Het verhaal achter mijn Belgische titel 'Ski Mountaineering'

Begin januari zit ik te twijfelen: inschrijven of niet? Ik denk er over na om eens een wedstrijd te doen in het toerskiën of 'Ski Mountaineering' zoals ze het tegenwoordig noemen, afgekort Skimo. Het is iets wat me enorm aantrekt, een duursport in de sneeuw, met ski's! Een soort trailrunnen, maar dan met ski's aan uw voeten. Ik twijfel omdat ik nog nooit zo'n wedstrijd gedaan heb en omdat ik niet beschik over echt wedstrijdmateriaal. De echte wedstrijdlopers, hebben super lichte ski's en skischoenen en zitten in een spannend pakje.

Dat spannend pakje vind ik niet erg dat ik dat niet heb, in mijn toerkleding van Bergans zal het ook wel lukken, maar dat mijn ski's en schoenen nog wat zwaarder zijn is wel een serieus nadeel. Loop maar eens naar boven met aan elke voet een extra gewicht. Dat feit doet me serieus twijfelen, ik heb bang dat ik met mijn materiaal een beetje uit de boot ga vallen en niet ga kunnen volgen. Maar ik ken mijn eigen al langer als vandaag, de aantrekkingskracht van de uitdaging is te groot en ik schrijf me in!

Bij Ski Mountaineering plak je dus stijgvellen onder je ski’s en zo stap/loop je naar boven. Boven aangekomen trek je de vellen eraf, zet je de binding om in ski-stand en je kan afdalen zoals op normale alpine ski's. Ik had al wel wat ervaring met toeren, vorig jaar legde ik de Haute Route af (lees hier dat verslag). Maar toeren op het gemak of in wedstrijd is een groot verschil. Het wisselen tussen omhoog stappen en naar beneden skiën, moet zo snel mogelijk gebeuren. Het geeft een beetje dezelfde spanning als de wisselzone in een triatlon, je hebt een aantal handelingen die je moet doen en dat zo snel mogelijk. Ik had op youtube goed bestudeerd hoe de wedstrijdlopers dat doen en daarna was ik op de indoor piste van Snow Valley gaan oefenen om die wissels goed en snel uit te voeren.

De wedstrijd was in totaal +/- 13km lang, waarbij we 5 keer omhoog moesten en weer afdalen, met een totaal van 1300 hoogtemeters. Normaal was het parcours zelfs nog een beetje langer, maar één stuk werd eruit gehaald omdat de weersomstandigheden dat niet toe lieten. Het waaide zeer hard en er viel natte sneeuw/regen. Het weer zou wel eens een serieuze tegenstander kunnen worden!

De start was om 8u 's morgens beneden in het dorp, de eerste klim was direct één van de langste met bijna 400 hm , hier merkte ik direct dat de anderen wel wat sneller bergop gingen. Nu deze wedstrijd was een nationaal kampioenschap voor de Fransen (en ook voor de belgen), wat maakte dat er wel bijna enkel echte wedstrijdlopers aan de start stonden en maar een handvol van die amateurs zoals ik :). Ik hing op deze eerste klim direct bij de laatsten. Mijn eerste wissel boven op de top ging goed, eindelijk tijd om naar beneden te knallen, het gewoon skiën zou mijn sterkste punt moeten zijn. Jammer genoeg is dat weinig doorslaggevend, het naar omhoog lopen duurt zoveel langer en bepaalt alles. Maar toch haal ik 2 personen in. Daarna volgt een kortere klim ,maar een prachtige. Ik loop zigzaggend omhoog door een mooi wit landschap, het sneeuwt en alles is prachtig wit. Fysiek zie ik serieus af, maar tegelijk geniet ik van de omgeving. De klim is voornamelijk tussen de bomen, maar op de top komen we op een open stuk, hier staat enorm veel wind, Ik moet goed opletten, of ik waai gewoon omver. De sneeuw doet pijn in mijn gezicht. Mijn handschoenen zijn ondertussen kletsnat. Als ik een vuist maak druipt het water eruit. Ik heb een beetje bang dat dit bij een volgende afdaling gaat bevriezen en dat ik in de problemen ga komen door koude. Tijdens de afdalingen heb ik wel serieus koud, maar gelukkig krijg ik me tijdens het klimmen steeds goed terug opgewarmd.

Daarna volgt weer een afdaling, jammer genoeg niet echt technisch. Gewoon laten glijden. Maar na een derde klim, volgt er eindelijk een moeilijker stuk om te skiën. Ik zie er hier en daar iemand in de kant liggen. Het super lichte materiaal is goed om naar omhoog te lopen, maar tijdens het skiën geeft het minder stabiliteit, daar is mijn zwaarder materiaal dan weer beter.

In de 4de beklimming zit een steiler stuk wat niet meer te doen is op toerski’s. Híer moeten de ski’s op de rugzak gemaakt worden en de stijgijzers aangedaan worden. Een rechte klim naar boven. De stijgijzers die ik heb zijn niet ideaal voor mijn schoenen en ik zit wat te prutsen om ze juist afgesteld te krijgen, hier verlies ik toch wat domme tijd.

Na deze steile klim volgt nog eens dezelfde technische afdaling als daarvoor. Bam, ik lig zelf tegen de grond, mijn benen zijn ondertussen zo moe van het naar boven lopen dat deftig skiën er niet meer inzit. Ik stort me gewoon zo snel mogelijk naar beneden in een skistijl die op niks trekt! Dan de laatste klim, ik begin er vol goede moed aan en probeer een stevig tempo aan te houden, maar dan wordt het weer iets steiler en mijn benen willen niet meer, ik moet ze vooruit sleuren. Na de laatste wissel, is het skiën tot aan de finish. Ik laat me gewoon glijden, ik heb de wedstrijd overleefd!

Direct na de wedstrijd heb ik zoiets van: 'Dit was zalig!' Ik heb wel afgezien en gemerkt dat ik nog heel veel moet leren ten opzichte van echte wedstrijd toerders, maar dit is wel mijn ding. Het is in de sneeuw, omhoog, omlaag, het is fysiek zwaar, en er komt skiën bij te pas. Alles waar ik van hou! In het algemeen klassement tussen de Fransen sta ik bij de laatsten, maar dat kan me niks schelen, ik heb genoten. Deze wedstrijd telde ook als Belgisch Kampioenschap, veel stelt dat niet voor, want er doen maar een handvol Belgen mee, maar blijkbaar hadden de andere Belgische dames in de wedstrijd opgegeven en krijg ik bijgevolg de Belgische titel. Daar had ik niet op gerekend, maar het is leuk meegenomen. Ik heb er ook voor afgezien, want het weer was soms extreem, de wind op de top van de Rainkopf blies me bijna omver, het was struggelen om met die wind snel te wisselen en je vellen proper op te bergen. Op dat vlak vind ik dat ik het super goed gedaan had in mijn eerste skimo wedstrijd.