Het relaas van de "World's Toughest race"

Laat ons beginnen met te zeggen dat dit verslag is geschreven door mezelf, Katrien, en dat de gebeurtenissen worden beschreven zoals 'ik' ze beleefd heb. Soms hebben de andere teamleden een bepaald iets op een andere manier ervaren.

Verder werden we gevraagd niet te veel informatie over de wedstrijd te geven tot het programma op PrimeTV geweest is. Dat is ook de reden waarom we geen beelden of foto's van onderweg hebben. De foto's die we wel hebben zijn van voor of na de wedstrijd, of van Herman, een Belgische vrijwilliger die aan de slag was in Fiji. Toch heb ik geprobeerd om al wat indrukken neer te schrijven, maar het programma beloofd echt de moeite te worden met zeer spectaculaire beelden.

Maar Hoe begin je aan een verslag van een race van 11 dagen, het lijkt alsof ik de helft van wat er onderweg gebeurd is al vergeten ben. Gelukkig heb ik alle kaarten bijgehouden, en aan de hand van deze kaarten en de routes die ik er op ingetekend heb, slaag ik erin de hele race te reconstrueren. De herinneringen komen vanzelf terug.

DE START

Op de 9de september rijden we van Nadi richting het startkamp, daar is ‘s avonds de openingsceremonie en van daaruit zullen we de volgende dag naar de start gaan. Tot één uur voor de start weten we eigenlijk nog niks over het parcours, we hebben nog geen enkele kaart gekregen. We kregen enkel de mededeling dat we onze paddels en zwemvesten moesten klaar houden, wat ons wel laat vermoeden dat we op het water starten.

Op 10 september ‘s morgens wordt Bear Grylls uit een helikopter gedropt om alle deelnemers toe te spreken en hij onthult de eerste details van het parcours. Het zal bestaan uit 5 grote delen (legs): Ocean, Jungle, Rivers , Highlands en Islands. Op elke leg moeten we een medaille verdienen. Die 5 medailles moeten we over de finish brengen om te race te voltooien.

LEG 1: OCEAN

We wandelen onder leiding van Bear naar de start. Een hele reeks bootjes liggen netjes op een rij klaar, we starten met een camakau, een traditionele boot van Fiji, het is een soort outrigger kano waar je ook mee kan zeilen. Vijf minuten voor de start krijgen we de kaarten voor de eerste leg, heel snel zetten we de eerste lijnen uit op de kaart, we moeten eerst 10km peddelen over een rivier, dan komen we op open zee en kunnen we het zeil trekken om verder te varen richting het eerste checkpoint op een eiland. De start is een beetje chaos, 66 bootjes die op een rivier samen vertrekken, er wordt wat gebotst, hier en daar ligt er een bootje om. Zo passeren we het Nederlandse team dat al in het water ligt. Wij geraken er redelijk door en komen aan op het open water. Naar het zeilen had ik hard uitgekeken, dat is iets wat ik kan en hiermee kan je verschil maken tegenover teams die geen zeiler in hun team hebben. Jammer genoeg staat er bijna geen wind. Er is een klein beetje wind in de rug en alle zeiltjes hangen er maar slapjes bij, er moet vooral gepeddeld worden om bij te blijven. Na bijna 6u varen komen we aan in checkpoint 1, we liggen in 39ste positie, maar dit is nog maar de start, dus veel betekent die plaats nog niet. We checken snel in bij het checkpoint en we varen weer door naar het volgende. Na weer 3u op zee, komen we aan op een nieuw eiland, de wind blijft stil, de zon brandt de hele dag op ons. Het is nog maar dag 1 en ik ben al goed verbrand. Je weet dat je je moet insmeren, maar in een race lijkt daar nooit tijd voor te zijn. Aangekomen bij checkpoint 2 mogen we de boot even laten liggen, op dit eiland, Ovalau, moeten we een trekking doen van 15K, een eerste keer op onze voeten dus. De eerste kilometers zijn nog gewone weg, daarna trekken we op kleinere paadjes. Het is ondertussen ook donker geworden en we gaan de eerste nacht in. Het zullen lange nachten worden op Fiji, vanaf 18u30 is het echt donker en dat blijft zo tot 6u ‘s morgens, straatverlichting is er niet. We moeten een bergkam over, de paadjes worden kleiner en modderiger, we trekken door een eerste stukje jungle, deze route is aangegeven en moeten we zelf dus niet navigeren. Ze willen precies niet dat we nu al verloren lopen. Rond 23u zit onze trekking erop en hebben we checkpoint 3,4 en 5 afgevinkt . Terug tijd om weer in de boot te kruipen. Nu het donker is , is het navigeren op zee weer wat moeilijker, we proberen goed te volgen op de kaart en op kompas te varen. Er moeten weer heel wat kilometers gevaren worden en we beginnen allemaal te knikkebollen. We waren van plan de eerste nacht van de race door te doen, maar we hebben het toch moeilijker dan verwacht en besluiten om aan het volgende checkpoint toch even te slapen. Maar voor we aan de cp zijn moeten we nog een opdracht doen, we moeten de medaille van deze ocean leg opduiken van een rif. We varen naar een opgegeven boei en daar moet iemand 6m diep duiken om de medaille op te duiken. Fritzz probeert een aantal keren, hij geraakt wel tot beneden, maar ziet de medaille niet direct liggen. Ludo gaat mee helpen, maar na één poging komt hij in volle paniek terug boven, hij was de weg kwijt, wist niet meer wat boven en onder was. Hij heeft oorpijn en vermoedt dat zijn trommelvlies gescheurd is. Fritzz blijft dan maar doorzetten, geraakt telkens tot op de bodem, maar ziet de medaille niet liggen. Dan komt er een ander team aan, die duiken mee en brengen direct 2 medailles mee naar boven. Dank u wel aan dit team. We zijn gelukkig vlak bij het volgende checkpunt. Hier kunnen Fritzz en Ludo wat opwarmen na hun duik. We komen daar aan om 4u22 en leggen ons op het strand ergens tussen wat bosjes, gewoon op de grond, onder een overlevingsdeken slapen we 1u en 20min. Ik schiet wakker van een beest aan mijn hoofd, ik vermoed een kikker, dat is nog niet zo erg. Om 6u, als het licht wordt, zitten we weer in de boot, nu zetten we koers richting het vasteland. Nee dat is eigenlijk niet juist, het is nog steeds een eiland, maar het hoofdeiland is zo groot als België en we beschouwen het maar als het land. In het begin hebben we hier wat wind, halve wind voor de zeilers onder ons, we kunnen even gewoon zeilen , zonder dat we moeten bij peddelen. Maar lang duurt dit niet, de wind draait stilaan meer naar voor en dit traditioneel bootje kan niet super scherp tegen de wind invaren . We laten het zeil naar beneden en beginnen weer te peddelen. Rond 9u45 komen we aan in cp7, we hebben er 112km opzitten met dat bootje, grotendeels op onze armspieren. Maar onze armen krijgen geen rust, de volgende etappe is met de sup, 30km. We varen een rivier op, landinwaarts. In het begin gaat hier alles goed, maar ik voel dat ik wat leeg geraak. Ik was op de zeilboot de stuurvrouw en heb continu zeer geconcentreerd zitten sturen, en daardoor veel te weinig gegeten en gedronken. We stoppen met de sups aan de kant en maken even wat te eten. Een eerste warme maaltijd! We gebruiken hiervoor eten in poedervorm, gewoon warm water over gieten, roeren en je hebt een maaltijd. Als we na 15min terug vertrekken, doet mijn sup raar, ze stuurt niet goed meer. Ik voel aan de onderkant en merk dat de staartvin weg is. Gevloek! Zonder zo’n vin, is het bijna niet te doen. Debby keert snel even terug naar waar we gegeten hebben, daar is de vin vermoedelijk afgebroken in de modder bij het aanleggen. Maar er is niks meer te vinden, we zullen zo verder moeten. De beste oplossing die we hebben is 2 sups aan elkaar te binden, zodat de vinloze sup iets rechter blijft. Maar we verliezen er zeker een hoop tijd door. Enkele teams passeren ons. Dit is frustrerend, ik ben normaal goed in het suppen en nu verliezen we onnodige tijd! Tijdens het suppen begint het ook pijpenstelen te regenen. Ik koel snel af en krijg het echt koud. In beweging blijven is de boodschap. Om 18u46, het is dan weer net donker, komen we aan met onze sups in een klein dorpje, Sote. Hier staan onze fietsboxen klaar. Het blijft ondertussen gieten en de plaatselijke bevolking laat ons in een schooltje binnen om even op te warmen. Daarna gaan we naar onze fietsboxen om de fietsen in elkaar te zetten , als we daar mee klaar zijn, krijgen we de melding dat we niet verder mogen. Door de hevige regen zijn delen van het parcours te gevaarlijk (een beetje verder zit namelijk een canyoning) en er is een algemene ‘course closure’. Geen enkel team mag nog verder en iedereen moet op de cp blijven waar die is. Andere teams komen ook aan in het dorpje en we zitten met een 15tal teams in het schooltje. We moeten verplicht daar blijven, en mogen pas morgenochtend om 6u vertrekken. Voordeel hiervan is dat je eens goed kan eten, droge kleding aandoen en een goede rust hebt. Nadeel, de wedstrijd loopt gewoon door, je verliest tijd. In de wedstrijd is er ook een reglement dat je minstens 5 keer, 3u moet slapen, deze worden geregistreerd. De organisatie beslist wel dat deze nacht door de gesloten course telt als 2 keer 3u slaap. Dus hierna moeten we nog maar 3 maal geregistreerd slapen. Ludo legt zich neer en begint direct te ronken. Debby, Fritzz en Ik drinken warme thee van de plaatselijke bevolking en eten pancakes die ze voor ons gemaakt hebben. Ik probeer te slapen, maar heb een ganse nacht barstende hoofdpijn. ‘S morgens als we ons klaar maken om te vertrekken voel ik me ziek, zo slap als een vod, ik zie het niet zitten. Ik ben bang dat ik het zo niet lang vol hou. Ik neem wat paracetamol en hoop dat dat iets helpt. We vertrekken met de mountainbikes voor 60km, wat de laatste etappe van leg1 is. Wonderwel kom ik er tijdens het mountainbiken helemaal door. De hoofdpijn mindert, en ik vind terug wat kracht in mijn lichaam. Ik ben eigenlijk zeer verbaasd. We steken een 4 tal teams voorbij met de mtb en normaal is dat mijn zwakste discipline. Het eerste gedeelte is prachtig van natuur, we rijden door een nationaal forest, Nakurua Forest Reserve, maar ongelooflijk zwaar, continu op en neer. Op het einde krijgen we ook een typisch adventure race stukje: er valt niet meer te fietsen, we noemen het 'hike a bike'. We worden door de jungle gestuurd met de fiets, duwend, trekkend, dragend,… alles is één modder door de regen van de vorige dag. Als we uit dit stukje komen, komen we in een dorpje, Naseva Set, waar we weer geweldig ontvangen worden. We krijgen een kokosnoot om te drinken en de mannen van het dorp ontdoen onze mountainbikes van kilo’s modder. Om 13u komen we aan op cp10 ofwel kamp 1, hier zit de eerste leg van de 5 erop. De ‘Ocean' leg is binnen, we zijn al meer dan 48u bezig.

Overzicht Ocean Leg:

camakau zeilboot 112km

Trekking 15km

Sup 35km

Mtb 60km

LEG 2: JUNGLE

In een kamp hebben we een Tac (team assistente crew). Voor ons team is dat Roger, de papa van Debby. Hij heeft voor ons lekkere spaghetti klaar staan en onze tenten opgezet. Eten en rusten is hier dus de boodschap. In een kamp ben je volgens het reglement verplicht minstens 90min te blijven. Maar die zijn zo voorbij.

Ik krijg de kaarten van leg 2 in mijn handen en ben een uur bezig met de routes uit te zetten voor de volgende leg. We krijgen van de checkpunten enkel coördinaten, die moeten we dan zelf eerst plotten op de kaart en dan kan je uw route gaan kiezen. Leg 2 wordt de ‘Jungle’ leg. Na 2u in het kamp geweest te zijn, gaan we verder. We beslissen om hier niet te slapen omdat de vorige nacht veel te lang was. We beginnen deze leg te voet, een korte trekking van 10km, daarna krijgen we de opdracht een billie billie te bouwen. Dat is een traditioneel vlot van bamboe stokken. Per team moeten we 2 vloten bouwen. Ik had op voorhand een vermoeden dat dit er ging inzitten en had bestudeerd hoe je zo’n ding moest bouwen. Maar de plaatselijke bevolking helpt ons weer goed en zij maken onze vloten. Het vlot van Debby en Ludo drijft goed en zij staan met droge voeten, dat van Fritzz en mij ligt wat dieper in het water. We hebben natte voeten en onze rugzak ligt ook niet echt droog. Maar het ergste is dat we veel weerstand hebben, zo’n billie billie gaat voor geen meter vooruit, je hebt ook geen peddel enkel een stok! En we moeten er 48km mee! Gelukkig gaat het nog stroomafwaarts, hier en daar zit een stroomversnelling waar je goed moet opletten. Het is een paar keer nipt. Ik en Fritzz moeten ons vlot af en toe wat herstellen, het is midden in de nacht! We krijgen er echt genoeg van van dat ding. Opnieuw een stroomversnelling, we kunnen een boomstam in het water net niet vermijden en komen er dwars tegen te liggen. Hup daar gaan we, ons vlot kantelt en we liggen in het water. Gelukkig krijgen we het snel terug recht, maar ik heb wel wat kou nu. Blijven peddelen! Tegen de ochtend krijgt vooral Debby het lastig, ze valt al staande in slaap. We willen ergens aan de kant een korte powernap gaan doen, maar er is geen mogelijkheid om aan de kant te gaan, de oevers zijn dikke jungle. Na een tijdje zien we dan toch ergens een klein stukje zand waar we kunnen slapen, ik heb er eigenlijk geen zin in, ik wil in beweging blijven, maar de rest van het team wil een powernap van 15min. We leggen ons neer op het zand in onze overlevingsdekens, met 4 tegen elkaar. Net als we gaan liggen, begint het weer te regenen. Ik lig te bibberen, ben nat en slaap niet echt. Ik ben blij dat die 15min voorbij zijn. Het begint dan net weer licht te worden en dat zal ons ook wel helpen om wakker te blijven. Om 8u10 komen we aan op cp 13, het einde van de billie billies, we hebben 14u doorgebracht op die trage vloten! We zijn zo blij dat we eraf kunnen. Als toetje mogen we het vlot nog afbreken en de zware balken ergens omhoog sleuren! In het plaatselijke dorpje ontvangen we onze tweede medaille. We zetten onze fietsen weer in elkaar en moeten nog 40km met de mountainbikes afleggen om in kamp 2 te komen. We rijden allemaal met tubeless banden op de mtb, maar toch krijgt Fritzz een platte band. Even een binnenband erin en we rijden weer verder. Vlak voor kamp 2, loopt zijn band opnieuw leeg, maar we zijn vlak bij het kamp en Fritzz loopt met zijn fiets tot aan kamp 2. Daar komen we aan om 13u45, 3 dagen en 5u ver in de race. In kamp 2 heeft Roger deze keer rijst gemaakt voor ons. Het smaakt echt. We besluiten ook om in dit kamp een geregistreerde slaap te doen van 3u. Ik slaap maar 2u, ik ben weer een goed uur bezig met de kaarten. Ik moet mijn hoofd er goed bij houden. Slaapgebrek begint toe te nemen en bij het uitzetten van de coördinaten moet ik alles 3 keer checken of ik maak fouten. En als je een cp fout intekent op de kaart, dan ga je ook niet de juiste route hebben!

Overzicht Jungle leg

Trekking 10km

Billie billies 48km

Mtb 40km

LEG 3 : RIVER

Leg 3, de ‘River' leg wordt zwaar! Om 18u40, met onze hoofdlampjes op, vertrekken we weer voor 60km mountainbiken. De eerste 40km gaat nog over redelijk berijdbare wegen, enkel is het soms zo steil bergop dat we van de fiets af moeten en te voet de fiets verder duwen. Dan begint de miserie, Fritzz zijn band ontploft. Deze keer is ook de buitenband helemaal kapot. We hebben geen reserve buitenband bij, wel in het kamp, maar niet hier nu onderweg. Gelukkig is Fritzz een kleine MacGyver en probeert hij vanalles om het ding rollende te houden, wat uiteindelijk ook een beetje lukt. Een geluk bij een ongeluk is dat de laatste 20km van deze etappe niet echt mountainbiken is, het is een stuk door de jungle, waar fietsen niet mogelijk is, er is een soort weg getrokken , maar dat is één dikke modder, continu heel steil bergop en bergaf. De modder kleeft zo hard aan de banden dat je fiets om de 10m vastloopt. Je pakt dan een klot modder eraf met uw hand en je kan weer 10m verder stappen. Het is eindeloos, bergop, bergaf, bergop, bergaf,… in de bergaf probeer ik af en toe op de fiets te gaan zitten en te bollen. Ik ben blij als dat af en toe lukt voor 100m. Maar ik rij me ook dikwijls vast in de diepe drek of ga tegen de grond. Dit is één groot modderfeest en het blijft maar duren. Ludo kon een tijdje geen eten binnen houden en is wat verzwakt, hij volgt moeilijk. Gelukkig is Fritzz beresterk, hij loopt vele keren op en af om de fiets van Ludo mee te helpen dragen. Uren aan een stuk duwen we de fiets door de modder. Dit zijn de stukken die het de zwaarste race maken, het blijft maar duren, je wordt mentaal op de proef gesteld. Op het einde moeten we nog een river crossing doen met de fietsen om tot in de cp te geraken. Het water stroomt deftig en komt bij mij tot aan mijn middel. Ik besef dat ik mijn fiets volledig uit het water moet houden om niet meegesleurd te worden. Ik twijfel en ik laat mijn fiets even op de oever liggen, Fritzz die veel groter is, zal mijn fiets halen nadat de zijne overgebracht is. Debby probeert het wel zelf, maar heeft moeite met de stroming. Ik pas onze geleerde wild water technieken toe en creëer met mijn lichaam een ‘eddy', zodat ze iets gemakkelijker recht blijft. Wij komen met ons twee goed aan de andere kant. Ludo was zelf ook vertrokken, maar is te ver naar links afgeweken en komt in steeds dieper water terecht. Zijn fiets begint water te nemen en hij komt in de problemen. Debby wil te hulp schieten, maar ook voor haar alleen is het water te sterk. Daarom maken Debby en ik samen weer een brug en samen geraken we wel tot bij Ludo. Daar neemt Debby de fietst over op haar schouders. Ik en Ludo blijven voor haar lopen om ze van de grootste waterkrachten te besparen. Zo geraken we als team toch aan de andere kant. Ook Fritzz is er ondertussen geraakt. De organisatie die ons bezig gezien had, zag dat het op het nippertje was en zet volgende teams over met een bootje. Wij balen, want dat scheelt toch een half uur. Uiteindelijk doen we 16u over de etappe van 60km mountainbiken, indien je het zo nog kan noemen. Onderweg hebben we één powernap gedaan van 20min, in de modder, ik had me een bedje gemaakt van grote varen bladeren met spinnen, na een paar dagen racen denk je daar niet meer over na! Na deze uitputtende etappe volgt er een korte trekking van 5km naar de start van het rafting. We zijn aan cp 17 om 13u03, maar we beginnen pas een half uur later met de raft , ik dacht dat ik de kaart ergens vergeten was en liep een stukje terug om ze te gaan zoeken. Blijkbaar had Fritzz ze al mee naar de raft, dit had ik kunnen weten maar ik wou ook het risico niet lopen de kaart kwijt te spelen, dan is het gewoon over. Ook Ludo, die erdoorheen zit en niet snel meer vooruit komt, komt later aan de raft. Fritzz is een beetje boos op ons omdat we tijd verliezen en zou achteraf gelijk krijgen. We begonnen best zo snel mogelijk met raften, want tussen 18u en 6u is er een darkzone. Dat wil zeggen dat je dan niet op het wilde water mag zitten, het is donker tussen die uren en te gevaarlijk om dan te raften. Maar volgens de mensen van de rafting halen we het einde van de etappe gemakkelijk voor 18u. We hebben 35km te varen. Tijd om er rustig in te komen is er niet, de eerste rapids (stroomversnellingen) zijn al daar. Normaal geeft Ludo de commando's om de raft te besturen, maar die is zo vermoeid en geeft niet veel instructies, het gevolg is dat iedereen maar wat begint te roepen. Na enkele rapids wordt het gelukkig even kalmer water en kunnen we ons herpakken en reorganiseren. Na nog enkele kilometers lijkt het echte raften voorbij en gaat Ludo voorin in de boot wat slapen. De rest peddelt rustig verder, nog steeds in de veronderstelling dat we voor 18u aan de cp zijn. Er zijn nog een 5tal andere teams in onze buurt en die zijn er ook gerust in. Maar dan wordt het water plots terug wilder. Ludo moet terug gaan zitten en mee helpen sturen. Fritzz neemt wel het commando over en doet dat super. We botsen deftig op en neer en Ludo valt twee keer uit de boot. Ik en Debby grijpen hem aan zijn zwemvest en sleuren hem terug de boot in. Het is ondertussen 17u en we beginnen te beseffen dat we nog een eindje moeten tot aan de cp. We beginnen te peddelen zo hard we kunnen. Het is 10 voor 18, een local op de kant roept ons nog 15min! We beginnen te beseffen dat we het net niet gaan halen, Fritzz is kwaad, deze tijd hebben we aan de start verloren. Het is 18u, nu moeten we beslissen, volgens de regels moeten we nu naar de oever en daar wachten tot morgenvroeg 6u. Maar we hebben geen zin om weer ergens op de grond in de kant te slapen, als we nog een kilometer verder varen zijn we aan de cp in een dorp. Daar kunnen we meestal wel een cola en wat eten kopen en waarschijnlijk beter slapen. We nemen het risico iets langer door te varen, het is immers nog niet gans donker en we zien nog waar we moeten varen. Ik hoop erop dat we gewoon een time penalty krijgen van 3u en dat we dan de race kunnen verder zetten. Maar dat is fout gegokt. Het is 18u35 als we inchecken in de cp. We worden verplicht de darkzone daar uit te doen en mogen dus pas om 6u terug vertrekken. En in het volgende kamp krijgen we daar nog een time penalty van 3u bovenop. Hier verliezen we dus heel wat uren racetijd. Maar we zijn niet het enige team, samen met 6 andere teams hebben we dit voor. We kunnen gelukkig slapen in een grote hal in het dorp, zo liggen we alvast droog. We kopen wat cola’s en zelfs een slice pizza weet ik te vinden. We verliezen wel race-uren, maar we hebben wel tijd nu om onze reserves goed aan te vullen en een lange nachtrust te hebben. Om 6u de volgende ochtend staan we klaar om te vertrekken, een trekking van 35km. Maar eerst mogen we op het gemeentehuis onze medaille ‘River' gaan halen. De trekking loopt langs locale bergwegjes die niet op de kaart staan, volgens de regels mogen we voor deze etappe ons laten gidsen door een local en porters huren om onze bagage te dragen. Persoonlijk vind ik dat in het begin een raar idee. Ik heb zoiets van, ik wil zelf navigeren en mijn rugzak zelf dragen. We beginnen dus zonder hulp, maar op het eerste stuk worden we al snel ingehaald door teams die wel porters en gids hebben. Natuurlijk gaat dat een pak sneller. Dus in het volgende dorpje, nemen we ook een gids. Eerst enkel een gids, nog geen porters. De gids draagt de rugzak van Ludo,die is al wel wat hersteld door de lange nacht, maar is in de trekking toch nog de minst snelle. In het begin trekken we over twee bergkammen, we maken de nodige hoogtemeters weer over modderige paadjes, daarna volgen we een rivier uren en uren lang, waarbij we continu de rivier moeten crossen. Deze leg noemt dan ook de River leg en nu weten we waarom! Om 21u17 komen we aan in kamp 3, we hebben er 3 van de 5 legs opzitten. Hier moeten we nu verplicht 4,5u blijven. De verplichte 90 min van elk kamp plus onze time penalty van het raften. Tijd om enkele uren goed te slapen in de tent, wauw zo’n dun slaapmatje lijkt grote luxe na wat slaapjes gewoon op de grond.

Overzicht River leg

Mtb 60km

Trekking 5km

Rafting 35km

Trekking 35km

LEG 4: HIGHLANDS

Rond 3u vertrekken we voor leg 4, hier heb ik wat bang van. Iedereen in het kamp spreekt erover dat dit de zwaarste leg is. Maar als je deze door geraakt , dat je hoogstwaarschijnlijk de finish ook wel haalt. Leg 4 noemt de ‘Highlands’. Op deze leg moet ons klimmateriaal mee, en veel eten, want we vermoeden hier toch bijna 3 dagen over te doen. Onze rugzak weegt dus genoeg .

Het begint weer met een trekking, we trekken langs een rivier stroom opwaarts naar een grote waterval. Na een tijdje is er geen weg meer naast de rivier, je moet door de rivier verder, er liggen grote boulders en het gemakkelijkste is van boulder naar boulder te stappen/springen. Fritzz is er met zijn lange benen in het voordeel en gaat er stevig vandoor. Ik doe mijn best om te volgen maar het lukt niet. De rotsen zijn soms spiegelglad en regelmatig schuift mijn voet weg. Mijn benen en enkels zien bont en blauw. Ook Ludo en Debby hebben moeite met de boulders. Na enkele uren uren uitglijden hebben we overal pijn, soms kruipen we meer dan dat we stappen. Enkel fritzz, het machien, blijft de snelheid erin houden. Hij loopt steeds wat voorop, wat goed is, zo kan hij de weg al wat spotten. Na 5u over de boulders te kruipen komen we eindelijk aan de waterval, hier moeten we naar boven klimmen met onze ascenders, jumaren , heet dat in het jargon. Het is ondertussen ook weer licht geworden en ik ben blij dat we dit bij daglicht kunnen doen. Het is prachtig! We hangen in de touwen tegen de rots, naast een grote waterval en achter ons is het een grote jungle, ergens daartussen loopt een rivier, waarlangs we naar hier gekomen zijn. Dit is een plaats waar normaal niemand komt. Het jumaren is best zwaar naar het einde toe , maar de omgeving is zo cool, dat het je een boost geeft. Dit is één van de hoogtepunten. Eens boven aan de waterval, steken we het klimgerief weer even weg, we trekken weer verder langs de rivier. Opnieuw over grote rotsblokken, eigenlijk is dit iets wat ik heel graag doe, zulk terrein, maar door de vermoeidheid van al enkele dagen racen en het vele vallen, ben ik die rotsblokken nu toch wel beu. Het is het mooiste maar ook het zwaarste stuk tegelijkertijd. Na een tijdje moeten we het klimgerief weer boven halen, er volgt weer een stuk touwwerk, na dit stuk komen we op cp21, het is dan 16u52, we hebben nog 1,5u licht. Hier op cp 21 krijgen we ook de medaille voor deze leg.

Weer trekken we verder langs de rivier, tussen cp21 en 22 is een ‘No sleeping zone’ volgens ons roadbook, op cp 22 staat een verwarmde tent en staat er een gearbag van ons met droge kleding, en extra eten. Ik kijk er naar uit om weldra in cp22 te zijn. Maar de rivier op weg naar cp22 heeft steeds minder en minder grote boulders en ook de oevers zijn soms niet meer toegankelijk, dikke jungle. Dit maakt dat we af en toe gewoon in het water moeten en zwemmen en zwemmen met volledige bepakking gaat niet echt snel. Het wordt weer donker, we gaan onze 7de nacht in. In het donker zie je veel moeilijker waar je naar toe moet, maar het wordt ook frisser. We blijven doorgaan door het water, we denken dat we op de plaats zijn, waar we eruit moeten en we vinden ook verschillende paadjes naar boven, maar ze lopen allemaal dood, zo lijkt het toch. Het is nochtans maar een stukje jungle van 300m, maar we geraken er nergens doorheen. We keren terug, weer het water in, op zoek naar een volgend padje, opnieuw doodlopend. Of we zien het niet in de donker. Opnieuw in het water, we zijn samen met het team van Georgia, die hebben twee personen tegen de onderkoeling aan, ook bij ons in het team slaat onderkoeling toe. Debby reageert niet echt snel meer als je haar roept. We besluiten met beide teams samen op een rots in het midden van het water eruit te gaan. Als we nog verder afkoelen komen we in de problemen. Eens op de rots, snel alle natte kleding uit en een setje droge kleding aan, in mijn rugzak zit alles in waterdichte zakken en eens in mijn droge kleding ben ik weer best ok. Ludo zijn waterdichte zakjes blijken niet zo goed te zijn, want bij hem is alles nat. We steken Ludo en Debby samen tegen elkaar in een overlevingsdeken. Ludo is er op die moment het ergste aan toe, hij ligt echt te rillen. Ik en Fritzz maken warm water en noedels voor hem, en proberen hem terug warm te krijgen. Dat lukt redelijk goed. Daarna gaan we alle vier naast elkaar liggen. Door het stilliggen krijg ik het nu ook terug super koud. Maar we zitten hier zeker vast tot als het licht wordt, dan kunnen we een nieuwe poging doen, om de uitweg te vinden. Na een uurtje te liggen bibberen op de rots, krijgen we plots bezoek van een medic. Op de tracker hadden ze gezien dat we met 2 teams niet meer bewogen en we zaten eigenlijk in een No sleeping zone. De medic kwam kijken naar onze toestand. Ik had op dat moment niet meer het gevoel dat we in een race zaten, maar dat we gewoon bezig waren te overleven, niet alleen voor mezelf, maar ik maakte me ook zorgen over Ludo en Debby hun temperatuur. We kregen de vraag of we daar gered wilden worden, maar dan is de race over, of dat we wilden doorgaan. We kozen voor het laatste, het enige wat we nog kregen was 2 extra dikke overlevingsdekens, en die hebben een verschil gemaakt. Maar het was nog een paar uur verder bibberen op een harde rots, midden op de rivier. Ik was zo blij toen het licht werd en we weer in beweging konden komen. Eens het licht was vonden we redelijk snel het padje door de jungle, dat uitkwam op de weg waar cp22 lag.

Ik was blij uit de rivier te zijn, kon geen water meer zien! In cp22, heb ik een tijdje naast het vuur gezeten, een warme maaltijd gegeten en verschillende warme choco's gedronken. De medic komt mijn lichaamstemperatuur meten, maar alles lijkt in orde. Na een tijdje kunnen we weer verder op weg! Dit was een nacht die ik nooit zal vergeten!

Ik ben blij dat we weg zijn van die rivier, maar van het water zijn we nog niet vanaf. We moeten weer de sup op. Over een meer en dat lijkt op het eerste zicht niet super ver en moeilijk te zijn. In het roadbook staat enkel dat er minder water in staat als op de kaart te zien is. In het begin lijkt dit geen probleem, de oevers liggen enkel wat hoger, maar de vorm van het meer blijft hetzelfde. Maar na het passeren van een smallere doorgang , zien we plots andere dingen. Veel meer eilandjes, allemaal kanaaltjes waarvan we op de kaart niks zien. Dit maakt het navigeren niet simpel. Ik probeer maar te redeneren dat we de hoofdstroom moeten blijven volgen en probeer te oriënteren op bergen rondom. Op het einde wordt de stroom wel smaller en smaller en valt er niet meer te suppen, we moeten verder te voet met de sup, het was te denken dat zoiets er nog zou inzitten. Een normale makkelijke etappe, maak je niet mee tijdens de eco-challenge. Het is even vervelend sleuren met de sup, maar mijn navigatie zit goed en we komen recht uit op de cp. Hier beginnen we aan de laatste etappe van deze leg, we zitten nog steeds in leg 4, de highlands. Het eerste deel tot aan cp 25 gaat vlot en is een trekking langs gewone weg. We besluiten hier nog eens een geregistreerde slaap te doen van 3u. We hebben er nog maar 3 en moeten er minstens 5 hebben. Om te voorkomen dat we er nog 2 moeten doen op het einde, nemen we er hier één, maar de locatie is niet ideaal. Het is boven op een bergkam en er staat stevig wat wind. We stellen onze tarp op als windscherm, maar die komt los en klappert de hele tijd tegen mijn hoofd. Van de 3u, slaap ik niet veel. Ik ben weer blij als we verder gaan. We hebben een lange afdaling te doen tot aan een rivier, die moeten we dan over steken en aan de andere kant langs een bergkam omhoog. Het is wel weer donker en dat maakt het navigeren echt moeilijk. Na het oversteken van de rivier, vinden we de weg niet aan de andere kant naar boven. We lopen zeker 2u te zoeken aan de oevers, maar tevergeefs, ik wordt er ellendig van. Als ik denk dat daar het noorden is, zegt mijn kompas dat dat het zuiden is! Het is tijd voor rust. Ludo en Debby wachten aan de oever van de rivier, ik en Fritzz lopen een stukje terug de berg op van waar we kwamen. Hogerop, boven de bomenlijn, hebben we een beter zicht op waar we zitten. We zien dat we eigenlijk een 250m teveel naar links zitten aan de rivier. We keren terug naar beneden en besluiten te gaan slapen tot het licht wordt. Nog een beetje extra slaap kan geen kwaad, er staat ons nog 35km zware trekking te wachten en de vorige slaap was niet echt kwalitatief. Bij het eerste licht staan we op en met wat we weten trekken we eerst een stukje langs de rivier in de juiste richting. Zonder al te veel problemen vinden we nu de weg naar boven. Dit zijn zo van die paadjes die je in het donker bijna onmogelijk kan vinden. We zijn al blij dat we het met licht gevonden hebben. Achteraf horen we dat er vele teams hier zitten zoeken hebben. Nu volgt er een lange klim, steil bergop door het hoge gras. De zon komt erdoor en het wordt warm, heel warm. We trekken de ganse dag over de bergen, de highlands, het terrein is geen jungle meer, maar hoog gras, we zitten duidelijk in een andere streek. We vullen water bij telkens het kan en onze voorraad eten slinkt. We kijken uit naar kamp 4. We zijn al de derde dag bezig met deze leg, hebben al veel kou geleden en nu zweten we ons kapot. Maar ondanks de vermoeidheid die begint te wegen, geniet ik er eigenlijk wel van, trekking is mijn favoriete discipline. Ik verschiet er eigenlijk ook van hoe goed mijn spieren nog zijn. Mijn voeten beginnen een beetje pijn te doen, maar nog niet zoals bij Ludo. Die heeft het meeste last van zijn voeten en dat vertraagt hem wel wat. De laatste 10km zijn weer langs een rivier, de boulders zijn weer daar. Gelukkig zijn ze deze keer wat minder glad, maar het lijkt weer eindeloos te duren. Dan rond 17u, horen we kinderen beginnen roepen. We naderen een dorp, het dorp van kamp 4. De kinderen merken ons op en komen naast ons lopen. De groep groeit en groeit en groeit. Na een tijdje lopen er 50 kinderen naast ons en ze scanderen België, België,België,… ik ben oh zo blij dat ik er ben, besef nu ook dat we de eco-challenge gaan uitdoen, het zwaarste hebben we achter de rug. Het is zo’n warme welkom van de mensen van het dorp,het is niet te beschrijven met woorden, ik wordt er gewoon emotioneel van en moet wenen. Er staat een camera ploeg alles te filmen, maar ik laat mijn tranen de vrijë loop. Ik schaam mij er zeker niet voor. Dit is gewoon emotie en dat hoort bij sport. Ik ben moe, maar ik ben gelukkig.

Overzicht Highland leg

Trekking + touw 25km

Sup 15km

Trekking 35km

LEG 5: ISLANDS

We zijn in kamp 4, we zijn 8 dagen en 10 uren aan het racen. Nog 1 leg te gaan, de ‘Islands leg’. Deze leg is korter dan leg 4 en we hebben nog bijna 3 dagen om te finishen. We nemen dus rustig onze tijd in het kamp om te eten, te drinken en ik slaap een zalige 4u in de tent.

Om 1u s nachts beginnen we aan de laatste leg, dat begint met een stuk van 35km mountainbiken. Ik zie er mentaal heel hard tegenop, heb echt geen zin meer in mountainbiken, maar het moet. Het begint al direct met een steile klim, ik moet van de fiets af en te voet verder. Weer even op de fiets bergaf en dan opnieuw naar boven, opnieuw te steil, opnieuw te voet de fiets naar boven duwen, enzo tien tallen keren na elkaar. Ik wil geen meter bergop meer rijden, maar telkens opnieuw sta ik voor een helling. Op een moment ben ik het echt beu en gooi mijn fiets aan de kant. Fritzz is de redding, hij zet me op mijn plaats en we gaan weer verder. Ik ben Fritzz zeer dankbaar, hij sleurt mijn fiets dikwijls mee naar boven, zodat ik gewoon naar boven moet stappen. Ludo is duidelijk sterker op de fiets dan te voet, hij rijdt nu vlot bergop. Bij mij gaat het fietsen echt niet meer, ik erger me er kapot aan dat ik de groep ophoud. We besluiten het gewicht uit mijn rugzak te verdelen, dit soort teamwork hadden we sneller moeten doen. Het helpt echt. Na ongeveer 35km, mag de fiets even aan de kant. We hebben tussendoor nog een korte trekking langs een waterval, waar we een rappel te doen hebben. We komen daar aan net als de zon opkomt, een perfecte timing, een prachtig zicht, we doen een zalige rappel. Weer een hoogtepunt! Beneden aan de waterval moet er door 1 iemand van het team weer een stukje gezwommen worden om de laatste medaille te pakken. Alle respect voor Fritzz die zich weeral opoffert om dit te doen. We trekken terug naar het punt waar we onze mtb hebben staan, er staat nog 40km te wachten. Mijn moraal zakt weer, maar het fietsen gaat me terug een klein beetje beter dan ervoor, maar echt snel kan ik het niet noemen. Het blijft op en af gaan, ik vraag me af hoeveel hoogtemeters we gedaan hebben, een ding is zeker veel, heel veel.

Fritzz zijn achterste band had tijdens de ganse race al voor problemen gezorgd. En jawel nu opnieuw. Roger had er een 27,5 inch binnenband ingestopt terwijl het een 29inch moest zijn. De band stond te veel op spanning en op een ruw stuk, paf! Opnieuw platte band. We hadden nog wel een 29inch reserve binnenband bij dus dat ging snel opgelost zijn dachten we. Tot er ontdekt werd dat de fietstool niet in het zadeltasje zat waar het moest zitten! Om het wiel eruit te krijgen hadden we een imbus sleutel nodig en die was er nu niet. Zwaar gevloek! Gelukkig staan we net aan een klein dorpje, allé toch een paar huizen. Ik probeer aan de plaatselijke bevolking uit te leggen wat een imbus sleutel is en of ze dat hebben? Hun rare gezichten belooft niet veel goed. Ludo gaat toch met één van de mannen mee en komt terug met jawel 2 imbus sleutels, jammer, het is de verkeerde maat! Opnieuw gevloek. We zitten daar maar te wachten. We kunnen niks doen. Fritzz is kwaad, ik begrijp hem wel, ik wil helpen, maar geen idee hoe. Het enige wat we kunnen doen is wachten tot het volgende team passeert, maar dat kan 1,2,of 3u duren. En dan komt er ineens een auto aan, het is een camera ploeg van eco-chalenge. Ik doe hen stoppen en vraag of ze werktools in de auto hebben, en jawel, in een koffertje vinden we de juiste imbus maat, de band is daarna snel hersteld en we kunnen weer verder. De band zal het houden deze keer tot het einde. En dan is daar eindelijk het punt waar we de fietsen in de fietsbox mogen steken. Ik ben zo blij dat ik die fiets nu niet meer moet aanraken!

We mogen weer de sup op, dat doe ik wel graag. We varen een stukje over de Saboto rivier richting de oceaan. Eens we op de open zee komen moeten we nog een 3tal kilometer noordelijk varen. Maar we hebben geen geluk met de timing , het begint vloed te worden en we krijgen te veel stroming tegen. Hier geraken we met de sup niet tegenin. We besluiten de sup over het strand verder te sleuren. Harder werken, maar zo gaan we wel vooruit. Ludo heeft veel pijn aan zijn voeten en komt te voet niet echt vooruit. Fritzz, Debby en ik sleuren om de beurt zijn sup extra mee. Ludo moet gewoon te voet volgen. Rond 19u35 komen we aan in cp29. Hier begint de laatste etappe met de outrigger kano. Maar ook hier zitten we met een darkzone, tussen 18u en 6u mogen we niet de oceaan op. Dat wil dus zeggen dat we onze laatste nacht nog moeten slapen. Dat voelt een beetje raar, je wil door naar de finish, maar je moet wachten. We kunnen binnen slapen in een gebouwtje, het voelt een beetje te veel luxe voor deze wedstrijd. Om 6u s morgens stipt vertrekken we dan met onze outrigger, we moeten eerst nog naar 1 cp op een eiland en vandaar dan naar cp32, de finish. Na weer bijna 7u peddelen op zee, varen we over de finish, een mooi wit zandstrand. Het ziet er prachtig uit. We hebben 10 dagen en 5u geracet. We hebben nog 23u over op de cut off time. Ik ben blij, maar heb het gevoel dat mijn grootste ontlading toch bij de aankomst in kamp 4 was. We krijgen een medaille rond onze nek en worden een beetje verder geleid naar een tentje waar we eten en drinken krijgen. Ik en Ludo geven nog een interview en dan worden we met een boot teruggebracht naar Nadi. Het is tijd om te douchen, eten en rusten.

Overzicht Island Leg

Mtb 35km

Trekking + rappel 5km

Mtb 40km

Sup 10km

Outrigger 45km

TERUGBLIK

Als ik nu terugblik op de wedstrijd heb ik een wel een tevreden gevoel dat we het als team gehaald hebben, dat was het voornaamste doel. Ik had op voorhand zeker mijn twijfels of ik dit wel zou kunnen, maar het is gelukt.

Maar ergens is er toch ook een gevoel dat we veel beter konden. We hebben teveel geslapen. Een paar keer was onze timing niet goed en kwamen we in een darkzone, ook de course closure in het begin heeft ons een lange nacht gegeven. Er waren natuurlijk ook nachten dat de slaap minimaal was, maar ik heb tijdens deze wedstrijd geen enkele keer echt slaapdeprevatie gehad. Vorig jaar tijdens de Norcha hadden we echt hallucinaties door het slaapgebrek, maar die hebben we nu helemaal niet gehad. Als we wat meer geluk hadden gehad in timing, had onze wedstrijd er heel anders kunnen uitzien, ik heb het gevoel dat het een pak sneller had gekund, maar dat zullen we nooit echt weten, het kan ook zijn, dat die enkele lange nachten ons ook net gered hebben en ons fit gehouden hebben om de finish te halen. Gemiddeld komen we uit op 4u slaap per nacht, op voorhand hadden we 3u als doel gesteld.

Van de 66 teams halen er 44 de finish, 22 gaan eruit, dus 1 op 3 teams heeft moeten opgegeven. Er waren gebroken benen, enkels, kompleet kapotte voeten en ook enkele opgaves door infectie ziektes.

In de eerste dagen na de wedstrijd voel ik me super, ik heb nergens pijn, geen blessures. Een beetje dikke voeten van het vocht, maar na een nachtje slapen met de voeten omhoog, is dat ook al zo goed als weg. Ik vind dat ik er goed vanaf kom van zo’n lange race. Nu enkel veel slapen en eten om het lichaam te laten herstellen. Maar dan! Als ik twee dagen thuis ben begin ik me slecht te voelen, op een morgen sta ik op, kletsnat van het zweet, ik neem mijn temperatuur en kom uit boven de 39°koorts. Ik weet eerst niet goed wat doen, maar ik voel me zo ellendig, bij de dokter kan ik geen afspraak meer maken die dag, dus rij ik maar naar spoed. In de auto voel ik dat het echt niet goed is. Op spoed doe ik mijn verhaal van wat ik net gedaan heb, de verpleegsters kijken me aan of ze het niet goed begrijpen. Gelukkig heeft de dokter precies wel door waarover het gaat. Er wordt bloed genomen en ik wordt opgenomen in het ziekenhuis om mijn koorts te controleren. De eerste dag zie ik af, soms zweet ik alles uit, een uur later lig ik te klappertanden van de kou onder drie dekens. Mijn temperatuur wordt continu in het oog gehouden en stijgt tot 40,6°. Ik weet niet meer waar liggen of kruipen van ellendigheid. De dokters zoeken in mijn bloed, maar kunnen niet de exacte oorzaak vinden. Het vermoeden is een infectie via de huid, ook al zien al mijn wondjes er goed uit. Maar een gezwollen lymfyklier in de lies wijst ook op een huidinfectie. De dag erna is de koorts al beter, maar nog steeds genoeg om ellendig te zijn. Maar langzaam slaat de antibiotica toch aan en de koorts wordt gelukkig minder en minder. Na 5 dagen mag ik uit het ziekenhuis, nog steeds niet wetend welke bacterie dit juist veroorzaakt heeft, maar het kan me niet schelen, ze lijkt overwonnen en dat is het belangrijkste. Ik moet wel zeggen dat deze 5 dagen ziekenhuis me zwaarder vielen als de race zelf.

Bij de rest van het team heeft enkel Debby ook last van haar been, zij heeft wat geïnfecteerde wondjes en neemt ook antibiotica. Gelukkig wordt zij wel bespaard van hoge koorts. Ludo stelt het goed, maar moet enkel zijn voeten de tijd geven om te genezen. Fritzz, ons machien, slaapt en eet de dagen nadien wat meer als normaal maar heeft van de rest allemaal niet veel last.

De komende maand zal ik op sport gebied wat rust nemen, buiten de skilessen die terug volop zullen beginnen. En dan zal er na verloop van tijd wel een nieuw doel opduiken!

Totalen:

Camakau 112km

Trekking 130km

Mbt 235km

Sup 60km

Billie billies 48km

Raft 35km

Outrigger 45km