 20 en de 27 km zaten ook twee steile klimmetjes en ik zag mijn gemiddeld tempo naar omhoog gaan.

Toen wist ik al dat ik mijn streeftijd van 4u30 niet ging halen.

Rond km 30 begon het weer beter te gaan, het terrein werd daar ook terug iets vlakker. Het ging nog wel omhoog en omlaag, maar niet zo steil niet meer als tijdens de vorige 10km. Ik kon de laatste 10km naar de finish terug een constanter tempo aanhouden en kon op veel plaatsen blijven lopen, waar ik vele zag wandelen. Ik kwam ook dichter en dichter bij de finish en dat gaf me ook moed. De laatste 2 km waren weer goed omhoog en deden pijn aan de benen. Deze afstand waren ze duidelijk niet gewoon! Na 4uur en 47 min kwam ik over de finish, 17 min later dan ik als doel gesteld had. Maar ik wist op voorhand wel dat mijn doel redelijk strak was. Ik was dan ook niet echt teleurgesteld dat ik dat niet gehaald had. Ik was vooral fier op mijn eigen dat ik voor het eerst eens een slimme wedstrijd had gelopen. Ik was niet zoals een zot vertrokken en ik ben niet tegen een muur gelopen. Mijn hartslag is eigenlijk nooit in het rood gegaan. Ik heb heel de wedstrijd redelijk rustig uitgelopen zonder al te veel af te zien. Natuurlijk deden mijn benen wel pijn de tweede helft van de wedstrijd, maar dat is niet meer dan normaal denk ik als je voor de eerste keer 40km loopt.

Ook vandaag, 'the day afther', voel ik het wel. Ik ben zo stijf als een hark en trap op of af is best grappig om te zien hoe ik sukkelachtig ik dat doe. Maar ik weet dat dat binnen 3 dagen wel weg is en dan kunnen we weer beginnen focussen op het volgende doel! Dat zal de AR Auenland worden, een 24uurs Adventure race in Duitsland op 17-18 juni. Daar zal ik terug met mijn team FAR maatje Tom Mariën deelnemen. Vorig jaar deed ik met Tom ook mijn eerste AR in Bronckhorst, toen werden we 2de bij mixed teams. Dit keer gaan we voor niks minder dan de overwinning! Als dat niet lukt kan ik dat altijd nog op Tom steken. :)